بزرگنمايي:

چه خبر - باران کوثري: از ايده آل و حتى آن چه راضى کننده باشد دوريم !

باران کوثري نوشت:

رأى ندادن را نمى فهمم . چرا بايد اين حق شهروندى ( شايد يکى از معدود حقوق به جاى مانده مان ) را از دست بدهيم ؟ هيچ کدام از کسانى که رأى به تحريم مى دهند ، راه حل کاربردى تر و بهترى جايگزين نمى کنند و از قهر يا غضب خودشان را عقب مى کشند و ميدان را خالى مى کنند براى نيروهاى هميشه در صحنه اى که حداقلى رأى مى دهند و تصميم گيرنده هاى اکثريت را مشخص مى کنند .

سال ١٣٨4 و قهر ما از انتخابات و اعتراضمان به نامزدهاى اصلاح طلبان و عدم حمايتمان از آيت الله رفسنجانى راه به کجا برد؟ به ياد آر … رأى دادن ما هزينه دارد ، نه فقط براى خودمان، بيشتر براى آنانى که ترجيح مى دهند ما دلسرد و دلزده در خانه بنشينيم و رأى ندهيم . رأى دادن به ما حق مى دهد مطالباتمان را تکرار کنيم ، به دنبال تحقق شان باشيم و درباره ى آرايمان ( با همه هزينه اش ) سؤال بپرسيم . به ياد آر …

من با همه ى نقدها و دلگيرى هايم در مسائل فرهنگى به دکتر روحانى رأى مى دهم . بى انصاف نيستم و در همين روزهاى دلخورى پيگيرى مى کردم که چه اقتصادى تحويل گرفتند و چه اقتصادى تحويل دادند . از ايده آل و حتى آن چه راضى کننده باشد دوريم ، درست ، ولى آيا همچنان به گوجه فرنگى ها نگاه مى کنيم که گران مى شوند يا «تک رقمى شدن نرخ تورم » را هم بررسى مى کنيم ؟ از «افزايش قابل ملاحظه ى رشد اقتصادى » چه قدر مى دانيم ؟ آيا به همين راحتى مى گوييم : گرانى هنوز هم هست يا مقايسه مى کنيم ، با روند قهقهرايى اقتصاد دوره ى قبل، چه قدر گرانى بيشتر و بيشتر مى شد ؟ به ثبات قيمت ارز توجه کرده ايم و يادمان مانده اين همان ارزى است که در دوره ى قبل هر روز بالا و پايين مى پريد و امکان هر سرمايه گذارى را به حداقل مى رساند ؟ بحث دولت قبل نيست که حتما هر دولتى در مقايسه با دولت پيشين ، عملکرد بهترى دارد !!! اما جمع کردن ويرانه ى اقتصادى سال هاى ٨4 تا ٩٢ و کنترل وضعيت نا به سامان آن و دست آوردهاى اين چنينى قابل تقدير است . براى رأى دادن يا ندادن به دولت روحانى مى توان به عملکرد اين چهار سال نگاه کرد و حداقل آن که ، بعد از تجربه ى سال٨4 مى دانيم زمان شعارهاى پوپوليستى بعضا خنده دار و وعده هاى ناممکن اقتصادى و بازى با يارانه ها سرآمده. افزايش يارانه ؟!!!از عصبانيت خنده ام مى گيرد که يک وعده ى نخ نما و امتحان پس داده با همه تبعات تلخ و جبران ناپذيرش ، هنوز به عنوان يک وعده انتخاباتى شعار داده مى شود .

ما که همه سرمايه مان فرهنگ دو هزار ساله و عزت ملي مان است حتما به ياد داريم که در سال ١٣٩٠ سالن سازمان ملل به مناسبت سخنرانى رئيس جمهور وقت خالى شد . حتما شما هم مثل من ، آن روز با ديدن کسانى که حتى وقت شنيدن حرف هاى نماينده کشورمان را نداشتند اشک ريختيد ، بحث نياز به شنونده ى خارجى نيست (که حتى هست) اما وقتى حتى در سخنرانى هاى داخلى هم جز تکرار وعده هاى ناکارآمد و الفاظ توهين آميز مثل خس و خاشاک (به ياد آر …)رحرف جديدى زده نمى شد ، دلت مى گرفت از شان و عزتى که تا مرز از دست رفتن ، رفته بود . باز بحث دولت پيشين نيست که هيچکس به گرد پايشان هم نمى رسد ، اما تنها دو سال بعد – تاکيد مى کنم فقط دو سال-با اعتماد سازى و به کارگيرى سياست خارجى درست و انتخاب نمايندگانى کاربلد ، خوش صحبت و مسلط به مسائل خارجى،تبديل به کشورى با تمايلات صلح طلبانه مى شويم و عکس ” دولتى ها” به عنوان چهره هاى صلح طلب مجلات و روزنامه هاى خارجى را پر مى کند . اصلا دست آورد کمى براى چهار سال نيست …
من پر از نقدم و دلخورى . در اين چهار سال بارها و بارها نقدهايم را عنوان کرده ام و به دنبال تحقق مطالباتم هستم . من به دولتى رأى مى دهم که در آن بتوانم مطالباتم را فرياد بزنم و بابت نقد آن هزينه نپردازم . شمايى که مى گوييد خواسته هاى ما در اختيارات دولت نيست و از دست رئيس جمهور کارى بر نمى آيد ، همين که مى توانيم در جلسات سخنرانى رييس جمهور شعارهايى سر دهيم که حتى نجوا کردنشان مى تواند دردسرساز باشد ، حرکتى رو به جلوست . ممکن است تحققش در اختيارات دولت نباشد اما بيانش و مطالبه اش به گوش ها مى رسد . هستند کسانى که شعارهاى ما به يادشان مى آورد ما فراموش نکرده ايم . به ياد آر …
و در آخر ، رأى من رأى کسانى است که بيش از من و شما و براى من و شما هزينه پرداخته اند . رأى من به نشان اعتماد و احترام به داغى که ديده اند ، به تهمت هايى که شنيده اند ، به صبرى که کرده اند ، به راهى که رفته اند ، رأى آن هاست : بانو پروين فهيمى ، سيد محمد خاتمى ، بهاره هدايت ، مصطفى تاج زاده ، عبدالله مومنى ، محسن صفايى فراهانى . به ياد آر …
.
رأى من ، رأى اين هاست : دکتر روحانى .

منبع: cinemacinema.ir