بزرگنمايي:

چه خبر - اگر شما هم از کنار بارگاه ملکوتي امام رضا(ع) به آن حضرت سلام مي دهيد و يا حتي از راه دور آن امام را زيارت مي کنيد، به نيابت از آن عاشقاني که براي پابوسي امام رئوف در راه سوختند، دعا کنيد و نايب الزياره آنان باشيد.

هنوز سوگ داغ پيکرهاي سوخته زائران امام رئوف را در دل داريم که با دل هايي شکسته و قلب هايي آميخته با معرفت از سمنان و تبريز رهسپار حرم ملکوتي ثامن الائمه(ع) شده بودند ولي طعم زيارت را در اين روزهاي سرد پاييزي نچشيدند و رفتند. امروز آخرين روز از ماه صفر و مصادف با سالروز شهادت امام هشتم است و در حدود سه ميليون زائر ميهمان اين امام رئوف هستند که بسياري از اين زائران با پاي پياده و در هواي زير صفر درجه به عشق ثامن الحجج(ع) خود را به کوي دوست مي رسانند و جاي زائران پيکرسوخته در زيارت امروز خالي است تا همچون کبوتران حرم به گرداگر گنبد بگردند ولي امام رئوف، خود ميزبان آنان است و همانگونه که در سخن بزرگان آمده است، آن حضرت وعده داده تا براي هر نوبت از زيارت شيعيان، در عالم برزخ به زيارت آنان برود. دل ها را متوجه حرم علي بن موسي الرضا(ع) مي کنيم و اين شعر دلربا را در گوشه اي از دل هايمان زمزمه مي کنيم که: آمدم اي شاه پناهم بده خط اماني زگناهم بده اي حرمت ملجا درماندگان دور مران از در و راهم بده لايق وصل تو که من نيستم اذن به يک لحظه نگاهم بده شنيدن نام علي بن موسي الرضا(ع) هميشه گنبد و بارگاه آن حضرت و طعم شيرين زيارت را در دل ها زنده مي کند و حال که توفيق پابوسي بارگاه آن حضرت در چنين روزي براي ما حاصل نشد؛ دل هاي خود را از راه دور متوجه حضرت کرده و اذن دخول مي گيريم؛ باشد که امام رضا(ع) اين زيارت دور را از همه شيعيان و دوستداران خود قبول کند. يکي از آداب زيارت ائمه معصومين(ع) اجازه گرفتن و يا «اذن دخول» است. يعني خود را در محضر امام مي بينيم و گر چه امام معصوم(ع) را نمي بينيم ولي امام صداي ما را مي شنود و هنگامي که «سلام» مي دهيم؛ امام به ما پاسخ مي دهد. در هنگام اذن دخول مي گوييم «خدايا مي دانم که پيامبر(ص) و جانشينان آن حضرت زنده هستند و در نزد تو روزي مي خورند و آنان جايگاه مرا مي بينند؛ سخنم را مي شنوند و سلام مرا پاسخ مي دهند.» پس مي توان از راه دور نيز از محضر امام رضا(ع) اجازه بگيريم تا دل هاي خود را وارد حرم کنيم. مرحوم آيت الله العظمي بهجت سفارش مي کرد: هنگامي که از حضرت رضا (ع) اذن دخول مي طلبيد و مي گوييد «ءادخل يا حجت الله» يعني اي حجت خدا آيا اجازه ورود مي دهيد؛ به قلبتان مراجعه کنيد و ببينيد آيا تحولي در آن به وجود آمده و تغيير يافته است يا نه؟ اگر تغيير حال در شما بود، حضرت به شما اجازه داده است. وقتي زمزمه زيارتمان با صداي همهمه زائران حرم رضوي آميخته مي شود؛ احساس عجيبي داريم و حضور امام را بيشتر درک مي کنيم اما در زيارت از راه دور نيز احساس مي کنيم که امام رضا(ع) به زائران دوردست هم عنايت دارد و علامت قبولي اين زيارت، اشکي است که هنگام اذن دخول از چشم جاري مي شود و دل را مي لرزاند. اي امام رئوف! گرچه نتوانستيم همانند بسياري از مشتاقان، خود را به بهشت زمينيان برسانيم و عرض ارادت