بزرگنمايي:

چه خبر - همه چيز درباره برژيت آن ماري باردو

بريژيت آن-ماري باردو (زاده 28 سپتامبر 1934) بازيگر، خواننده، رقصنده و مدل فشن فرانسوي است، که بعدها تبديل به فعال در حوزه حقوق حيوانات شد. وي بيشتر به خاطر آنکه در دهه هاي پنجاه و شصت نماد جذابيت زنانه بود شهرت يافت و اغلب او را با نام «بي. بي» صدا مي زدند.
باردو در جواني بالريني مشتاق بود. بازيگري را در سال 1952 آغاز کرد. در سال 1957، بعد از بازي در فيلم بحث انگيز «و خداوند زن را آفريد» به شهرت بين المللي رسيد. او توجه روشنفکران فرانسه را به خود جلب کرد؛ از جمله موضوع مقالۀ سيمون دو بووآر در سال 1959، با عنوان «سندرم لوليتا» بود؛ مقاله اي که باردو را "لوکوموتيو تاريخ زنان" توصيف کرده و بر اساس مباني اگزيستانسياليسم بنا شده تا او را اولين زن آزاد و آزادترين آنها در فرانسۀ پس از جنگ بنماياند. او سپس در فيلم ژان لوک گدار در سال 1963 با نام «تحقير» بازي کرد و براي بازي در «زنده باد ماريا!» فيلم لويي مال در 1965، نامزد دريافت جايزۀ بفتا براي بهترين بازيگر زن خارجي شد. وي از سال 1969 تا 1978، چهرۀ رسمي ماريان (نماد ملي فرانسه که قبلاً ناشناس بود) براي معرفي آزادي فرانسه بود.

بريژيت آن-ماري باردو

باردو در 1973 از صنعت سرگرمي کناره گرفت. او در طول دوران حرفه اي اش در 47 فيلم بازي کرد، چندين نمايش موزيکال اجرا کرد و بيش از 60 ترانه ضبط کرد. در 1985، نشان لژيون دونور به او اهدا شد، اما وي آن را قبول نکرد. بعد از بازنشستگي، در زمينۀ حقوق حيوانات به فعاليت پرداخت. در سال هاي 2000، با انتقاد به مهاجرت و اسلام در فرانسه بحث برانگيز شد و پنج بار به خاطر برانگيختن تنفر نژادي جريمه شد.
باردو در پاريس به دنيا آمد؛ پدرش لويي باردو و مادرش آن ماري توتي باردو بودند. لويي مدرک مهندسي داشت و نزد پدرش، شارل باردو، به کسب و کار خانوادگي شان مي پرداخت. لويي و آن ماري در 1933 ازدواج کردند. باردو در خانواده‌اي پيرو کليساي کاتوليک رومي از طبقۀ متوسط رو به بالاي جامعه بزرگ شد. زماني که هفت سال داشت، در مدرسۀ خصوصي کور اتمر پذيرفته شد. سه روز در هفته به مدرسه مي رفت و روزهاي ديگر در خانه درس مي خواند. به همين دليل وقت کافي داشت تا سه روز در هفته به کلاس هاي رقص مادام بورژه برود.

بريژيت آن-ماري باردو

مادر بريژيت خواهر کوچکتر او، مري ژان را نيز در کلاس رقص ثبت نام کرد. مري ژان در نهايت کلاس رقص را رها کرد و به مادرش چيزي نگفت، در حالي که بريژيت روي باله متمرکز شد. در سال 1947، باردو در کنسرواتوار پاريس پذيرفته شد. او سه سال در کلاس هاي بالۀ بوريس کنيازف، طراح رقص اهل روسيه شرکت کرد. يکي از همکلاسي هايش لسلي کرون بود. بالرين هاي ديگر باردو را "بيشِت" (گوزن کوچک) صدا مي کردند.بريژيت به دعوت يکي از آشنايان مادرش، در يک نمايش مد در سال 1949 مدل شد.
در همان سال، براي يک مجلۀ مد با مديريت الن لازارف روزنامه نگار مدل شد. در 15 سالگي، در 8 مارس 1950، عکس او روي جلد مجلۀ اِل چاپ شد و توجه يک کارگردان جوان به نام روژه واديم را جلب کرد. او نسخه اي از اين مجله را به مارک الگره، کارگردان و فيلمنامه نويس، معرفي کرد و او اين شانس را به باردو داد تا براي «برگ بوها چيده شده اند» تست بازيگري بدهد. با اين که باردو نقش را به دست آورد، ساخت فيلم لغو شد، اما باعث شد او خود را بازيگر به حساب آورد. رابطۀ او با واديم که در زمان تست بازيگري وي حضور داشت، بر زندگي و کار او در آينده تأثير گذاشت.
باردو اولين بار در کمدي بسيار محبوب «سوراخ نورمن» با بازي بورويل ظاهر شد. در «مانينا» (1953) به کارگرداني ويلي روزيه نقش اول را بازي کرد. در «دندان هاي بلند» (1953)، نقش کوتاه همسر واديم را داشت و در کمدي «تصوير پسرش» (1953) با بازي ژان ريشار، يک نقش اصلي بر عهده گرفت.

