بزرگنمايي:

چه خبر - واکنش اصغر فرهادي به اعتراضات مردم: پرسش، تحقير، خشم/خم ملتهب تحقير، مهم‌ترين و قوي‌ترين عامل خشم

در روزهاي گذشته عده‌اي از دوستان و هم‌وطنان، جوياي نظر و واکنشم نسبت به اعتراضات رخ داده در کشور بودند. چندين بار دست به نوشتن بردم اما نوشته‌ها، متأثر از احساساتم آن نبود که مي‌خواستم. امروز سعي دارم به دور از احساسات در اين‌باره بنويسم.
چند سال پيش در مقدمه کتاب فيلم‌نامه‌هايم نوشتم:
«اگر با اين نوشته‌ها توانسته باشم جسارت پرسش‌گري را در تماشاگران تقويت کرده و ترس‌شان را از کاشتن بذر سوال در ذهن‌ها‌ بکاهم از زماني که براي نوشتن صرف کرده‌ام راضي و خوشنودم که دنياي امروز پيش از آنکه به مقام و مسئول پاسخ‌گو نياز داشته باشد محتاج مردمي‌ست پرسش‌گر. مردمي که از گذاشتن علامت سوال در برابر هر آنچه برايشان ثابت و قاطع است نهراسند.»
اين روزها خبرها و مطالب زيادى درباره اعتراضات در نقاط دور و نزديك كشور شنيده و خوانده‌ايم. کلمه‌اي که در بسياري از اين نظرات و بحث‌ها استفاده کليدي و مکرر شده «مطالبه» است. مطالبات اقتصادي، سياسي، اجتماعي و فرهنگي. اما در كنار همه اين مطالبات و در دايره‌اي گسترده‌تر، آنچه در اين سال‌ها بخشى از مردم را به اعتراض در شکل‌هاي مختلف واداشته، پرسش‌هاي بي‌پاسخي‌ست که در طي اين چند دهه در همه زمينه‌ها از سر پنهان‌کاري و مصلحت‌جويي يا ناديده گرفته شده و بي‌پاسخ مانده و يا به آن‌ها پاسخ‌هاي غيرواقعي و توهم‌آلود داده شده بي‌اعتنايي به چراها و پرسش‌هاي انباشته شده در جامعه، برخلاف تصور کساني که بالاترين وظيفه‌شان پاسخ‌گويي‌ست، حاصلش نه فراموشي و آرامش که تحقير اجتماعي‌ست و زخم ملتهب تحقير، مهم‌ترين و قوي‌ترين عامل خشم. هيچ خشمي به اندازه خشم تحقيرشدگي ماندگار و عميق نيست. به سکوت واداشتن، بازداشت و تهديد پرسش‌گران به معناي از ميان رفتن پرسش‌ها نيست. پرسش‌ها باقي‌اند و در گوشه ذهن‌ها در حال تکثير
با تأثر و هم‌دردي با خانواده‌هاي داغدار و همه آسيب‌ديدگان اين اعتراضات و ياد نوجوان عزيز همشهري‌ام «آرمين صادقي» که اين روزها چشم‌هاي سرشار از ميل به زندگي‌اش لحظه‌اي از نظرم دور نمي‌شود.
اصغر فرهادى

منبع: اينستاگرام پارسينما