بزرگنمايي:

در سال 1946، مردم ژاپن، کشوري که جنگ آن را در هم شکسته بود، در تلاش آن بودند تا سرزمين خويش را از ميان خرابه ها و پاره سنگ هاي باقيمانده از جنگ، بازسازي کنند... در سال 1946، مردم ژاپن، کشوري که جنگ آن را در هم شکسته بود، در تلاش آن بودند تا سرزمين خويش را از ميان خرابه ها و پاره سنگ هاي باقيمانده از جنگ، بازسازي کنند. از آن هنگام که دشمن آخرين بمب ها را فرو ريخته بود، به زحمت يک سال مي گذشت و براي نگاهداري آنچه که باقي مانده بود و از ميان بردن يادآورهاي سهمگين، کاري بسيار انجام گرفته بود.
با اين وجود، هنوز بخش بيشتر شهر، خرابه بود. حمل و نقل توکيو، شامل وسايل نقليه موتوري دودزايي مي شد که با زغال کار مي کردند و يا خودروهاي پر سروصداي خياباني که به محض توقف و سوار کردن يک مسافر، احتمال خاموش شدن آنها مي رفت؛ و در پي اينها دوچرخه بود.

دوچرخه نه تنها فراوان بود بلکه هم براي جابه جا کردن دوچرخه سوار و هم بار، با سرعتي به ظاهر زياد، وسيله اي مناسب بود. در عين حال، چندان مهم نبود که دوچرخه سوار چقدر مي توانست با اراده باشد، زيرا قادر نبود بار زيادي را حمل کرده و يا راهي دور را بپيمايد.
آن سال، سوئي چيرو هوندا، که مردي چهل ساله بود، موسسه تحقيقات فني هوندا را پايه گذاري کرد. او در اين محل، موتورهاي درون سوز و ماشين ابزارهاي کوچک مي ساخت تا از آنها براي توليد دوچرخه هاي موتوري استفاده کند.
وضع نمي توانست بدتر از اين باشد؛ هوندا به اندازه کافي سرمايه نداشت و در شرف ورود به صنعت پر ازدحامي بود که در آن هنگام به تخمين 250 رقيب داشت. هوندا مردي بود که تحصيلات رسمي چنداني نداشت و در امر مديريت يا تجارت نيز داراي مهارتي نبود و اگر مشاوراني در برنامه ريزي يا بازرگاني مي داشت، او را اندرزها مي دادند که جلو سرمايه گذاري تازه را بگيرد و آنچه را هم که به کار گذاشته است از خطر برهاند.

سوئي چيرو هوندا
مردي که عاشق مکانيکي بود
سوئي چيرو هوندا، پسر آهنگري فقير در روستاي کوچک کوميو بود.
اين روستا در 270 کيلومتري جنوب غربي توکيو قرار داشت. پدرش در کنار کار آهنگري، به تعمير دوچرخه نيز اشتغال داشت.
پسر جوان، همراه با صداهاي کوبنده پتک بر سندان بزرگ مي شد، و شايد اين زمينه اي بود که به تدريج عشقي جاودان به مکانيکي را در او به وجود آورد. سوئي چيرو هوندا پيش از ورود به مدرسه در تعمير دوچرخه به پدرش کمک مي کرد.
هنگامي که هوندا به يک آگهي کوچک استخدام شاگرد در يکي از مجلات تجارتي برخورد و به آن پاسخ داد، به ناگاه دست از تحصيلات رسمي کشيد.
او در سن شانزده سالگي عازم توکيو شد تا در يک تعميرگاه کوچک اتومبيل موسوم به آرت شوکائي، دوره شش ساله شاگردي را بگذراند.

براي او، اين کار آغازي بود از سطح پايين در رشته مکانيکي، و اجرت نخستين ماه کار او، مبلغي معادل يک دلار و بيست و پنج سنت بود.
با اين وجود، هنگامي که اين دوره شش ساله پايان گرفت، مرد بيست و دو ساله، تعميرکاري بسيار ماهر شده بود و استادش به او مبلغي پول داد که هوندا مي توانست با آن، شعبه آرت شوکائي را در زادگاهش براي خود باز کند.
اين کار، يک کار ذوقي بود. هوندا ساعت هاي متمادي به شدت کار مي کرد و کسبش رونق چنداني نداشت. او در اوقات فراغت، خود را با موتورها مشغول مي داشت.

