بزرگنمايي:

پيمان معادي متني احساسي در توصيف نمايش «همه چيز مي‌گذرد اما تو نمي‌گذري» منتشر کرده است که در ادامه مي خوانيد.

پيمان معادي در مورد مونولگ «همه چيز مي‌گذرد اما تو نمي‌گذري» رضا بهبودي، متني را منتشر کرد.

اين کارگردان و بازيگر در يادداشتي ،آورده است:

«.1 نور را مي‌گيرند. نور ما را؛ نور تماشاچي‌ها را. توقع دارم کم کم نور صحنه بيايد. اما نمي‌آيد. ظلمات است. لحظاتي در تاريکي مطلق مي‌گذرد. همه سر و صداها که خوب مي‌خوابد - حتي صداي نفس کشيدن‌ها - صدايي به گوش مي‌رسد: «سوار يه اسبم. پشت و رو». و اين، شروع عجيب متن/اجرايي است که از همان اول، خلع سلاحت مي‌کند. دو راه بيشتر نداري: يا اينکه مقاومت کني - البته بيهوده - و نپذيري اين جهان شگفتي را که بازيگر/ راوي براي تو شکل مي‌دهد يا همراه با او دو ترکه سوار اسبش شوي و اين جهان وارونه را تا تهش بروي.

2. و نور مي‌آيد. آرام و موضعي. فقط يک گوشه از اين جهان ظلماني روشن مي‌شود. آنچه ديده مي‌شود اندک است - مردي يله داده بر صندلي راحتي - ولي آنچه شنيده مي‌شود بسيار. زمين و زمان را به هم مي‌بافد و از دل اين ظلمات جهاني رنگارنگ پديد مي‌آيد که حيرت مي‌کني. و تو مي‌خندي و کشف مي‌کني. کشف مي‌کني و لذت مي‌بري. مي‌خندي و به فکر فرو مي‌روي. و به يکباره، مو بر تنت سيخ مي‌شود وقتي که مي‌فهمي آنچه مي‌بيني و مي‌شنوي روايت يک نابيناست: «با خود گفتم بگذار همه جهان با چشم‌هاي خود بنگرند و من يکي در خاموشي چشم‌هاي خود باقي بمانم. مگر آنها با چشم‌هاي خود چه مي‌بينند؟!».

3. نور مي‌آيد. نور تو؛ نور تماشاچي. و تو به قلم چرمشير فکر مي‌کني؛ به کار و بازي رضا بهبودي؛ به شگفت انگيزي تئاتر که چه به سادگي مي‌تواند جهان‌هايي غريب خلق کند. و از خود مي پرسي: « ما - ماي مخاطب، مايي که چشم داريم - حقيقتا چه مي‌بينيم؟ تا اکنون چه ديده‌ايم؟ بعد از اين، بعد از همين اجرا، واقعا چه خواهيم ديد؟ موقتا سوال‌ها را مي‌گذاري کنار. بايد بلند شوي و دست بزني. در کوچه، گيج به دنبال ماشينت مي‌گردي. صداي آرام شيهه اسبي به گوشت مي‌خورد. بر مي‌گردي. مي‌بيني‌اش که حاضر يراق ايستاده است. به آرامي پا بر زمين مي‌کوبد. به طرفش مي‌روي. دستي به يالش مي‌کشي. و سوارش مي‌شوي. پشت و رو!»

مونولوگ «همه چيز مي‌گذرد، تو نمي‌گذري» در سالن موج نو اين روزها به صحنه رفته است.




منبع : isna.ir