بزرگنمايي:

چه خبر - فردوسي پور و 90 چگونه سال هاست ستاره تلويزيون هستند؟

عادل فردوسي‌پور همچنان يکي از پرچم‌داران رسانه خسته ملي است. رسانه اي که روز به روز از مخاطبش کم مي شود و حالا تک ستاره هايش دارند سعي مي کنند کاري کنند مديران سيماي ملي با فرمول «نفر- ساعت» نشان دهند اوضاع خيلي هم بد نيست. اصلا به همين دليل هم هست که مديران سيما مي‌گويند: «قطعا اگر يک نفر هم برنامه 90 نگاه کند و هم يک برنامه از رسانه هاي غير از رسانه ملي، يک بيننده تلويزيون است. تمام وقت که تلويزيون نگاه نمي کنند ولي همان نگاه کردن يک برنامه او را در سبد بينندگان رسانه ملي قرار مي دهد.» يعني مديران رسانه ملي هم ديگر باور دارند اين انحصار رسانه‌اي شکسته است و مخاطبان‌شان دست به انتخاب مي زنند.
دقيقا برهمين اساس بوده که در چند سال اخير، به اصرار اصغر پورمحمدي تلويزيون از پي برگرداندن چهره هاي شاخص رفته و امثال مديري، رشيدپور، رامبد جوان و احسان عليخاني دوباره روي آنتن قدرت گرفته اند.

در ميان همه اين ستاره ها اما هميشه عادل تافته جدا بافته بوده. او از سال 78 که 90 را شروع کرده، 19 سال است که ستاره آنتن است و هنوز ستاره اقبالش رو به افول نگذاشته.

فردوسي پور ستاره شد!

ايده اوليه براي جواني که يک خارجي نويس ساده در روزنامه ابرار ورزشي بود و بعد از قبولي در تست گزارشگري از سوي جواد خياباني، گهگاهي تنيس و فوتبال هاي خارجي چند سال قبل را اجرا مي کرد، يکباره مورد تائيد اصغر پورمحمدي مدير جديد شبکه سه در دهه 70 قرار گرفت. شايد همشهري بودن‌شان و حرف زدن به لهجه کرماني کارساز افتاد که به يک جوان کم تجربه اعتماد شد تا مهمترين برنامه درباره ليگ فوتبال ايران را در مقياسي کشوري بسازد.

يک استوديوي ساده، همان گزارشگران سنتي مراکز استان و ايده اي که برگرفته از برنامه «match of the day» و البته نمونه اي ايتاليايي بود، شنبه هاي هر هفته به صورت زنده روي آنتن رفت. هدف مشخص بود: نقد چالش هاي فوتبال ايران، کاستي ها و پلشتي ها.
فوتبال دِيم ايران که سلطان ها و خان ها در آن حکمراني مي کردند، يکباره با هجوم پسرک جوان بلند قامتي روبرو شد که خودش مي گويد: «من يه ديوونه عشق فوتبال هستم» راست هم مي گويد. جوان تحصيلکرده اي را تصور کنيد که شريف درس خوانده، ولي همه عشقش فوتبال است. در همه اين سال ها زندگي اش را خيلي ساده مي شود ترسيم کرد: «تماشاي فوتبال، بازي فوتبال، گزارش فوتبال، حرف زدن درباره فوتبال، کري خواندن درباره فوتبال!»
از همان اواخر دهه 70 تا همين حالا. بدون لحظه اي درنگ. در زندگي چه برايش مانده؟ ولش کنيد، بگذاريد با همان فوتبالش خوش باشد. چرا گهگاهي سينما و نوشتن و خواندن کتاب هم هست ولي کري خواندن و کل کل درباره فوتبال را با هيچ چيزي عوض نمي کند. با همه اينها در پاسخ به سوالي درباره عشق مي گويد: «عاشق بودم و هستم» اما خب!
اصلا همين روحيه بود که پسري را که از نظر گويش مشکل اساسي داشت، خيلي حرکات بدني اش در زمان اجرا مشکل دارد و اصلا در زمان تدريس اصول اجراي صحيح، خيلي از اساتيد مسلم اجرا، عادل را به عنوان يک نمونه بد از نظر همه اصول اجرا مي دانند ولي همان ها ستايشش مي کنند. حتي منتقدانش چون ميرحسيني مدير پيشين شبکه سه اعتقاد دارند او از نظر اجرا نياز به آموزش دارد اما اذعان مي کنند، اين چيزي است که مردم دوستش دارند.
اين علاقه بي شک از همان روزهايي به وجود آمد که او خيلي صريح پلشتي هاي فوتبال را به چالش کشيد. نترسيد و زد به دل سلاطين و خان ها. روزهايي که او ايستاد تا حباب پوچ بمب ترکاندن عابديني و فتح الله زاده را بترکاند و ترکاند. روزهايي که از ناپاکي هاي داوري و دست هاي پشت پرده، پرده برداشت و روزهايي که زد و بندهاي‌شان را ريخت روي آب. او سفر کرد به اعماق قلب هاي مردم و بعد تخريب ها شروع شد اما ديگر او به دل مردم نشسته بود. عادل سعي کرد سمت مردم باشد و مدام از اين گفت تا جايي که تخريب ها هم برايش کارساز نمي افتادند. خودش درباره اين هجمه انتقادها پاسخ جالبي داشت: «با من مشکل داشتند، حق هم داشتند، تاج و تخت‌شان را فرو ريخته بودم.»