ظاهرا در پي بروز يک رشته رويدادهاي طبيعي، شيفته اتومبيل هاي تندرو شد و سرانجام به طراحي و ساخت آنها روي آورد، تا اينکه توانست وارد مسابقات اتومبيل راني شود.
در ژوئيه سال 1936، هوندا در مسابقات اتومبيلراني ژاپن شرکت کرد. او در اين مسابقه، يک اتومبيل فورد اصلاح شده را مي راند و توانست با سرعت 75 مايل در ساعت، رکوردي نسبتا خوب در سطح ژاپن بر جاي گذارد.
در اين مسابقات او خيلي راحت از ديگران پيش افتاد و هنگامي که مي خواست از خط پايان عبور کند، ناگهان اتومبيلي که نقص فني پيدا کرده بود به شدت با اتومبيل او برخورد کرد و وي را به سختي زخمي ساخت، به طوري که هجده ماه، او را ناتوان نمود.
پس از اين رويداد، همسرش ساچي، که يک دختر دهقان بومي بود، توانست او را راضي کند تا دست از راندن اتومبيل هاي مسابقه بردارد.

اين رويداد در زندگي مکانيک، نقطه عطفي بود که او را وادار کرد تا کار مسابقه را رها کند و وقت و نيروي خود را صرف کسب و کارش بنمايد.
سرانجام، هوندا از کار تعمير اتومبيل بي قرار گشت. او استدلال مي کرد که "تعمير اتومبيل، کاري است محدود، زيرا تنها مي توانم در مناطق محلي و اطراف آن، اتومبيل مردم را تعمير کنم. مردم آمريکا، يا حتي توکيو، هر قدر هم که تعميرکار خوبي باشم، اتومبيل هاي خود را به تعميرگاه من نمي آورند. اما اگر من در کار ساخت اين وسيله باشم، مي توانم کسب و کار خود را تا نقطه هاي دور دست دنيا گسترش دهم."

در اواخر سال 1937، هوندا با حمايت مالي بستگان و دوستانش، تعدادي ماشين آلات براي ايجاد يک کارخانه ساخت و رينگ پيستون خريداري کرد. عزم او براي رسيدن به کاميابي آن قدر راسخ بود که بي اغراق در کارخانه اش زندگي مي کرد.
روي کف کارگاه مي خوابيد و براي صرف غذا، آنجا را ترک نمي گفت و از اين رو همسرش غذاي او را به کارگاه مي آورد. با اين وجود اين کسب و کار هم رونق نيافت. روزي يکي از دوستانش که صاحب يک کارگاه ريخته گري بود به او توصيه اي کرد و گفت، "مهم نيست که چقدر سخت کار کني و بخواهي موفق شوي، تو بايد در ريخته گري تخصص پيدا کني و گرنه محکوم به فنا هستي، و من به تو توصيه مي کنم تا براي آموختن اين فن، در يک دوره کارآموزي شرکت کني."

هوندا، با شناخت محدوديت هاي خود و نيازي که به دانش بيشتر حس مي کرد، با معلم مدرسه تکنولوژي هاماماتسو که در همسايگي او قرار داشت ( و اکنون دانشگاه شي زواوکا است) به رايزني پرداخت. معلم به او گفت که در رينگ پيستون هايي که او مي سازد به اندازه کافي سيليکون به کار نمي رود. او در خاطراتش مي نويسد، "نه تنها درباره سيليکون دانش کافي نداشتم، بلکه خجالت مي کشيدم بپذيرم که حتي نمي دانم بدان نياز دارم."

هوندا که در دوران مدرسه، شاگردي ضعيف بود، با اکراه در سر کلاس درس حاضر مي شد و در عين حال به اداره کسب و کار خويش ادامه مي داد. او در کلاس به چيزي که به طور مستقيم به رينگ پيستون ربطي نداشت توجه چنداني نمي کرد. نه جزوه برمي داشت و نه نگران امتحانات کتبي بود.
رييس مدرسه به او مي گفت اگر از دادن امتحان خودداري کند، ديپلم نمي گيرد. هوندا با شنيدن اين حرف با حاضر جوابي مي گفت که ارزش ديپلم از بهاي يک بليت سينما کمتر است: "با يک بليت به شما در سالن سينما جايي براي نشستن مي دهند، اما با يک ديپلم کاري برايتان فراهم نمي کنند."