بريژيت آن-ماري باردو

او در فيلم «عمل عاشقانه» (1953)، با سرمايه گذاري هاليوود که در پاريس فيلمبرداري مي شد و کرک داگلاس ستارۀ آن بود، يک نقش کوچک داشت. زماني که در آوريل 1953، در جشنوارۀ فيلم کن حضور پيدا کرد، توجه رسانه ها را به خود جلب کرد. باردو در ملودرام ايتاليايي «کنسرت فتنه» (1954) و فيلم ماجراجويانۀ فرانسوي «کارولين و شورشيان» (1954) نقش اصلي را بازي کرد. او در «مدرسۀ عشق» (1955) به کارگرداني مارک الگره، در مقابل ژان ماره ظاهر شد.
وي اولين نقش بزرگ انگليسي زبان خود را در «دکتر در دريا» (1955) در مقابل دِرک بوگارد بازي کرد. اين فيلم سومين فيلم محبوب آن سال در بريتانيا بود. در «مانوور بزرگ» (1955) به کارگرداني رنه کلر، و بازي ژرار فيليپ و ميشل مورگان يک نقش کوچک بر عهده گرفت. در «روشنايي در خيابان» (1956) ساختۀ ژرژ لاکومب نقش بزرگ تري به دست آورد و در فيلم ديگري از هاليوود، «هلن تروآ» (1956) نقش نديمۀ هلن را بازي کرد.
در سال 1956، کارگردان فيلم ايتاليايي «تعطيلات نرون» از باردو خواست تا با موي بلوند در اين فيلم ظاهر شود. او ترجيح داد به جاي استفاده از کلاه گيس براي پوشاندن موهاي قهوه اي رنگش، آنها را رنگ کند و به اندازه اي از نتيجۀ کار راضي بود که تصميم گرفت آن رنگ مو را حفظ کند.
باردو سپس در چهار فيلم بازي کرد که او را به ستاره تبديل کردند. نخستين آنها، فيلم موزيکال «دختر شيطان» (1956) بود که در آن نقش دختر دبيرستاني دردسرساز را بازي کرد. اين فيلم که کارگردان آن ميشل بوارون بود و روژه واديم در نوشتن فيلمنامه با او همکاري داشت، بسيار موفق بود و دوازدهمين فيلم پرفروش آن سال در فرانسه شد. بعد از آن، در کمدي «پرپر کردن گل مينا» بازي کرد که نويسندۀ آن واديم و کارگردان آن مارک الگره بود و فروش خوبي داشت. کمدي «عروس زيادي زيبا است» (1956) با حضور لويي ژوردان نيز فيلم موفقي بود.

