بزرگنمايي:

چه خبر - پرسپوليس چگونه بايد با حاشيه ها برخورد کند؟

پرسپوليس ليگ هفدهم را با برد خوب خانگي مقابل فولاد شروع کرد اما اتفاقات پس از بازي، پالس‌هاي منفي را براي هواداران فرستاد. جايي که طارمي و مسلمان بي‌توجه به اهميت آرامش تيم، شروع به مصاحبه‌هاي چالشي کردند. آنها به صرف اينکه بازيکن ثابت تيم هستند بدون هيچ هراسي عليه مديريت (نه صرفا طاهري) حرف مي‌زنند. از بي‌پولي مي‌گويند و يکسري حرف‌هاي ديگر که بيشتر به انتقام‌گيري رسانه‌اي مي‌ماند.

آنچه امروز در پرسپوليس مي‌بينيم نمونه‌اي نادر در فوتبال جهان است. بازيکن بي‌آنکه واهمه‌اي از تبعات حرف‌هايش داشته باشد همه اصول باشگاهي و مديريت را زير سوال مي‌برد. يعني از يکجا خيالش جمع است. توهم دارد که او نباشد کار روي زمين مي‌ماند. بدون ترديد اين حواشي در صورت امتداد مي‌تواند بهاي سنگيني را براي قرمزها داشته باشد. همه بازيکنان ايراني درباره مسائل مالي مشکلاتي را با باشگاه‌هاي خود دارند اما اين سياهنمايي که زوج مسلمان و طارمي به راه انداخته‌اند قطعا ابعاد ديگري را در دل خودش دارد.

اگر برانکو منفعل باشد و طاهري همچنان نظاره‌گر، آنگاه ويروسي که اين دو بازيکن به جان تيم انداختند همه‌گير مي‌شود. در فوتبال حرفه‌اي در هر کجاي جهان اگر هر بازيکني بخواهد اينگونه عليه باشگاه موضع بگيرد کمترين هزينه‌اش از دست دادن ترکيب اصلي تيم است. با وجود سيامک نعمتي و گادوين منشا و همچنين از راه رسيدن بشار رسن، دست برانکو براي يکسري تغييرات باز است. امروز بايد محسن مسلمان بفهمد بازيکن بي‌جانشين پرسپوليس نيست. مهدي طارمي هم تصور نکند بدون او هيچ بازيکن ديگري براي گل زدن وجود ندارد.

وظيفه برانکو آرام کردن جو تيمش است. همان آرامشي که به‌خاطرش رامين رضاييان را قرباني کرد. وظيفه مربي حفظ آرامش تيم است. مسلمان و طارمي اين روزها احساس مي‌کنند پرسپوليس بدون آنها نمي‌تواند کارش را پيش ببرد از اين رو در پايان هر بازي براحتي هر چه دل تنگ‌شان مي‌خواهد مي‌گويند. شايد حرف‌شان راست باشد اما هر حرف راستي را نبايد هرکجا زد. اينکه 800 ميليون گرفتند و 300 تاي آن مانده، آنقدر اهميت ندارد که ميليون‌ها ايراني را شريک چند و چون کيف پول خود کنند.

براي مردم جذاب نيست که در حساب اين بازيکن عوض فلان ميليون تومان، فلان قدر است. مردمي که بعضا درگير وام 10 ميليوني هستند وقتي مي‌بينند بازيکن از قراردادش 800 ميليون گرفته و مثلا 400 تاي آن مانده، ته دل‌شان خالي مي‌شود و مي‌گويند کاش ما هم غم آنها را داشتيم. البته در اين حقيقت که اين پول حق فوتباليست‌هاست هيچ جاي بحثي نيست اما اصولا بازيکنان ما مناعت طبع ندارند و براحتي دم از فقر و نداري مي‌زنند آن هم درست در زماني که ماشين چند صد ميليوني سوار مي‌شوند. مثلا براي بيرانوند عار نيست که حرفش بشود تيتر نخست، يک روزنامه که من فقط پول يک کيسه برنج را دارم!

دست برانکو برخلاف فصل قبل حالا باز است. بازيکن حق دارد دنبال طلبش باشد اما دالان ورزشگاه در پايان بازي، مکان زنده کردن مطالبات نيست. ميليون‌ها هوادار تنها دغدغه پرسپوليس را دارند و نبايد آرامش رواني تيم را قرباني مطالبات مالي خود کنند.

اگر برانکو به سيامک نعمتي اعتماد کند و مسلمان چند بازي را روي نيمکت بنشيند و در آن سو طارمي که بدنسازي نکرده، از کنار دست برانکو روي نيمکت شاهد بازي منشا باشد، آن وقت شايد اين زوج پرحاشيه، با واژه آرامش آشنا شوند.

آنها بازي با الاهلي سعودي را گروگان گرفته‌اند و تصور مي‌کنند چون کار باشگاه و مديريت براي آن بازي حساس گير است، مي‌توانند هر روز عليه يک نفر مصاحبه کنند. اگر امروز برانکو از ابزار در دستش (ذخيره کردن) استفاده نکند، شايد فردا تعداد معترضان به عدد بازيکنان در ميدان برسد و ديگر نشود کاري کرد.




منبع: وطن امروز