البته چنين نبود که هوندا براي تحصيلات ديگران احترامي قل نباشد، تنها معلومات کلاسيک که در پس آن تجربه اي وجود نداشت در ذهن او جاي گير نمي شد.
او سالها نسبت به گاکوباتسو، يا سيستم تشکيل شبکه اي در ژاپن موسوم به "پسران خوب قديمي" احساس تحقير شده اي داشت. اين سيستم، بيشتر از آنکه روي توانايي اشخاص و لياقتشان در کار تکيه کند، روي مدرسه اي که از آن فارغ التحصيل مي شدند، تاکيد مي گذارد. حتي اکنون هم دانش يک درجه تحصيلي از يک دانشگاه بزرگ، مي تواند در جامعه بازرگاني ژاپن درهايي را بگشايد که در غير اين صورت بسته مي ماند.

با اين وجود، شرکت هونداموتور در عين حال که سهم خود را از فارغ التحصيلان دانشگاه دارد، داشتن ورقه ديپلم از يک دانشکده "خوب" را تنها ملاک ارجاع کار به اشخاص قرار نمي دهد.
هنگامي که هوندا طرز ساختن رينگ پيستون را به درستي فرا گرفت، شرکت او رشد کرد و ظرف دو سال، برنده يک قرارداد با شرکت تويوتا، بزرگترين سازنده اتومبيل در ژاپن شد. در ايام جنگ جهاني دوم، بمب هاي آتشزا به کارخانه پيستون سازي او آسيب سختي وارد ساختند، و زماني که جنگ به پايان رسيد، زلزله آنچه را که از اين کسب و کار بر جاي مانده بود منهدم ساخت.

هوندا، در اکتبر سال 1946 "موسسه تحقيقات فني هوندا" را بنيان گذارد. اينجا، شرکتي کوچک با نامي دهان پرکن بود که شامل بنيانگذار و تني چند از دستيارانش مي شد. هوندا دو سال در اين شرکت به تعمير موتور اشتغال داشت.
سپس در سال 1948، شرکت خود را تجديد سازمان داد و نام آن را به شرکت هونداموتور با مسووليت محدود تغيير داد. او 500 موتور کوچک مازاد زمان جنگ را به قيمت تقريبا 32 دلار خريداري کرد. اين موتورها، موتورهايي کوچک و بنزيني بودند که در زمان جنگ از آنها براي به کار انداختن ژنراتور برق استفاده مي شد. اينها موتورهاي دوهنگامه تک سيلندر و کوچکي بودند که مي شد براي تامين نيروي کمکي در دوچرخه ها آماده شان کرد.

از طرف ديگر، بنزين در ژاپن مثل بيشتر کالاها، کمياب و گران بود؛ از اين روف سوئي چيرو هوندا شروع به ساختن ترکيب ارزان قيمتي از روغن سقز و بنزين نمود که ترکيبي خاص خودش بود.

البته قابل پيش بيني بود که مشتريان او سوخت جديد را از اين شرکت تازه کار خواهند خريد، اما اين کسب تازه چندان رونقي نگرفت. سال نخست، کل فروش ناخالص شرکت بالغ بر 55000 دلار شد که سودي را نشان نمي داد. زماني که موجودي موتورهاي مازاد کم کم ته کشيد، مخترع سختکوش، تصميم گرفت که خود دست به کار ساختن موتور شود.

پيمان يک شراکت پاک و صميمانه:
ورود تاکه ئو فوجي ساوا
هنگامي که تقاضا براي موتورهاي هوندا افزايش يافت، او واقعا در بازاريابي تجربه اي نداشت، چرا که شخصا به هدف هاي فني کارش علاقه مند بود. اما با درک اين حقيقت که فراورده هاي او بايد به فروش بروند، با توزيع کننده اي وارد معامله شد تا تمام موتورهاي بازسازي شده را خريداري کند.

اين خريدار، به نوبه خود، موتورها را در بسته بندي هايي، به عنوان کيت تبديل موتوسيکلت، براي فروش به بازار عرضه کرد. هوندا که اينک از بار مسووليت بازاريابي آسوده خاطر شده بود، مي دانست در پي هدف هميشگي خود که تکميل يک "تله موش بهتر" بود به کار تجربه و آزمايش با موتورها ادامه دهد. او سخت بر اين باور بود که اگر ژاپن بايد به صورت يک کشور بزرگ صنعتي ساخته شود، اين رستگاري از راه دستيابي به تکنولوژي پيشرفته فراهم مي آيد.