عادل ستاره است

در دهه 80 ديگر درباره يک چيز، ترديدي نمانده بود. اينکه عادل فردوسي پور سوپراستار تلويزيون است. با پايان دولت اصلاحات و روي کار آمدن تيم احمدي نژاد پروژه ساخت ورزشگاه هاي بي شمار کليد خورد. تصميم هاي احساسي قوت گرفت و اوضاع سياه فوتبال رقم خورد. حالا اينجا بود که عادل طرف مردم ايستاد. کار بالا گرفت. پيامک هايش را بستند اما او ايستاد. همه کار کردند تا آنتن را از او بگيرند و ايستاد. ماه هايي طولاني در شلوغي هاي دهه 80، زير بار اجرا نرفت و با رشادت گفت: «اگر عمري باشد و بتوانم از عدالت دفاع کنم و حقيقت را بگويم، باز برمي گردم. »

هراسي نداشت که علي آبادي بگويد: «يک 90 با دوربين مي رود شير آب شکسته اي را مي گيرد تا تخريب‌مان کند.» وقتي دادکان را به برنامه اش آورد تا بگويد: «افتخارم مدالي است که از خاتمي گرفتم.» هراسان نشد يا وقتي مرحوم ناصر حجازي روي آنتن برنامه اش طرف مردم ايستاد و دلاورانه سخن گفت. عادل در تمام اين هياهوها ايستاد و کار کرد و فحش خورد. تقريبا تا لايه هاي دروني زندگي اش پيش رفتند، دلواپسان اما هيچ نداشتند. هيچ؛ واقعا هيچ بود چون او نه فعاليت اقتصادي داشت، نه چالش هاي اخلاقي. فقط فوتبال بود و فوتبال. اين قدر فوتبال که شايد تنها يار زندگي اش شد و ديگر هيچ برايش نماند!
او اما ديگر يک ابرستاره بود، يک سوپاپ اطمينان براي مردم. برنامه طوري شده بود که اعدامي از مرگ نجات مي داد. حالا ديگر قسم راست فوتبالي ها اين بود که در 90 مي بينيم. برنامه اي که همه از زن و مرد و فوتبالي و غيرفوتبالي، مي نشستند تا با لذت تماشايش کنند. طعنه هاي غير فوتبالي اش را ببينند و لذت ببرند که اقلا هفته اي چند ساعت برنامه ملي در رسانه ملي دارند. قرارشان همگي شده بود دوشنبه شب هاي پاي تلويزيون و تماشاي 90.

