بزرگنمايي:

چه خبر - بهترين جملات براي برخورد با کودکان پرخاشگر

فرقي نمي کند کودک شما در مواجهه با چيزي که باب ميلش نيست به آرامي واکنش نشان دهد يا در بهترين حالت، مثل ترقه منفجر شود، مديريت خشم، مهارتي است که هر نوع بچه اي از آن نفع مي برد.
ما به عنوان والدين با کنترل احساسات خودمان در برابر طغيان هاي خشم مان، مي توانيم اساس و شالوده ي فراگيري اين مهارت مهم را براي فرزندان مان بنا کنيم. اين بار که با کج خلقي ها و بهانه گيري هاي کودک نوپاي تان و يا شانه بالا انداختن فرزند نوجوان تان روبرو شديد با بکار بردن يکي از عبارات زير، بهترين قدم را به جلو برداريد:

بگوييد : وقتي اسباب بازي هايت را پرت مي کني من فکر مي کنم دوست نداري با آنها بازي کني. آيا اين طور است؟ اين تکنيک گوينده/شنونده، براي کمک به ارتباط دهي احساسات به شيوه اي غيررودررويي است. اين شيوه نه تنها مسيرهاي گفتگو را باز نگه مي دارد بلکه شما الگويي مي شويد براي اين که نشان دهيد موقعيت پيش آمده از نگاه شما چگونه است، در نتيجه کودک شما فرصت اين را پيدا مي کند تا حادثه پيش آمده را مجددا از نگاه خودش و با زاويه اي ديگر بازبيني کند.

بگوييد: لازم است چکار کني تا براي بيرون رفتن آماده شوي؟ به بچه ها اجازه دهيد به پروسه هاي تغيير و گزار در زندگي شان فکر کنند. اين کمک مي کند تا از جنگ و جدال دور بمانيد.
بگوييد: بچه هاي خوب و حتي بزرگ ترها هم گاهي عصباني مي شوند، اشکالي ندارد، اين عصبانيت هم خواهد گذشت. بگذاريد روراست باشيم. بچه هاي شما هرچقدر بزرگ تر شوند، با مشکلات بزرگ تري هم مواجه خواهند شد، و احساسات شديدتري هم خواهند داشت. اين که به آنها بگوييد بچه هاي خوب يا کسي که بزرگ شده عصباني نمي شود، خسته نمي شود يا مضطرب نمي شود واقعا دروغ است. همچنين باعث مي شود بچه ها احساسات شان را سرکوب کنند و مانع جريانات احساسات شان به شيوه اي سالم شوند.

بگوييد: من هم گاهي عصباني مي شوم. بيا شعار جنگي مان را فرياد بزنيم تا خشم مان مهار شود. تحقيقي جديد نشان مي دهد وقتي جسم مان آسيبي مي بيند ودرد داريم، فرياد زدن واقعا مي تواند در رساندن پيام درد به مغز اختلال ايجاد کند، يعني دردمان کمتر شود. شايد فرزندتان هنگام عصبانيت دردي نداشته باشد اما دادوبيداد کردن مي تواند انرژي خشم را به شيوه اي بازي گونه رها نمايد. با فرزندتان يک شعارجنگي انتخاب کنيد تا در چنين شرايطي با صداي بلند ازآن استفاده نماييد، مثلا : آزااااااااااااااااادي!

بگوييد: اشکالي ندارد که عصباني باشي، اما به تو اجازه نمي دهم به کسي آسيب بزني. ما بايد امنيت همديگر را حفظ کنيم.اين عبارت، اين پيام جدي را مي رساند که بروز عصبانيت ايرادي ندارد، اما واکنش فيزيکي ممنوع است. جداکردن اين دو به کودک تان کمک مي کند تا ياد بگيرد به همين شيوه رفتار کند.

بگوييد: اين موضوع خيلي سخت و ناخوشايند است، مي دانم؛ با هم حلش مي کنيم. وقتي بچه ها سرسختي مي کنند و کوتاه نمي آيند، خيلي همه است که دليلش را بفهميم. اين عبارت، اين ايده را تقويت مي کند که شما هم درکنار او هستيد نه مقابل او، و با هم طبق يک هدف پيش مي رويد.

بگوييد: بيا از هم دور باشيم تا هردو آرام شويم. اين عبارت، " تنها ماندن " را به " باهم بودن " بر مي گرداند و اجازه مي دهد به جاي تنها ماندن، ارتباط دوباره اي برقرار شود.

بگوييد: مي خواهي اول دندان هاي عروسکت را مسواک بزنيم يا دندان هاي تو را؟ براي بچه هاي نوپا، کج خلقي و بهانه گيري شيوه اي براي کنترل کردن محيط شان است. شما با اين عبارت به او حق انتخاب مي دهيد و در نتيجه احساس مي کند تا حدودي کنترل دست اوست.

بگوييد: به نظرت چکار مي توانيم بکنيم تا اين غذا خوشمزه تر شود؟ اين عبارت، مسئوليت پيداکردن راه حل را به دوش فرزندتان مي گذارد.

بچه هاي شما هر چقدر بزرگ تر شوند، با مشکلات بزرگ تري هم مواجه خواهند شد، و احساسات شديدتري هم خواهند داشت. اين که به آنها بگوييد بچه هاي خوب يا کسي که بزرگ شده عصباني نمي شود، خسته نمي شود يا مضطرب نمي شود واقعا دروغ است.
بگوييد: به نظرت چطور است که همين الان باهم اين قسمت کوچک از اتاقت را تميز کنيم؟ من کمکت خواهم کرد. به جاي متمرکز شدن بر کار سخت و ناخوشايند تميز و مرتب کردن آن همه ريخت و پاش ، هدف را ساده سازي کنيد، يعني روي يک شروع ساده متمرکز شويد. شروع ساده ي يک کار سخت و نامطلوب مي تواند نيرو و انگيزه ادامه ي آن را ايجاد کند.

بگوييد: لازم است چکار کني تا براي بيرون رفتن آماده شوي؟ به بچه ها اجازه دهيد به پروسه هاي تغيير و گزار در زندگي شان فکر کنند. اين کمک مي کند تا از جنگ و جدال دور بمانيد و به آنها فرصت مي دهد تا به مغزشان پيام دهند که درحال تغيير به سمت انجام فعاليت جديدي هستند. همچنين وقتي قرار نيست واقعا بدون او خانه را ترک کنيد، مي توانيد اداي اين کار را درآوريد.

بگوييد: يک بار ديگر با صداي عادي خودت حرفت را تکرار کن. گاهي بچه ها آه و ناله مي کنند در حالي که خودشان هم نمي دانند چه مي کنند. وقتي از آنها مي خواهيد حرف شان را مجددا با صداي عادي شان بگويند، به آنها ياد مي دهيد که " طرز " بيان شان اهميت دارد.

بگوييد: من مي فهمم چه مي گويي. راه حلي داري؟اين عبارت، مسئوليت را به فرزندتان محول مي کند. اين بار که فرزندتان بدون وقفه از مدرسه، شام، خواهروبرادرش، ... شکايت کرد، از او بخواهيد فکرش را بکار بگيرد و راه حل ارائه دهد. به او يادآوري کنيد هر راه حلي به ذهنش مي رسد بگويد، فرقي نمي کند چه باشد.

seemorgh.comlifestyle
منبع : tebyan.net