هوندا در سال 1949، مبلغ 3800 دلار از طريق سرمايه داراني که خواهان سرمايه گذاري بودند، پول فراهم ساخت و آن را صرف تکميل موتور دو سيلندر 50 سانتي متر مکعبي سبک وزني کرد که قادر بود 3 اسب بخار نيرو توليد کند. موتوسيکلت تازه نه تنها قدرتش بيش از موتوسيکلت پيشين بود، بلکه قاب و بدنه فلزي نشاندار آن نيز عالي تر بود.
هنگامي که به خاطر موفقيت شرکت، جشني بر پا شد، يکي از مدعوين فراورده تازه را "يک رويا" توصيف کرد. با اين کلام او، موتور رسما "دريم تايپ دي" نام گرفت. با موفقيتي که اين مدل تازه کسب کرد، شرکت از کاميابي ناگهاني و کوتاهي برخوردار شد. کارخانه کوچک هوندا، نيروي کار خود را به هفتاد نفر و ميزان توليد ماهانه اش را تا پايان سال 1949 به يکصد واحد افزايش داد.

فروش اين موتورها مي توانست حتي بالاتر از اين تعداد هم باشد، اما توزيع کننده انحصاري هوندا، تصميم گرفته بود که به طور ساختگي فورش ماهانه را به 80 واحد محدود سازد. اين پخش کننده با پايين نگاه داشتن عرضه نسبت به تقاضا، مي توانست سود بيشتري را نصيب خود سازد؛ اما اين کار، بي شک هيچ به سود هوندا نبود. هنگامي اين وقفه شديد مي توانست تبديل به پيشرفت گردد که بر اثر وجود رقابت، موتور دو هنگامه هوندا جهش مي کرد و به يک موتور آرامتر و نيرومندتر چهارهنگامه مبدل مي گشت. اين شرکت سختکوش از دو جهت با بلاتکليفي روبه رو بود. از يک سو ساخت فراورده اي رشد نايافته و ناقص و از ديگر سو سروکله زدن با توزيع کننده اي که در خدمت سود شخصي خويش بود. هوندا شديدا به کار تخصصي مديريت نيازمند بود و اين تخصص با آمدن تاکه ئو فوجي ساوا تامين گرديد.

تاکه ئو فوجي ساوا، که چهارسال از هوندا جوانتر بود، پسر يک پيمانکار کوچک بود. فوجي ساوا چون هوندا، تحصيلات رسمي خود را در سالهاي پايين زندگي ترک گفت.
او تنها دوره اول دبيرستان را به پايان برد، زيرا کسالت و بيماري پدرش، وي را ناچار ساخت براي تامين زندگي خانواده خويش مدرسه را ترک گويد.

او در سال 1929، کاري براي خود پيدا کرد و آن، زدن آدرس روي پاکت و ارسال کارت پستال بود. مزد اين کار، چند سکه ناچيز در روز بود.
بعد از يک سال که اين کار را ادامه داد، به عنوان داوطلب وارد خدمت ارتش سلطنتي شد. او مي توانست به خاطر اينکه داوطلبانه وارد ارتش شده است، تنها يک سال پس از خدمت مرخص شود. فوجي ساوا براي شغل بهتري واجد شرايط نبود. پس از بازگشت از خدمت، بار ديگر به شغل پيشين روي آورد و کار چسباندن آدرس روي پاکت ها را شروع کرد.

فوجي ساوا تا سال 1934 به اين کار ادامه داد و در اين سال يک تاجر ساده آهن در توکيو، موسوم به ميتسوا شوکائي او را به سمت منشي فروش به خدمت گرفت. در ابتداي کار، درآمد ماهانه فوجي ساوا 15 ين يعني نزديک يک سوم درآمد شغل پيشين وي بود. اما در پايان دومين سال خدمتش، فروشنده ارشد شرکت شد و ماهانه 150 ين حقوق مي گرفت.
در ژوئيه سال 1937، ژاپن به چين يورش برد و اين نشانه آغاز جنگ ميان اين دو کشور بود و هنگامي که مالک شرکت ميتسوا شوکائي وارد خدمت نظام شد، فوجي ساوا که بيست و هفت ساله بود، مسووليت شرکت را بر عهده گرفت.

