بزرگنمايي:

چه خبر - خودش را آتش زد، مُرد! به همين راحتي؟!

خالي شدن واژه ها از معني، ترسناک است. مثل عادي شدن خبر «مرگ» آدم ها، مثل خو کردن به «فقر»، مثل تن دادن به «ظلم»، مثل عادي شدن بر باد رفتن «اميد» آدم ها، مثل به حاشيه رانده شدن «پاکدستي»، مثل سرزنش شدن «وفاداري به وطن» و ...
خبرگزاري ها نوشتند «فردي که مقابل شهرداري تهران خودسوزي کرده بود به دليل ايست قلبي فوت کرد». همين؟! انگار نوشته باشند که مردي حين رد شدن از خيابان تصادف کرد، انگار خوانده باشيم که پاي زني در زمستان پيخ خورد، شکست! ....همين!
هفته پيش اين مرد درحالي‌که فرزند، همسر و برادرش نيز همراهش بودند، خودش را جلوي شهرداري تهران به آتش کشيد. گفته شد او دو باب مغازه داشته و در اعتراض به جريمه هاي شهرداري دست به اين اقدام زده است.
بهمن 1387 رسانه ها خبر دادند که يک جانباز جلوي مجلس شوراي اسلامي دست به خودسوزي زده است. اتفاق تلخي که خيلي ها را دل آزرده کرد. اما آقاي لاريجاني رئيس مجلس با لحن مطمئني اعلام کرد که جانباز نبود، معتاد بود!
همان روز در نشريه اي نوشتم: چه فرقي مي کند؟ جانباز نبوده اما «انسان و هموطن» که بوده! چرا به جاي حرف زدن در مورد هويت اش، نمي گوييد چه شده که يک انسان به چنان درجه اي از خشم و نااميدي رسيده که خودسوزي را به عنوان آخرين راه انتخاب کرده است؟.. پاسخ؟ هيچ!
در اتفاقاتي که هم وطناني جان خود را از دست مي دهند فارغ از هر قضاوت و عنوان در گام نخست بايد يادمان باشد «انسان و هم وطن» بودند. زاده و باليده در اين سرزمين. مي خواستند زندگي کنند، کنار خانواده شان، بچه هايشان را بزرگ کنند و از سر شکم سيري و خوشي کاري نکرده اند...
خاک اين سرزمين، تشنه باران است نه خون! فرقي نمي کند از کدام سو خوني بريزد، خون هم وطن است، خون هم خانه است، خون همسايه است، خون انسان است...
اين سرزمين تشنه خون تازه نيست. تا پيش از اين اگر دعا مي کرديم که خون تازه نريزد روي پياده روهاي فقير، روي آسفالت هاي دودگرفته، حالا خبر خودسوزي ها تن آدم را مي لرزاند. اولين بار نيست، اما خدا کند که آخرين بار باشد.
خودسوزي به هر دليلي که صورت بگيرد، دهشتناک است. تصور لحظه اي که آتش، گوشت تن يک انسان را مي بلعد و آن بوي تهوع آور در آسمان پراکنده مي شود و ... نه، هيچ انساني سزاوار چنين سرنوشتي نيست. بايد وقتي اين واژه را مي شنويم تن مان بلرزد. وحشت کنيم، دنبال توجيه اش نباشيم. هر کس هستيم و هر عنواني که داريم نبايد بگوييم حق داشت، نبايد بگوييم به من چه؟ نبايد بگوييم وقتي تن نداد به قانون حقش بود...
دعا کنيم همه سالم به خانه برگردند. ما به اندازه کافي در همه اين سال ها عزيز از دست داده ايم. سياه پوشيده ايم... نگذاريم کلمه ها از معني خالي شوند. اجازه ندهيم خبر خودسوزي يک هم وطن- حتي اگر قانون شکسته بود- تا اين اندازه عادي و معمولي شود. يک انسان بود...
احسان محمدي

منبع: asriran.com