بزرگنمايي:

چه خبر - نسل بعد از ما سعي کردند صداي ما را تقليد کنند و اين جا خلاقيت گم شد

شب گذشته، مهران مديري با ابوالحسن تهامي‌نژاد دوبلور پيشکسوت کشورمان گفتگو کرد.

از کودکي و يا از حدود سال هفتم و هشتم دبيرستان، فعاليت‌هاي هنري خود را با رفتن به کلاس‌هايي که در گوشه و کنار شهر تهران برگزار مي‌شد، آغاز کردم. ساعت‌هاي بسياري براي تمرين‌هاي تئاتر ما صرف مي‌شد و نمايشنامه‌هاي بسياري را تمرين مي‌کرديم. زماني فتح الله والي زاده به اين فکر افتاد که گروه جديدي براي تئاتر تربيت کند. به همين خاطر آگهي براي پذيرش هنرجو داد و من در آن آزمون شرکت کردم. خوشبختانه نفر دوم شدم و نفر اول چنگيز جليلوند بود و دوستي من با او از سال 1336 شروع شد.
مديري در ادامه با اشاره به 80 سالگي تهامي نژاد، از او درباره راز سلامتي جسم و تازگي صدايش پرسيد.

هر اتفاقي در زندگي افتاد، زياد محلش نگذاشتم و زندگي را سخت نگرفتم. مراقبت از صدا راه خاصي ندارد. کافي است بهداشت‌هاي عمومي را رعايت کنيد. من در اين سال‌ها خيلي مراقبت کردم و مثلاً سيگار نکشيدم.

من و جليلوند با هم در تهران نمايشي را روي صحنه داشتيم. در آن تئاتر کنعان کياني گريمور ما بود و چند بار من و چنگيز از او خواهش کرديم ما را به واحد دوبله ببرند. مدتي گذشت تا اينکه، مديران استوديو دوبله اجراي يک نمايش راديويي پيش ما آمده بودند و به ما پيشنهاد همکاري دادند. در نهايت ما با حقوق ماهي 250 تومان استخدام شديم.

من فيلم‌هاي خارجي زيادي مي‌ديدم که آنونس در فروش و جذب مخاطب آن‌ها موثر بود. ديدن اين عناصر من را ترغيب کرد تا براي فيلم‌ها و آثار خودمان هم اينگونه تبليغ کنيم. فيلمي را با احمد رسول زاده دوبله کرده بوديم. رسول زاده که معمولا ديالوگ‌هاي فيلم‌ها را مي‌نوشت و به قلم من هم آشنا بود، از من خواست آنونس و ترجمه ديالوگ‌ها را تقبل کنم. از آن پس متن آنونس ديگر فيلم‌ها را هم خودم نوشتم و گفتم.

من از شما يک سوال مي‌کنم، آيا سينما امروز وضع خوبي دارد؟ سينما در آن زماني که من و جليلوند وارد آن شديم سينمايي داستان محور بود، اما الان فيلم‌ها به شکلي شده که وقتي تمام مي‌شود، داستاني ندارد و همه آن‌ها جلوه‌هاي ويژه است. دوبله هم در اينجا کاري نمي‌تواند بکند، در آن فيلم‌ها خشم و دلدادگي بود، اما امروز نداريم.
متاسفانه امروز ماندگاري هم نداريم. شايد به اين دليل که وقتي دوبله شروع شد کساني از تئاتر و بطن جامعه به اين کار قدم گذاشتند که هنوز صدايشان پخته نشده بود و همه سعي مي‌کردند خودشان باشند. اما بعد از اينکه مردم کار جليلوند و منِ تهامي و مابقي دوستان را پسنديدند، نسل بعد از ما سعي کردند صداي ما را تقليد کنند و اين جا خلاقيت گم شد.
تهامي نژاد گفت:
از بين همه همکاران ماندگار بايد تعداد بسياري را مانند رفعت هاشم پور، ژاله کاظمي، مينو غزنوي، زهره شکوفنده و از دوستان نزديکم چنگيز جليلوند، منوچهر اسماعيلي، ايرج ناظريان، حسين عرفاني، ناصر طهماسب، نصرت الله محتشم و جلال مقامي نام ببرم.
در ادامه برنامه بهروز رضوي در قالب يک فايل صوتي از همکاري خود با تهامي گفت و براي او آرزوي سلامتي کرد.

البته که عاشق شدم؛ وليعشق گاه خوب است که در پشت پرده باشد. اينجا بود که مديري براي اولين بار به مهمانش «چشم» گفت و مثل هميشه براي گرفتن جواب اين سوال اصرار نکرد. تهامي در ادامه گفت البته من سه فرزند دارم که ساليان سال است، در استراليا زندگي مي‌کنند.

رقابت در زمانه ما بسيار وجود داشت و حتي به صورت مسابقه بود. همه به دنبال بهتر شدن و در رقابت بوديم تا از همديگر جلو بزنيم و بين همه دوستان منوچهر اسماعيلي، جايي بود که هيچ وقت ما نمي‌توانستيم به او برسيم.

زماني فکر کردم به دليل رکود کار دوبلاژ، کار دوبله و مديريت دوبلاژ را کنار بگذارم. براي همين به کار ترجمه پرداختم. البته ترجمه را قبلا در واحد دوبلاژ تجربه کرده بودم. انگيزه ديگرم براي ترجمه همسر دوم من بود. او استاد دانشگاه است و به من پيشنهاد داد تا کتاب ترجمه کنم.

دوبله زير زميني به بدنه اصلي دوبله لطمه زده است، به دليل اينکه آن‌ها پاسخگوي چيزي نيستند. صرفا ترجمه‌اي جلوي آن‌ها گذاشته مي‌شود و نقش‌ها را مي‌خوانند و سير تکامل و تحول شخصيت‌ها را دوبله‌هاي زيرزميني نمي‌بينيم.

هنرمند واقعي فقط به تشويق و قدرشناسي نياز دارد. وقتي مردم قدر هنرش را مي‌شناسند، همين برايش کافي است.
ابوالحسن تهامي نژاد در پايان يک نمايش صوتي از «رستم و سهراب» را با ايفاي نقش دوبلور‌هاي مطرح کشور به موزه دورهمي اهدا کرد. همچنين در پايان اين گفتگو يک دسته گل به پاس قدرداني از ابوالحسن تهامي نژاد به او تقديم شد.

منبع: yjc.ir