بزرگنمايي:

چه خبر - توهين به خبرنگاران همچنان ادامه دارد ...

اين بار اول نيست فردي از مقام مسؤول و مدير يک شرکت خصوصي گرفته تا چهره‌هاي معروف سينمايي و ورزشي به خودش اجازه مي‌دهد با خبرنگاران برخورد نامناسبي داشته باشد و در شرايطي که احساس ناامني مي‌کند، هر آنچه به ذهنش مي‌رسد را بر زبان جاري کند و اگر هم کفاف نداد به سراغ برخورد فيزيکي برود!
نمونه آخر اين رويکرد را مي‌توان گفت‌وگوي تلفني مدير يک شرکت خصوصي با خبرنگار خانمي دانست که انتشار آن حواشي زيادي را به دنبال داشت؛ در ابتداي گفت‌وگو که فايل صوتي آن در شبکه‌هاي اجتماعي منتشر شده است، اين فرد از خبرنگار مي‌پرسد که آيا مسؤوليت حرف‌هايي که منتشر کرده را برعهده مي‌گيرد و وقتي با پاسخ مثبت خبرنگار مواجه مي‌شود با ادبياتي بسيار نامناسب و با استفاده از الفاظ زشت او را تهديد مي‌کند.
اين در حالي است که حتي با فرض اينکه خبرنگار دچار خطا شده و اتهام‌هايي را عنوان کرده باشد که از صحت آنها مطمئن نيست، فرد مورد اتهام مي‌تواند به جاي تهديد کردن و ناسزا گفتن، اين موضوع را از مجاري رسمي و قانوني کشور، پيگيري کند.
طبق قانون چه مطلب در رسانه و چه در صفحه شخصي خبرنگار در رسانه‌هاي اجتماعي منتشر شده باشد فردي که مورد اتهام واقع شده مي‌تواند با طرح شکايت اين موضوع را پيگيري کند. اما اينکه برخي به جاي استفاده از راه‌کارهاي قانوني، بلافاصله رفتارهاي ناهنجاري چون تهديد خبرنگار و استفاده از الفاظ نامناسب را انتخاب مي‌کنند، رويکردي است که متاسفانه هنوز ريشه‌کن نشده و هر چند وقت يک بار در جامعه تکرار مي‌شود؛ اين در حالي است که توهين و تهديد خبرنگار به عنوان نماينده رکن چهارم دموکراسي، هيچگاه مورد تاييد نبوده و اين مخالفت از طريق برخود با برخي افراد خاطي همانند عزل فرماندار گلپايگان نشان داده‌ شده است.
در همين راستا، رضا قوي‌فکر، دبير انجمن پيشکسوتان مطبوعات و از روزنامه‌نگاران باسابقه بارها بر اهميت حفظ شأن خبرنگار تاکيد کرده است.
او معتقد است که «بسياري از اقشار جامعه رسانه، خبر و خبرنگار را نمي‌شناسند. بعضي فکر مي‌کنند که خبرنگار کارمند آنهاست؛ همان‌طور که به کارمندشان دستور مي‌دهند و امر و نهي‌ مي‌کنند، با خبرنگاران هم برخورد مي‌کنند و اين آگاهي را ندارند که خبرنگار، آيينه جامعه، واسط بين مسؤولان و جامعه است و سنگ خودش را به سينه نمي‌زند. متاسفانه گاهي به گونه‌اي با خبرنگاران برخورد مي‌شود که انگار خبرنگار دشمن است. باور کنيد اگر خبرنگاري مشکلي را مطرح مي‌کند، به خاطر مسائل شخصي نيست.»
محمد بلوري، روزنامه‌نگار پيشکسوت نيز باور دارد وجود يک انجمن صنفي مي‌تواند در اين مواقع بسيار موثر باشد.
او مي‌گويد: «پيش از انقلاب ما سنديکايي داشتيم که از ما حمايت مي‌کرد و از طرفي آنقدر همه روزنامه‌نگاران پشت يکديگر مي‌ايستادند که ديگر هيچ‌گاه کسي به خودش اجازه نمي‌داد که به روزنامه‌نگاران توهين کند. يادم است يک بار يکي از بازيگران شناخته‌شده با يکي از خبرنگاران برخورد نامناسبي داشت؛ همه روزنامه‌ها و خبرنگاران چنان بلايي سر او آوردند که مجبور شد در مصاحبه‌اي رسمي از همه روزنامه‌نگاران عذرخواهي کند. در موردي ديگر هم يکي از نمايندگان مجلس شواري ملي گفته بود که خبرنگاران را مي‌توان با يک پرس چلوکباب خريد؛ به دنبال اين حرف چنان موج اعتراضي ميان روزنامه‌نگاران و خبرنگاران به راه افتاد که در تريبون رسمي از همه ما روزنامه‌نگاران عذرخواهي کرد.»
اين روزنامه‌نگار باسابقه معتقد است که «ما روزنامه‌نگاران بايد بيشتر حواسمان را جمع کنيم و به حيثيت جمعي خودمان اهميت بيشتري بدهيم. به خاطر همين بي‌توجهي‌ها است که ديگر خبرنگاران در جامعه از احترامي برخوردار نيستند.»
همان‌طور که پدر حادثه‌نويسي مطبوعات ايران در مطلب بالا تاکيد کرده است، توهين اخير کارشناس محيط زيست به خبرنگار يکي از خبرگزاري‌ها و انتشار فايل صوتي آن، واکنش‌ها و انتقادهاي زيادي از سوي خبرنگاران را به همراه داشت و بسياري از اهالي رسانه در چند روز گذشته با انتشار توئيت‌هايي از جايگاه نامناسب خبرنگاران در جامعه و نبود امنيت شغلي سخن گفتند.

منبع: isna.ir