بزرگنمايي:

چه خبر - علي کريمي راست مي‌گويد!

علي کريمي تکيه داده به تبليغات دور زمين کمپ تيم هاي ملي و درحالي که ابتدا تمايلي به حرف زدن درباره تيم ملي نشان نمي داد ، دو دقيقه اي درباره تيم ملي حرف مي زند. او يکي از منتقداني ست که يک ماهي بود سکوت کرده و قبل از همه خودش به دنبال ايجاد آرامش براي تيم ملي رفته بود.

حرف هاي علي کريمي در همين دو دقيقه که پاسخ به دعوت کي روش براي کنار گذاشتن دعواها براي تيم ملي است را مثل تحليل هاي قلعه نويي از بازي هاي فوتبال مي توان به دو نيمه مختلف تشبيه کرد. بخش اولي که او به رنکينگ فيفا اشاره مي کند. به همه هزينه هايي که براي اين تيم ملي شده و حداقل انتظار از آن ، فقط قهرماني است.

حرف هايي که او به عنوان يک منتقد حق دارد در هر زماني مطرح کند و يکي مثل علي کريمي اصلا آدمي نيست که دست به خود سانسوري بزند و شنيدنش از او بي ترديد طبيعي است اما بخش مهم حرف هايش اتفاقا يک دقيقه دوم است. جايي که او مي گويد:«کي روش و بقيه مي روند، اين تيم ملي کشورمان است که مي ماند. چطور من مي توانم برايش آرزويي غير از قهرماني داشته باشم؟ شکست اين تيم چه سودي برايم دارد که از باختش خوشحال باشم؟»

فارغ از اينکه فدايي هاي کي روش يا منتقدانش اين جمله را چطور برداشت مي کنند، اقلا من يکي اعتقاد دارم علي کريمي هر آنچه به زبان آورده از ته دلش گفته است چون او بهتر از هر کدام از ما اين تفاوت بين موفقيت و ناکامي تيم ملي را لمس کرده است. اصلا نيازي به شخم زدن تاريخ نيست.

اصلا بياييد در دوره هايي که خود علي کريمي ليدر تيم ملي مان بوده است آنچه گفته را مقايسه کنيم. وقتي 2004 تيم ملي ايران با ساق هاي جادويي اش به ناداوري و به روي بد فوتبال باخت و سوم شديم در جام ملتهاي چين را مقايسه کنيم با روزي هاي قبل از جام جهاني 2006 . روزهايي که به قول علي دايي آن سه نفر در زمين در چشم هايش نگاه کردند و پاس ندادند تا حاصلش بشود آن چند ميليون پيامک بازي پايان بازي ايران و مکزيک . آن قهر و روزهاي تلخ قبل از جام جهاني که حايگاه تيم ملي را پايين آورده بود.

از يک طرف دعواهاي بين علي آبادي و دادکان و از سوي ديگر دعواهاي بين همين ستاره هاي تيم ملي با سرمربي و با خودشان که ته آن شد يک کابوس. اتفاقي که يک رويش فقط تعليق فوتبال ملي مان بود.
شخمي که به جنس مديران فوتبالي مان زده شد اتفاقا ريشه اش در همان روزها و همان تسويه حساب هاست که يک دهه گذاشته چون آفتي به فوتبال مان افتاده است.

علي کريمي که حالا مديران آن روز را به عنوان اسطوره معرفي مي کند بي ترديد بهتر از همه ما مي داند وقتي مي گويد باخت تيم ملي براي هيچ کدام مان برد نيست. چون بهتر از همه ما مي تواند مرور کند روزهايي که گذشتند. از دايي و قطبي و ديگراني که در همه اين سال ها به فوتبال مان آمدند و برخوردهايي که با خودش و ديگران رقم زدند. از مديراني که آمدند و چسبيدند و هنوز نرفته اند و همه اش از همان خشت کجي بود که بر اثر يک خشم و يک انتقام گيري بين چند ستاره شکل گرفت.

امروز هم زمين خوردن تيم ملي به بهانه تقاص گرفتن از کي روش براي همه رفتارهاي 8 ساله اش قطعا هيچ عايدي براي فوتبال مان ندارد. ته اين دعوا باز يک شکست عمومي است. يک حس گس و تلخ باخت که فرصتي مي شود براي گروه ناکاربلد جديدي که احتمالا علم مي شوند و باز فسيل هاي فرصت طلبي که مي آيند و سوار مي شوند باز يک دهه اي به عقب مي رانندمان!

منبع: khabaronline.ir