بزرگنمايي:

چه خبر - چگونه ترس کودک در روز اول مدرسه را از بين ببريم؟

اما ممکن است اين موضوع از نقطه اي به بعد تغيير کند، قبل از رفتن به مهد، بگريد و قبول نکند به کلاس موسيقي برود مگر اين که شما دستش را بگيريد و آن جا کنارش بنشينيد. اين حالت ها ممکن است از ابتدا در کودک نمود پيدا کند يا اينکه در يک دوره خاص در او به وجود بيايد. هر چيزي مي تواند احساس امنيت يک کودک سه يا چهار ساله را متزلزل کند تا حس اشتياقش را در مراقبانش تشديد کند.
هر مسئله اي، از يک پرستار تازه تا مواجه شدن والدين با يک چالش خانوادگي يا حتي برنامه هاي فشرده و زياد، مي تواند قبل از جدايي باعث آويزان شدن يک کودک پيش دبستاني به والدينش شود و شرايطي را پيش بياورد که براي والدين غيرقابل تحمل شود. وقتي پدر و مادر يک کودک نوپا او را ترک مي کنند که سر کار بروند، او مي تواند جدايي ها را پيش بيني کند. اگر يک روز در هفته او را پيش پدربزرگ و مادربزرگش مي گذاريد او مي داند مثلا دوشنبه صبح به خانه مادربزرگش مي رود. بنابراين علاوه بر گريه، قايم شدن يا پرخاشگري در لحظه جدايي، ممکن است از شب قبل، شروع به غرزدن کند يا نشانه هايي فيزيکي مثل دل درد داشته باشد. براي اين که خداحافظي را براي کودک تان آسان کنيد مي توانيد به او اطمينان خاطر دهيد. اين توصيه ها را مي توان امتحان کرد.

بيشتر بدانيد : ترس کودک تان از مدرسه را با اين توصيه ها از بين ببريد

وقتي کودک شما احساس متزلزلي دارد، به او يادآوري کنيد که حتي وقتي با هم نيستيد، دوستش داريد. او را محکم بغل کنيد و بگوييد: «هيچ وقت نمي زارم بري! ممکنه وقت غذا پختن يا حمام رفتن قدري شلوغ کني اما نمي زارم که بري» بچه کوچک شما با فرار و نمايش ناراحتي، دنبال اثبات استقلال خود است و اين دقيقا چيزي است که شما مي خواهيد. تظاهر به بازي شيوه بهتري براي تمرين جدايي است. با هم تصور کنيد که عروسک بچه شما، پيش پرستار تازه مانده است. طوري برخورد کنيد که انگار عروسک دارد گريه مي کند و به کودک تان کمک کنيد که عروسکش را آرام کند. يک کتاب درباره چالش هاي تازه مثل شروع مدرسه يا ماندن پيش مادربزرگ برايش بخوانيد تا بياموزد با اين مهارت ها کنار بيايد.

شما مي توانيد يکسري دستورالعمل ها را با کودک تان تمرين کنيد. به عنوان مثال در خانه، براي امتحان از او دور شويد و به کودک تان نشان دهيد که اين خداحافظي، موقتي است و در پايان خوب تمام مي شود، با اين کار او مي تواند بر اين جدايي تسلط يابد. او را تشويق کنيد که وقتي داريد ماشين لباسشويي را روشن مي کنيد در تختخوابش بازي کند، و به او بگوييد که وقتي که نيستيد چه کاري انجام دهد، مثل شمردن عروسک ها يا ماشين هايش يا نگاه کردن به کتاب هايش. اگر يک عضو خانواده براي ديدار آمد، اين فرصت را به او دهيد که ماموريتي را به عهده بگيرد. براي مثال او را با رنگ آميزي يا يک بازي درگير کنيد. اين موضوع به او کمک مي کند که فعاليت مرسومش را داشته باشد. اگر دقت کنيد معلم حواس او را با کتاب يا پازل پرت مي کند تا اين که وقتي او در مدرسه گريه مي کند سعي کند دلداري اش دهد. اينها درواقع تمرين هايي هستند که بتواند جدايي را تحمل کند.