جنگ باعث شد تا تقاضا براي فولاد افزايش يابد، و با راهبري فوجي ساوا منافع شرکت رشد پيدا کند. در سال 1939، درست پيش از شروع جنگ جهاني دوم، فوجي ساوا موسسه تحقيقات ماشين ابزرا ژاپن را تاسيس کرد. اين شرکت سود خود را از راه ساخت، برش و تراش ابزارهاي لازم براي کوشش هاي مربوط به جنگ چين و ژاپن تامين مي کرد. با پاداشي که رييس فوجي ساوا، پس از بازگشت از جنگ به او داد، وي به مردي تقريبا ثروتمند مبدل شد.
در خلال جنگ جهاني دوم، که سوئي چيرو هوندا در کار ساخت رينگ پيستون بود، با هيروشي تاکه شيما مامور خريد شرکت هواپيمايي ناکاجيما آشنا شد. در تابستان سال 1948، هنگامي که تاکه شيما از معبد ياسوکوئي در توکيو ديدن مي کرد، بر حسب تصادف و بازي تقدير به دوست قديمي خود فوجي ساوا برخورد.

در خلال گفت و گوي با هم، فوجي ساوا گفت در صدد آن است تا قدري از پول خود را در کاري سرمايه گذاري کند. تاکه شيما به او سفارش کرد پولش را در هوندا سرمايه گذاري کند.
اين دو دوست تا اوت سال 1949 که فوجي ساوا، هوندا را در خانه تاکه شيما ملاقات کرد، يکديگر را نديدند. در اين ديدار، هوندا به آشناي تازه خود گفت، "تمام سرمايه گذاران بومي در هاماماتسو خواهان بازگشت سريع پولشان هستند و من براي تکميل تکنولوژي مناسب، جهت ساخت موتورهاي قابل رقابت، به کمک سرمايه گذاراني نياز دارم که مايل باشند تعهدي درازمدت را بپذيرند."

براي اين دو مرد، تنها يک گفت و گوي کوتاه کافي بود تا راضي به انجام کار با يکديگر شوند. فوجي ساوا، دست هوندا را فشرد و تعهد کرد که مبلغ 7500 دلار از پولش را در کار او سرمايه گذاري کند و نيز منابع مالي بيشتري را فراهم آورد تا پول لازم را براي ساخت موتور در اختيار هوندا قرار دهد. اين دو تصميم گرفتند هر کدام نيروي خود را بر حوزه تخصص خويش متمرکز کنند: هوندا توان خويش را مصروف دستيابي به دانش فني، و فوجي ساوا نيروي خود را صرف تامين منابع مالي و بازاريابي سازد.

هوندا در توصيف رابطه کاري ميان آن دو مي گويد:
"فرض کنيد دستيابي به قله کوه فوجي هدف نهايي بود؛ هم فوجي ساوا و هم من يک هدف داشتيم اما من يک مسير را در پيش گرفتم و او مسيري ديگر را، زيرا فلسفه و شخصيت او با من تفاوت داشت. اگر ما يک مسير واحد در پيش مي گرفتيم، اين امکان وجود داشت که هر دو بر اثر وقوع توفاني غيرمنتظره کارمان تمام شود. اما در غير اين صورت ما قادر بوديم با يکديگر ارتباط برقرار کنيم، زيرا دو مسير متفاوت در پيش گرفته بوديم.
فوجي ساوا به من مي گفت، "من در چنين و چنان جايي هستم و مي بينم که توفاني در راه است، بنابراين مواظب باش" آن وقت من احتياط مي کردم. ما اگرچه در جاهاي متفاوت قرار داشتيم و متفاوت عمل مي کرديم اما با يکديگر ارتباط قلبي داشتيم. آري، ما يک هدف داشتيم و آن هم رسيدن به قله آن کوه بود."
گردآوري: گروه سرگرمي سيمرغ
www.
منبع: iranecar.ir

مطالب جالب ديگر:
اقدام وحشتناک يک زن پس از اينکه فهميد نامزدش خيانت کرد!! + عکسmp3 پلير جديد سوني در يک بطري آب! + عکسعکس تبليغاتي نيوشا ضيغمي از چهره اش براي موسسه زيبايي اش!چاق ترين گربه جهان! + عکسعکس منتخب روز / 29 بهمن