بزرگنمايي:

چه خبر - 5 کاري که به عنوان پدر يا مادر نبايد انجام دهيد

همه ما ايده هايي درباره رفتار با نوزادان و کودکانمان داريم اما وظيفه والدين، آموختن درباره شيوه هاي تربيت کودکان است. يکي از مشکلات در تربيت کودک، غلبه باور عمومي بر يافته هاي تحقيقي روان شناسان در رفتار والدين است. والدين به اين دليل که ساليان سال اغلب مردم به يک ايده تربيتي در رفتار با کودک اعتقاد داشته اند، خود را به آن متعهد مي دانند؛ در حالي که يافته هاي تحقيقي جديد روان شناسان ممکن است از بي اعتباري يا حتي پرهزينه بودن آن رفتار حکايت کند.

اين 5 کار نمونه هايي از اين ايده ها هستند که والدين در بيشتر کشورهاي دنيا از آن به عنوان رفتارهاي رايج در تربيت کودک استفاده مي کنند؛ پنج کاري که بيشتر روان شناسان به خصوص روان شناسان کودک بر انجام ندادن آن ها تاکيد کرده اند؛ البته يادتان باشد براي اين که رفتار شما خالي از اين پنج مورد شود، به زمان نياز داريد.

چند وقت پيش در خبري اعلام شد، مادري که فرزند 3ساله اش را پيش خود خواباند، بر اثر افتادن روي کودک موجب خفگي او شد. اين اتفاق وحشتناک است؛ اما توصيه اکيد روان شناسان براي اجازه ندادن به کودک براي خوابيدن پيش والدينش تنها به دليل اين پيامدها نيست. دلايل روان شناختي و تربيتي بسيار زيادي هم در اين باره وجود دارد. يکي از مهم ترين اين دلايل، استقلال نيافتن کودک است؛ البته يکي از مهم ترين موارد که بايد مورد توجه قرار دهيد، اين است که منظور از اين بچه ها، کودکان بالاي دو سال هستند. کودکان زير دو سال بايد در تختي که کنار تخت والدين شان قرار دارد بخوابند تا در صورتي که خطري آن ها را تهديد کرد، بتوانند سريع واکنش نشان دهند؛ بنابراين يادتان باشد که اگر فرزند بالاتر از دو سال شما به خوابيدن پيش شما تمايل دارد، بعد از مدتي به تنها خوابيدن عادت خواهد کرد. فقط شما بايد اين مسئله را بخواهيد.

غذا دادن به بچه اي که خودش مي تواند غذا بخورد، تنها موجب درمانده شدن او و زود جازدن و خستگي در برابر مشکلاتي مي شود که در بزرگسالي تجربه مي کند. اين تنها يک ادعا نيست و نتيجه تحقيقات زياد يک روان شناس بزرگ آمريکايي است. وقتي شما به کودکتان غذا مي دهيد، به او اين پيام را مي رسانيد که خودش توان اين کار را ندارد. برخي از والدين ادعا مي کنند که اگر اين کار را نکنند، فرزندشان غذا نمي خورد. پاسخ سليگمن را بخوانيم: «اين فقط يک پيش بيني از رفتاري است که ما تنها گوشه اي از آن را ديده ايم. والديني که معتقدند در صورتي که به بچه شان غذا ندهند او غذا نمي خورد، آيا تا به حال براي چند روز اين کار را امتحان کرده اند؟ يا تنها در يک يا دو موقعيت که با اين ادعاي کودکشان مواجه شده اند، جا زده اند و دوباره خودشان وظيفه غذادادن را به عهده گرفته اند؟» سليگمن مي گويد: «در اين رابطه بايد کمي سخاوتمند باشيد و نگران هدررفتن غذا يا کثيف شدن ميز يا فرشتان هم نباشيد. اين هزينه آموزش خودکنترلي به کودکان است.»

وقتي پدر و مادري از شيطنت هاي کودکشان در خانه خسته مي شوند، به دنبال يک بچه خفه کن مي گردند! در سال هاي اخير اين بچه خفه کن، تماشاي تلويزيون يا استفاده از بازي هاي رايانه اي است. اين واکنش در برابر شيطنت هاي کودک به هيچ عنوان درست نيست. وقتي مدام اين اتفاق رخ مي دهد، کودکتان ياد مي گيرد که هر وقت بخواهد تلويزيون تماشا کند يا بازي کند، بايد شيطنت کند. بازي هاي رايانه اي و تماشاي تلويزيون که به اين صورت انجام مي گيرد هم به طور معمول از کنترل لازم خارج شده و مسائلي پيش مي آورد که روان شناسان به عنوان خطرات استفاده زياد از اين وسايل ذکر کرده اند.

مادران و پدران بسيار زيادي وجود دارند که در موقع تربيت فرزندشان به او مدام يادآوري مي کنند که مادربزرگ يا پدربزرگشان در تربيت آن ها اعتقاد داشته که بايد فلان کار را انجام داد يا اين که عمو يا خاله او اعتقاد دارد که ما تو را زيادي لوس کرده ايم و از اين قبيل اظهارنظرها. طبيعي است که با تکرار چنين نقل قول هايي نه تنها به هدفتان که اصلاح رفتار کودک است نمي رسيد، بلکه او را نسبت به خودتان بي اعتماد مي کنيد، چون به او يادآوري مي کنيد که نمي توانيد به صورتي مستقل رفتار کنيد و او را هم از اين افراد متنفر مي کنيد.

برخي اوقات که کودک تان اشتباهي انجام مي دهد، واقعاً لازم است به جاي تلاش براي کنترل بچه تان، خودتان را کنترل کنيد. اين بدان معناست که براي يک لحظه به خودتان القا کنيد کودکتان متعلق به فرد ديگري است نه متعلق به شما. بنابراين گامي به عقب برداريد و واکنشي را که بيشتر مؤثر است در نظر بگيريد. راه حل هاي زيادي وجود دارد. اما اگر خونسرد نباشيد، هيچ يک را نخواهيد يافت.

منبع : سپيده دانايي