بزرگنمايي:

چه خبر - بعد از مرگم مجوز اجرا مي‌گيرم!

هر چند همه مي‌دانند ماجرا به دهه پنجاه برمي‌گردد؛ زماني که در ‌سال١٣٥٢ «پول سياه» را خواند و بازارش سکه شد تا جايي که تا ‌سال ٥٦، پنج آلبوم ديگر هم منتشر کرد که «سپيده دم» آخرين‌شان بود. يساري اما از آن دسته نبود که در دسته‌جات سياسي صف بگيرد يا مثل نسل خوانندگان نسل آنجلسي به آن سوي آب‌ها برود. خواننده کوچه بازار بود و به قولي اصلا در باغ نبود. براي همين ماند و از مسئولان خواست بخواند. به قول خودش با همان زبان خاکي کهنه که مي‌گفت:

«مثل قناري که نذارن بخونه مريض شدم.»

اجازه هم صادر شد و جواد يساري در اين سال‌ها ماند و خواند؛ اين‌بار البته نه به شکل خواننده‌اي با آلبوم‌هاي رسمي. مجوز آلبوم را در خواب ديد و در بيداري فقط ميکروفن به دستش ديد که در ميهماني‌ها و مجالس عروسي بخواند؛ آن هم با رعايت ضوابطي که الان مد شده مي‌گويند «منشوري»! در اين سال‌ها رفت و آمدهايي هم به وزارت ارشاد داشت اما هر بار گفتند «صبر کن».
يساري اما مي‌ديد که چطور به نعمت آغاسي گفته بودند صبر کن و اين صبر به مرگ پيوسته بود. اصلا در گفت‌وگويي با مجله «سرزمين پويا» (سال ٩٣) همين را گفته بود: «باور کنيد بعد مردنم مجوز مي‌گيرم. آغاسي هنوز زنده بود که ما از انجمن رشت شکايت کرديم به ارشاد و بعد از بررسي‌کردن گفتن نعمت آغاسي بخونه ولي تا مجوز برسه آقانعمت رو کفن و دفن کرده بودن!» منتها تازگي خبر رسيده که گويا قصه او از خوانندگان ديگر سوا شده. چون قرار است خواننده موسيقي فيلم «دشمن زن» باشد و مجوز هم داده شده.
اين فيلم به کارگرداني کريم اميني به‌زودي در گروه سينمايي ماندانا روي پرده مي‌رود؛ يک کمدي - رمانتيک تجاري که احتمالا به همان سبک خوانده‌هاي يساري خوب مي‌آيد. چون يساري در شعرها و ترانه‌ها و سبک خواندنش دو مولفه داشت؛ يک نوع رنج مردم‌پسند عامي در صدايش بود و آنچه مي‌خواند دور از درک و فهم مردم نبود. به‌خصوص گاهي چنان به موازات کف کوچه پيش مي‌رفت که تو مي‌گفتي يک نفر بين مردم صدايش را بالا برده تا از عشق و عاشقي بخواند. يک نفر که حتي روشنفکرها و صاحب سبک‌هاي اين حوزه بعد از خواندنش، با لبخندي خوشايند يا کنجکاو بر لب به هم مي‌گفتند: «اين کيه؟»

منبع: روزنامه شهروند