فردوسي پور ستاره مي‌ماند؟

در دهه 90 فصل پوست اندازي برنامه 90 آغاز شد. تقريبا بعد از جام جهاني برزيل بود که عادل متوجه شد با اين سبک نمي تواند ادامه دهد. بايد تکنولوژي را وارد کند. براي اين‌کار نياز به پول داشت. او که در تمام اين سال ها هيچ وقت هيچ فعاليت اقتصادي از آنتن نداشت، حتي يکبار در همه زندگي فوتبالي اش استيج نرفته و حتي ريالي بابت حق المشاوره از هيچ نهاد مرتبط با فوتبال نگرفته که اگر گرفته بود حسابي در تشت رسوايي اش مي کوفتند، با ساخته شدن برنامه هايي پرهزينه در اين سال ها از سوي رقبا و به خط کردن ستاره هاي فوتبال دنيا که باز در مقياس کار تيم او، هيچ ديده نشدن، تصميم گرفت از موقعيت برند 90 بهره بگيرد.
تغييرات محسوس در 90 بي شک به سمت به روز شدنش بوده اند. اين تغييرات را حتي در سيماي عادل فردوسي پور مي شود ديد. از برند فرست که تقريبا همه لباس هايي که مي پوشد را تشکيل مي دهد تا استوديوي به روز و با بهترين تکنولوژي. از امکاناتي که براي اعزام هاي بين المللي پيدا کرده تا دعوت از ستاره هاي بزرگ فوتبال دنيا.
در کنار اين ها او حالا مدت هاست بخش آناليز فوتبال را به برنامه هايش اضافه کرده. البته کار بزرگ ديگري که انجام گرفته، ورود نسل جديدي از نويسندگان، طنزپردازان و ديوونه هاي فوتبال به برنامه اش هستند.
اين اتفاقات کمي 90 را از آن حالت سنتي خارج کرده. برنامه اي که در اوايل دهه 90 در يک آناليز محتوايي از 4 ساعتش تنها 37 دقيقه درباره فوتبال در آن حرف زده شده بود، حالا با آناليزهاي همان آناليزوري که پي برده بود، برنامه خيلي از فوتبال فاصله گرفته، دوباره فوتبالي تر شده است.
اين بازگشت به اصل خوب است يا بد؟ شايد پاسخ دادن به اين سوال سخت باشد. آمار نشان مي دهد 90 در رقابت با برنامه هايي مثل «دورهمي» عقب مانده است. با اين وجود عادل براي اين رقباي نوپا هم حرف و دليل دارد: «ما اصلا با آنها قابل مقايسه نيستيم. ما برنامه تخصصي هستيم. داريم کار تخصصي مي کنيم. نه برنامه طنز داريم، نه مهمان سلبريتي که درباره زندگي اش حرف بزنيم و اصلا اين مقايسه ما با دورهمي يا خندوانه و حتي ماه عسل روا نيست!»
با اين وجود در سال هاي اخير انتقادها به 90 هم شدت گرفته. خيلي از حاميان حتي مي گويند راز شکست عادل را رقبايش پيدا کرده اند. اينکه کافي است روي آنتن با گفتن کليات، وقت کشي کنند و او هم اينگونه با کند شدن ريتم برنامه اش عصبي مي شود. يا کافي است به او برچسب بزنند. مثلا کليدواژه هايي چون پرسپوليسي بودن يا نکاتي درباره برادرش شايد نقاط ضعف او باشند. اين ها راهکارهايي بودند که در سال هاي اخير عادل برابرشان در اجراهايش عقب نشسته است. انتقادهايي به نوع اجرايش هم وجود داشته و اين همه طعنه زدن هايش روي آنتن را به چالش کشيده اند. اگرچه او همچنان حاميان سنتي خود را دارد و محبوب ترين است. گواه صادق اين گفته، حضورش در برنامه «دورهمي» است. برنامه اي که حسن ختام کار پرمخاطب مهران مديري بود و براساس آمار رسانه ملي، پربيننده ترين برنامه اش. جايي که بازتاب هاي اين حضور حسابي خبرساز شد. بريده حرف هايي که در شبکه هاي اجتماعي ميليون ها بار ديده شدند و خودش مي گويد: «اين طور که آقاي مديري و دوستانش مي گفتند بهترين برنامه شان بوده. خودم که دوست داشتم.»
او به زودي فصلي ديگر از 90 را به پايان مي برد و آماده مي شود براي توليد يک برنامه هيجان انگيز ديگر، ويژه برنامه جام جهاني 2018 روسيه با همان تيم هميشگي، با ميثاقي، توکلي و ديگر ديوانگان فوتبال!

منبع: khabaronline.ir