التماس به کودک براي گريه نکردن يا اصرار به او، نتيجه معکوس مي دهد، وقتي که به او اطمينان دهيد که مي دانيد چه حسي دارد اين موضوع او را ناراحت تر خواهدکرد. به او بگوييد که مي فهميد که قدري ناراحت است اما شما هم ناراحت هستيد. بعد استراتژي هاي کنار آمدن را با هم انجام دهيد. به او بگوييد مي رم سر کار عکستو بيارم تا نگاش کني. فک کنم که مهد کودک بهت خوش بگذره. دزدکي رفتن مثل يک راه حل آسان و در دسترس مي ماند اما موضوعي اشتباه است. راه حلي که اصلا راه حل قطعي و کاملي نيست. سعي کنيد با او سلام و خداحافظي معمول را داشته باشيد تا به او در درک اين که جدايي، يک شروع و پايان دارد کمک کنيد. با اين کار شما برايش قابل اعتماد و قابل پيش بيني خواهيد بود. مراسم خداحافظي مي تواند کوتاه باشد اما سعي کنيد که قدري آن را لوس و بيمزه کنيد. وقتي که ترک مي کنيد به کودکتان بگوييد يک بغل مخصوص بهم بده!

به خودت يادآوري کن که به پرستار کودکت اعتماد داري. با اين حساب ساعتي که بيرون هستيد نگران کار و انتقال عصبانيت به کودک تان نيستيد و مي توانيد اين ساعت هار ا بهتر تحمل کنيد. هيچ وقت کودک را براي جنجال هنگام جدا شدن از شما، تنبيه نکنيد. امکان ندارد که در ميان گريه متوجه اين نکته شويد ولي هر کودکي در جست و جوي استقلال خود است و اين کار شما به او کمک مي کند به آن نقطه برسد. اگر سختي هاي جدا شدنش ماندگار بود و بيش از سه ماه باقي ماند، با يک پزشک حرف بزنيد. او شما را راهنمايي مي کند که پيش چه دکتري برويد. ممکن است بچه ها چند روز اول مهد کودک حسابي گريه کنند اما بعد به اين موضوع عادت خواهندکرد و يک روز مي بينيد که اصلا گريه نمي کنند.

اضطراب ها فقط جنبه منفي ندارند و مي توان اضطراب را به دو دسته مثبت و منفي تقسيم کرد. در مورد کودکان دو نوع اضطراب وجود دارد که يکي طبيعي و ديگري غيرطبيعي و قابل پيگيري است.

نوزاد از هفت، هشت ماهگي تا دو يا سه سالگي با ديدن غريبه ها واکنش نشان مي دهد. حتي اگر در آغوش مادر باشد و غريبه اي نزديک شود، با بغض، گريه، اخم يا روي برگرداندن اضطرابش را نشان مي دهد و به مادر مي چسبد. اين يک واکنش طبيعي است.

تا دو يا سه سالگي که کودک مراقب اوليه را از ديگران تشخيص مي دهد، طبيعي است که اضطراب غريبگي خودش را نشان دهد. بعد از آن هم تا قبل از سنين مدرسه وجود اضطراب به شرطي که زندگي عادي را تحت تاثير قرار ندهد و عملکرد مادر و فرزند را مختل نکند، باز هم طبيعي خواهدبود. ولي بعد از اين دوره است که کودک بايد بتواند ساعاتي از مادر جدا شود در غير اين صورت کودک دچار اضطراب جدايي است و بايد فکري اساسي براي او شود. اگر لازم است از يک مشاور کمک بگيريد.

يکي از نکات مهم اين است که به هيچ عنوان نبايد کودک را به دليل اضطرابش مورد تمسخر قرار دهيد.

يک تمرين استقلال اين است که به او آموزشي دهيد که کيف مهد کودکش را خودش آماده کند.

هديه اي براي کودک تان تهيه کنيد و دادن آن را به بعد از مهد موکول کنيد. هم او را تشويق کرده و هم به برگشتن تان اميدوار مي شود.

اجازه دهيد برخي از دوستان کودک تان به منزل تان بيايند تا او با آنها بازي کند. اگر در مهد کودک دوست پيدا کند تمايل بيشتري به رفتن به مهد کودک خواهدداشت.

تنها گذاشتن کودک در اتاقي براي بازي يا سپردن او به يکي از نزديکان و خروج از منزل براي ساعاتي مي تواند تمرين اوليه براي يک جدايي طولاني تر باشد.

بيشتر بدانيد : علل ترس کودکان از مدرسه و راه حل آن

بيشتر بدانيد : کودک تان را براي رفتن به مدرسه آماده کنيد

بيشتر بدانيد : من نمي رم مدرسه!

منبع : همشهري تندرستي