کنيم ولي تو آنقدر رئوف و مهربان هستي که مهر خود را از فرسنگ ها فاصله در کمتر از لحظه اي در قلب عاشقانت لبريز مي کني. اينک از راه دور به تو اي امام رئوف سلام مي دهيم و مي گوييم: السلام عليک يا ولي الله، السلام عليک يا حجة الله، السلام عليک يا نورالله في ظلمات الارض، السلام عليک يا عمود الدين. حال که سخن از آيت الله العظمي بهجت شد، يادي مي کنيم از سيره آن مرجع تقليد که چگونه امام رئوف را زيارت مي کرد. حجت الاسلام علي بهجت درباره آداب زيارت پدرش گفت: ايشان در مدت 40 سال، دو ماه و نيم از سال را به زيارت امام رضا(ع) اختصاص مي داد اما در اين مدت حتي يک چهل متري براي خودش آن جا تهيه نکرد. وي افزود: پدرم هميشه 2 ساعت قبل از سحر بيدار مي شد و به عبادت مي پرداخت و نزديک طلوع آفتاب به حرم مي رفت درحاليکه قبل از رفتن به حرم به علت عبادت زياد، توانشان بسيار کم مي شد اما در کمال حيرت وقتي از حرم بر مي گشتند انرژي بسيار زيادي پيدا مي کردند و با من شوخي مي کرد و سر به سر من مي گذاشت و اين انرژي وصف ناپذير باعث حيرت ما مي‎شد. دلم خوش است به زيارت تو يا ثامن الحجج(ع) که به ما گفتند زيارت حرم تو از زيارت خانه خدا بالاتر است. در روايتي آمده است که از امام جواد(ع) پرسيدند زيارت امام رضا(ع) با فضيلت تر است يا زيات امام حسين(ع) و آن حضرت فرمود زيارت پدرم با فضيلت تر است. چون حرم ايشان را جز خواص از شيعه زيارت نمي کنند. يعني شيعه دوازده امامي معتقد به زيارت ايشان است و به زيارت آن حضرت مشرف مي شود. همچنين از جواد الائمه(ع) نقل شده که زيارت امام رضا(ع) از حج با ارزش تر است و بزنطي از ياران امام نقل مي کند که نوشته اي از امام رضا(ع) به خط خودشان ديده که نوشته بودند «به شيعيانم برسانيد که زيارت من نزد خداوند معادل هزار حج و هزار عمره قبول شده است» و يکي از شرايط اين زيارت آن است که امام را عارف به حقشان زيارت کند. يک پژوهشگر مذهبي درباره عارف بودن به حق امام گفت: يعني حضرت را بشناسي و زيارت کني و بداني که جايگاه حضرت چيست و با توجه به نقش امامت حضرت، به زيارت ايشان بيايي. حجت الاسلام علي جلائيان افزود: عارف بودن به حق امام عبارت از آن است که امام را به حق بداني و معتقد به زنده بودن آن حضرت باشي. از اين رو هنگام ورود به حرم، مي ايستي و با خشوع مي خواني که «بار خدايا من حرمت اين حرم را در غيبت امام، همانگونه مي دانم که در زمان حضورش مي دانستم و مي دانم که امامان معصوم(ع) نزد تو زنده اند و روزي مي خورند و آنان مرا مي بينند؛ سخنم را مي شنوند و سلامم را پاسخ مي گويند. فقط مشکل از من است که نمي توانم جواب ايشان را بشنوم و اين هم به خواست توست اما اجازه دادي از مناجات با ايشان لذت ببرم.» وي همچنين گفت: عارفانه زيارت کردن يعني نقش امامت را صحيح دانستن. البته دستور اين است که براي زيارت با طهارت و غسل و وضو مشرف شويم؛ آرام گام برداريم؛ زيارت بخوانيم و ده ها نکته ديگر، اما همه اينها در سايه آن معرفت معني پيدا مي ‍کند و اگر اهل معرفت باشي، امام را زنده مي بيني و ممکن نيست بدون طهارت و توجه مشرف شوي و بايد چنين معتقد بود تا آرامش در رفتار حاصل شود.

منبع: ايرنا