بزرگنمايي:

چه خبر - گفت و گوي ليلا حاتمي با ماهنامه پويا

چه در اولين فيلم چه در صدمين فيلم فکر مي‌کنم کار کردن با مهرجويي و نقشي مثل «ليلا» احتمالاً بهترين اتفاقي است که مي‌تواند براي آدم بيفتد.

يکي از بهترين تجربه‌هاي من کار با علي مصفا بوده است. علي خيلي در کارهايي که با هم داشتيم حامي من بوده و من اوايل اين را نمي‌فهميدم و متوجه نبودم که او چه کار بزرگي مي‌کند براي من.

موقع فيلمبرداري «ارتفاع پست» يادم هست آقاي حاتمي‌کيا بيش‌تر حرف‌هايش را با واسطه مي‌زد که اين زياد برايم خوشايند نبود. بيش‌تر تجربه‌هاي من سر فيلمبرداري «ارتفاع پست» تلخ بود. البته تلخ که مي‌گويم از ديد خودم است. من آدم سخت‌گيري هستم. ممکن است مثلا موقع غذا يک نان اضافي مي‌خواسته‌ام و به من نداده‌اند و من ناراحت شده‌ام. پس اجازه بدهيد چيزي نگويم.

شايد من آدمي کينه‌اي هستم… ولي واقعاً بعضي چيزها را نمي‌توانم فراموش کنم. نمي‌توانم بگويم اين چيزها وجود نداشته است. از تلخي‌هاي آن فيلم نمي‌خواهم چيز زيادي بگويم.

آقاي حاتمي‌کيا توي اين فيلم خيلي توجه‌هاي خاص هم به من کرد. مثلاً فيلم روي نمايي از چهرۀ من پايان مي‌گيرد. من قدردان اين‌ها هستم اما خاطرات بدم هم سر جايش است.

خيلي از بازي‌گردان بدم مي‌آيد. به جز «ارتفاع پست» يک‌بار هم توي «شاعر زباله‌ها» اين تجربه را داشتم که آن هم خيلي تجربۀ بدي بود. آن‌جا هم آقاي پرستويي بازي‌گردان بود و با ايشان هم خيلي لج شدم. اصلاً من از چيزي که آن وسط قرار بگيرد خوشم نمي‌آيد. بازي‌گردان بايد مکمل رابطۀ بازيگر با کارگردان باشد ولي در دو تجربه‌اي که من داشتم بازيگردان بيشتر «مانع» رابطۀ بازيگر با کارگردان بود.

مدل کار آقاي کيميايي خيلي «شيک» بود. کسي توي صحنه داد نمي‌زد. خود آقاي کيميايي خيلي آرام حرف مي‌زدند. هم با بازيگر و هم با عوامل ديگر صحنه. زمان‌بندي کارها خيلي دقيق بود و کارها خيلي منظم پيش مي‌رفت. من اصلاً چنين تصوري از آقاي کيميايي نداشتم. اولين بار که براي بازي من را آماده کردند و با ماشين وارد صحنۀ فيلم‌برداري شدم احساس مي‌کردم سر صحنۀ هيچکاک هستم! صحنه وقار و سنگيني خاصي داشت توي کار آقاي کيميايي.

هم اصغر فرهادي و هم داريوش مهرجويي شما را رها مي‌کنند در فضايي که امن است. هر دو نفر محدوده‌اي براي بازيگر تعيين مي‌کنند و شما را رها مي‌کنند توي آن محدوده. اين متفاوت است با اين‌که بازيگر را رها کنيم به حال خودش.

اگر به فيلمي مثل «من» توجه نمي‌شود من دليل آن را بي‌فرهنگي مي‌دانم. تجربه‌اي که در اکران‌هاي خصوصي فيلم‌ها دارم باعث مي‌شود که از اين بي‌اعتنايي‌ها شگفت‌زده نشوم. راستش را بخواهيد منتظر هوشمندي از طرف کسي نبودم.

منبع: ماهنامه پويا