بزرگنمايي:

چه خبر - ديپلمات ها بايد چگونه لباس بپوشند؟

در مبحث آداب ديپلماتيک با دو حوزه کاملا مجزا روبرو هستيم که ذيل ديپلماسي تعريف مي شوند : يکي سياست خارجي و روابط بين الملل است و ديگري ديپلماسي عمومي. ديپلماسي عمومي لزوما از سمت بخش رسمي سياست خارجي يک کشور صادر نمي شود، بلکه بين هر گروه يا هيئتي از هر حوزه اي که از کشوري به کشور ديگر مي رود، جريان دارد؛ اعم از مراودات فرهنگي، گردشگري، تجاري و ... شما چه يک سفير باشيد، چه يک ديپلمات رسمي، چه يک تاجر بين المللي و چه هنرمندي که براي شرکت در مراسمي به کشور ديگري رفته، بايد يکسري اصول عرفي را رعايت کنيد.
آداب شخصي در مبحث آداب ديپلماتيک به دو بخش تقسيم مي شود: يکي نوع پوشش و پيام هايي که مي تواند به همراه داشته باشد و دوم نوع رفتار و پيام هايي که افراد با رفتار و برخوردها و زبان بدن شان صادر مي کنند.

لباس رسمي آقايان در تمام سلسله مراتب روابط ديپلماتيک کت و شلوار است و لباس رسمي خانم ها کت و شلوار يا کت و دامن. اصل اول بر اين است که رنگ کت و شلوار يا کت و دامن بايد مشکي ساده و بدون طرح باشد و در غير اين صورت سورمه اي تيره. پيراهن زير لباس نيز بايد ساده و بدون طرح و ترجيحا سفيد رنگ باشد و اگر سفيد نبود، نبايد پررنگ باشد.
همين نکات را بسياري از دولتمردان و نمايندگان مجلس ما رعايت نمي کنند و گاهي هيچ تناسبي بين کت و شلواري که پوشيده اند با پيراهن شان وجود ندارد؛ مثلا در هيچ کجاي دنيا کت و شلوار راه راه را با پيراهن چهارخانه نمي پوشند، اما در بين سياسيون و دولتمردان ما اين اتفاق مي افتد. وقتي که فرد ايستاده است، در صورتي که کت و شلوارش دو دکمه دارد، دکمه بالا و اگر سه دکمه دارد، دو دکمه پايين بايد بسته باشد و در زمان نشستن بايد اين دکمه ها باز شوند.
اگر يک شخصيت سياسي يا ديپلمات اين نکات را رعايت نکند، نمي توان رفتارش را حمل بر خلاقيت کرد؛ بلکه آن را از سر ناداني يا تعمدش در رعايت نکردن آداب ديپلماتيک مي دانند. مثلا اگر دولتمردي با کاپشن در مجامع رسمي حاضر مي شود يا با هم رده خودش ديدار مي کند، اين حمل بر سادگي و ساده زيستي او نخواهد بود.

کفش هايي که افراد در روابط ديپلماتيک استفاده مي کنند بايد کفش هاي ساده باشد که اصطلاحا به آنها برت مي گويند يا کفش هاي هشت ترک. جوراب و کفش هم حتما بايد با همديگر ست باشند، در حالي که ما معمولا جوراب را با شلوار ست مي کنيم.

در عرف ديپلماتيک هنگام ايستادن، دست ها بايد به موازات پاها قرار بگيرند، به عبارتي مي گويند دست ها بايد لبه هاي پايين کت را لمس کند. در حالت نشسته دو دست بايد روي ميز قرار بگيرند، به هيچ وجه نمي بينيد که يک ديپلمات حرفه اي پشت ميز مذاکره، دست هايش را زير ميز نگه دارد.

قاشق هميشه سمت راست و چنگال سمت چپ است. اگر شما قاشق و چنگال تان را بعد از صرف غذا داخل بشقاب بگذاريد به اين معني است که مي خواهيد به غذا خوردن ادامه دهيد و مسئولين مربوطه بايد دوباره براي شما غذا سرو کنند و اگر قاشق و چنگال را خارج از بشقاب بگذاريد به اين معني است که غذاي سرو شده براي شما کافي بوده است. اگر غذايي سرو شد که مورد علاقه شما نيست؛ چيزي به عنوان ميل ندارم و نمي خورم وجود ندارد. در اين حالت تکه کوچکي بر مي دارند و کمي از آن مي خورند و باقي اش را در بشقاب مي گذارند.

نحوه نشستن در جلساتي که ميز وجود ندارد نيز بسيار مهم است. در اين شرايط دو پا بايد جفت باشد و دو دست نيز بايد روي دستگيره مبلي که روي آن نشسته اند، قرار بگيرد. چيزي به اسم پا روي پا انداختن در آداب ديپلماتيک وجود ندارد و اگر يک شخص يا گروهي اين کار را انجام دهد، مي خواهد نشان دهد که شخص مقابل ارزش ويژه اي براي او ندارد يا مي خواهد سيطره اش را بر او نشان بدهد.
در صورت ادا شدن اين رفتار نماز سوي يکي از طرفين، طرف مقابل هم مي تواند اين کار را بکند. شايد ديده باشيد که در يکي، دوتا از ديدارهاي آقاي دکتر ظريف، وزير امور خارجه کشور مقابل پايش را روي پا اندخته بود و آقاي دکتر ظريف هم به سرعت به همين شکل نشستند.

منبع : هفته نامه کرگدن