بزرگنمايي:

چه خبر - گفت و گو با علي دهکردي رئيس انجمن بازيگران ايران

در ادامه ميتوانيد بخشي از يک گفت و گو را با علي دهکردي بخوانيد:
علي دهکردي در تبيين يک آرزوي محقق نشده اش و نيز يک خيانت فرهنگي بزرگ توضيح داد:
اعتراف مي‌کنم مجموعه شخصيت‌هاي تاريخي و ملي کشورم، براي من محترم بوده و اجرا و بازي در نقش آنها برايم وسوسه‌کننده است. آرزوي عميق من است اتفاقاتي از اين دست برايم رخ دهد. سهروردي بزرگ هم جزو همين شخصيت‌هاست. وقتي نمايشنامه آقاي شکرخدا گودرزي را خواندم، خيلي نسبت به آن علاقه پيدا کردم، چون خيلي خوب نوشته شده است. ضمن اين که اين مساله خيلي جدي ذهنم را مشغول کرده بود که چرا ما نبايد کسي مثل سهروردي را بشناسيم؟ اين همه اين روزها در تمام بخش‌هاي فرهنگي کشور مدعي پيوند دو کلمه مهم يعني «ملي» و «مذهبي» هستيم، چون دو بخش انکارناپذير از وجود فرهنگ و تاريخ و تمدن ما هستند. وقتي اين‌قدر با مصداق‌هاي خوب و بدرستي روي اين پيوند پافشاري داريم، چرا به شخصيتي مثل سهروردي که بهترين پيوند را ميان اين فرهنگ کهن و حکمت ايران باستان با انديشه‌هاي مذهبي و ايدئولوژي اسلامي برقرار و عجين کرده، بي‌تفاوت و بي‌اعتناييم و چرا نبايد او را بشناسيم؟ اين موضوع براي من نگراني و دغدغه بود. اگر از همين تعداد تماشاگراني که در اين مدت به تماشاي نمايش سهروردي آمده‌اند، بپرسند سهروردي کيست، حداقل چهار جمله مي‌توانند درباره او حرف بزنند. آدمي که يکي از بزرگ‌ترين خيابان‌هاي پايتخت ايران به نام اوست. خوشحالم که با بازي در اين نقش، سهمي در شناساندن اين شخصيت بزرگ به هموطنانم دارم. دوست دارم اين توجه و معرفي درباره خيلي از مشاهير ايراني، از دوران کهن و ايران باستان تا قهرمان‌هاي ملموس امروزي اتفاق بيفتد. اگر توليدي در حوزه فرهنگ و هنر و سينما، تئاتر و تلويزيون و درباره اين شخصيت‌ها نداريم، يک اشکال جدي است. وقتي خودمان در قالب آثار هنري و نمايشي سراغ اين بزرگان نمي‌رويم، نتيجه اين مي‌شود که هاليوود و غرب با يک نگاه ناسالم به آنها مي‌پردازد؛ تازه آن وقت است که به فکر نقد، بيانيه دادن، ميزگرد گذاشتن و از اين دست واکنش‌هاي مقطعي مي‌افتيم. از الان معلوم است که هاليوود با چه نگاهي سراغ ساخت قصه شمس و مولانا رفته است. ما در دنيا با شخصيت‌هايي فرهنگي مثل حافظ، خيام، مولوي، رودکي، خاقاني و... شناخته مي‌شويم، اما هنوز فيلم و سريالي درباره زندگي اينها نساخته ايم که جاي تاسف دارد. ما کدام يک از قهرمان‌هاي جنگمان را که برخي بزرگراه‌هاي تهران به نام آنهاست، در فيلم‌هاي سينمايي تصوير و به مردم معرفي کرده‌ايم؟ شهيد باقري، شهيد باکري، شهيد همت، شهيد بروجردي و... در فيلم‌هاي ما کجا هستند؟ نام اين بي‌تفاوتي و بي‌اعتنايي، چيزي جز يک «خيانت فرهنگي» نيست. اگر مردم ما شهيد همت يا شهداي ديگر و بقيه بزرگان و قهرمانان اين سرزمين را نشناسند و نتوانند درباره آنها چند جمله‌اي صحبت کنند، يک خيانت در اين ميان اتفاق افتاده است. الان وقتي از چند رهگذر بپرسيد «معين» کيست، احتمالا کسي در لس‌آنجلس را با اين نام بيشتر بشناسند تا شخصيتي چون دکتر معين را که وزنه ادبيات و فرهنگ است. با اين همه به سهم خودم از حضور در نمايش سهروردي خوشحال و سربلندم، اما کاش کمي مسئولان و مديران فرهنگي و شهري ما درباره آثاري اين چنيني که جنبه ملي و ميهني دارد، احساس وظيفه بيشتري داشتند و حمايت جدي‌تر و بيشتري انجام مي‌دادند. خودم به‌عنوان بازيگر دوست داشتم شاهد حضور آدم‌هاي تصميم‌گيرنده‌تري بودم که به ديدن اين کار بيايند، مثلا نمي‌دانم آيا شهردار منطقه‌اي که خيابان سهروردي در آن قرار دارد، تشريف آورده‌اند نمايش ما را ببينند؟ اين حضور باعث دلگرمي ما خواهد بود و مي‌توانيم انتظار داشته باشيم ايشان حداقل در آن منطقه، يک حمايت معنوي از کار انجام دهد. يا دوست دارم بدانم چند نفر از نمايندگان محترم شهر تهران به ديدن اين نمايش آمده‌اند؟ چون نام يکي از بزرگ‌ترين خيابان‌هاي شهري که از آن انتخاب شده‌اند، سهروردي است.

منبع: jamejamonline.ir