بزرگنمايي:

چه خبر - تلگرام هووي جديد فرزندان

تحقيقات مؤسسه افکار سنجي دانشجويان ايران نشان مي دهد از هر 100 مرد ايراني، 55 نفر و از هر 100 زن ايراني 51 نفر، عضو شبکه هاي اجتماعي هستند. يکي از آسيب هايي که در اثر استفاده مدام از فضاي مجازي به خصوص براي مادران ايجاد مي شود، منزوي شدن و بي توجهي به فرزندان است که تداوم اين مشکلات در آينده مي تواند خطرآفرين باشد. پر واضح است که مادرها معمولا به دليل حضور فيزيکي در کنار فرزندان، تاثيرات قابل ملاحظه اي روي روان کودکان مي گذارند بنابراين در اين مطلب در اين باره نکات جالبي را مطرح خواهيم کرد.

« مادرم معتاد تلگرام و اينستاگرام است. با زن هاي فاميل يک گروه تلگرامي دارند که شب و روز با هم در آنجا چت مي کنند. هر بار که مي خواهم با او حرف بزنم مدام به تلفن همراهش نگاه مي کند و تنها با حرکات سر جملاتم را تأييد مي کند. زماني که در ميان حرف هايم از او سؤال مي کنم هاج و واج مرا نگاه مي کند زيرا تمام مدت حواسش به گوشي اش بوده و حتي کلمه اي از حرف هايم را نفهميده است.» اين ها گله هاي دختري به نام نرگس است. هرچند که مادرش اعتقاد دارد حضورش در فضاي مجازي لطمه اي به رابطه اش با فرزندانش نزده، اما با هر کدام از بچه هايش که حرف مي زني آه از نهادشان بلند مي شود.

«يک روز اگر گوشي ام کنارم نباشد، ديوانه مي شوم» اين ها حرف هاي مادر ساراي 16 ساله است: «در گذشته بيشتر با دخترم بيرون مي رفتيم و با هم وقت مي گذرانديم اما حالا او هم بيشتر دوست دارد در اتاقش با گوشي همراهش سرگرم باشد تا اين که با هم براي تماشاي يک فيلم به سينما برويم.»

مادر الناز هم طرفدار ثابت صفحه هاي اينستاگرامي است. کار صبح تا شب او تنها باز کردن صفحات سلبريتي هاي دنياست تا با دنياي مد آشنا شود. وقتي از الناز مي پرسي که آيا فعاليت مادرت باعث کم توجهي به تو شده است، پاسخ جالبي مي دهد: «وقتي از خانه به دانشگاه مي روم تمام مدت نگران هستم، زيرا مادرم از وقتي اينستاگرام را در گوشي‌اش نصب کرده، گاهي يادش مي رود که برادر کوچکم، گرسنه است و بايد به او شير بدهد!»

«مصطفي آب روشن»؛ جامعه شناس در اين باره مي گويد وابستگي به شبکه هاي مجازي يک اصل فراگير است. اين شبکه ها يکي از مهم ترين ابزارهاي نوين ارتباطي محسوب مي شوند و در زندگي فردي و اجتماعي ما ايراني ها جايگاه ويژه اي پيدا کرده اند؛ بنابراين به نظر مي رسد دنياي مجازي جزو جدا نشدني مناسبات روز مره افراد شده است. اغلب در ميهماني هاي خانوادگي و دوستانه مشاهده مي کنيم که همه در گير تلفن همراهشان هستند و برخي از نوجوانان به جاي ارتباط کلامي با همسالان خود، متأسفانه از طريق شبکه هاي اجتماعي يا تلگرام با يکديگر صحبت مي کنند، يعني شخص در ميان اعضاي خانواده حضور دارد ولي ديواري شيشه اي به دور خود کشيده است و با اطرافيان ارتباط مؤثري ندارد.

«دختر شما هم کفش هاي پاشنه بلندتون رو به پا مي کنه و کيف شما رو بر مي داره تا خاله بازي کنه؟، پسر بچه تون رو ديدين که مثل شما راه بره و اداي غذا خوردن شما رو دربياره؟» براي يادآوري نقش والدين در رفتارهاي کودکان مي توان اين سوال ها را از آن ها پرسيد تا به آن‌ها يادآوري شود که والدين نخستين الگوي کودکان هستنند. الگوهاي رفتاري فرزندان، وابستگي مستقيمي به رفتارهاي مادران دارد لذا نخستين قدم به سوي انحراف از هنجارهاي اجتماعي، زماني برداشته مي شود که فرزند از حيطه نظارت والدين خارج شود. در واقع مشاهده مي کنيم که در خلأ الگوهاي رفتاري شايسته، تأثير فضاي مجازي بر اجتماعي کردن فرزند پر رنگ مي شود. به عبارتي مي توان اين قاعده را در حکم يک کفه ترازو در نظر گرفت که يک سوي آن والدين هستند و سوي ديگر عوامل بيروني مانند شبکه هاي اجتماعي که به نوعي فرزندان را اجتماعي مي کنند. لذا در نبود الگوهاي تربيتي، آموزشي و رفتاري شايسته در نظام خانواده شاهد فرزنداني خواهيم بود که با ما بيگانه هستند يعني ظاهر فيزيولوژيکي شان به ما شبيه است اما از لحاظ تفکر، عقيده و سبک زندگي با ما متفاوت هستند. واضح است زماني که مادر درگير استفاده از فضاي مجازي است به طور ناخواسته فرزند را در مسيري قرار مي دهد که از سوي ديگران جامعه پذير شود يعني هنجارها، الگوها و باورهاي محيط اجتماعي در او دروني و به رفتار تبديل خواهد شد.

با اين حال خود والدين به خصوص مادران در مواردي متاثر از اين روند تغييرات جامعه، به استفاده افراطي از دنياي مجازي مي گرايند و به جاي اين که راه حلي براي نابساماني هاي ذهني و وابستگي هاي بيمارگونه فرزندشان ارائه کنند متأسفانه خودشان نيز بخشي از صورت مسئله محسوب مي شوند که اهميت توجه به اين موضوع نبايد مورد غفلت قرار گيرد.

منبع : salamatnews.com