بريژيت آن-ماري باردو

بعد از فيلم «و خداوند زن را آفريد»، باردو در کمدي «زن پاريسي» (1957) به کارگرداني بوارون با شارل بوايه همبازي شد. او بار ديگر در فيلمي از واديم به نام «گوهر فروشان مهتاب» (1958) ظاهر شد و در فيلم «در صورت بدبختي» (1958)، نقش جنايتکاري را بازي کرد که ژان گابن را اغوا کرد. فيلم دوم سيزدهمين فيلم پربينندۀ آن سال فرانسه بود. «زن و بازيچه» (1959) به کارگرداني ژولين دوويويه محبوب بود، اما «بابِت به جنگ مي رود» (1959)، کمدي جنگ جهاني دوم، موفقيتي بزرگ بود و چهارمين فيلم بزرگ سال فرانسه شد. «دوست داري با من برقصي؟» (1959) نيز به کارگرداني بوارون بسيار پربيننده بود.
فيلم بعدي او درام دادگاهي «حقيقت» (1960)، ساختۀ هانري ژرژ کلوزو بود. اين فيلم بسيار خبرساز بود که به رابطه اي عاشقانه و اقدام به خودکشي انجاميد. «حقيقت» بزرگ ترين موفقيت تجاري باردو تا آن زمان بود که سومين فيلم پرفروش سال شد و نامزدي اسکار بهترين فيلم خارجي را به دست آورد. او در سال 1961، در کمدي ديگري از واديم به نام «لطفا، حالا نه!» ظاهر شد و در فيلم پر ستارۀ «عشق هاي معروف» (1962) نقش مقابل آلن دلون را بازي کرد. وي براي بازي در «زندگي خصوصي» (1962) به کارگرداني لويي مال، جايزۀ ديويد دي دوناتللو براي بهترين بازيگر زن خارجي را به دست آورد. فيلمي که در فرانسه محبوب تر شد، «استراحت جنگجو» (1962) کار ديگري از واديم بود.
در سال هاي مياني 1960، باردو در فيلم هايي حضور يافت که به نظر مي رسيد براي بازار بين المللي ساخته شده اند. در 1963، در «تحقير» ژان لوک گدار با بازي جک پلنس بازي کرد. سال بعد، در کنار آنتوني پرکينز در کمدي «زيباي احمق» (1964) ظاهر شد. باردو سرانجام در فيلمي هاليوودي به نام «بريژيت عزيز» (1965)، يک کمدي با حضور جيمز استوارت در نقش استاد دانشگاهي که پسرش به باردو علاقمند مي شود، بازي کرد. حضور او نسبتاً کوتاه بود و فيلم موفقيت بزرگي به دست نياورد. کمدي وسترن «زنده باد ماريا!» (1965) به کارگرداني لويي مال، که در آن باردو در مقابل ژن مورو بازي مي کرد، فيلم موفق تري بود. اين فيلم در فرانسه و سراسر دنيا بسيار موفق بود، با اين حال در آمريکا آنچنان که اميد مي رفت، توفيقي به دست نياورد. بعد از يک نقش کوتاه در «مذکر، مونث» (1966) ساختۀ گدار، در فيلم «در اوج شادي» (1968) محصول مشترک فرانسه و انگلستان، اولين شکست کامل خود را تجربه کرد. او نقش کوچکي در فيلم پرستارۀ «ارواح مردگان» (1968)، مقابل آلن دلون داشت و سپس بار ديگر يک فيلم هاليوودي را امتحان کرد: «شالاکو» (1968)، وسترني با بازي شان کانري که فروش خوبي نداشت.
فيلم چهارم، ملودرام «و خداوند زن را آفريد» (1956)، اولين تجربۀ کارگرداني واديم بود که در آن باردو در مقابل ژان لويي ترنتينيان و کورد يورگنس بازي مي کرد. اين فيلم، دربارۀ دختر نوجوان بدسيرتي در يک شهر کوچک آبرومند، نه تنها در فرانسه بلکه در سراسر دنيا موفقيت بسيار بزرگ به دست آورد و در بريتانيا ميان 10 فيلم برتر سال 1957 قرار گرفت. باردو با اين فيلم به ستاره اي بين المللي تبديل شد.

بريژيت آن-ماري باردو

«زنان» (1969) يک شکست کامل ديگر بود، اما کمدي اسکروبال «خرس و عروسک» (1970)، کمي بهتر عمل کرد. آخرين فيلم هاي او بيشتر کمدي بودند، مثل «تازه کارها» (1970) و «بولوار روم» (1971) با بازي لينو ونتورا. «افسانۀ فرنچي کينگ» (1971) به لطف همبازي بودن باردو با کلوديا کارديناله محبوب تر بود. او فيلم ديگري با واديم کار کرد به نام «دون ژوان يا اگر دون ژوان زن بود» (1973) که نقش اصلي را بر عهده داشت.
باردو در حين ساخت اين فيلم گفت:
«اگر دون ژوان فيلم آخر من نباشد، فيلم ماقبل آخرم خواهد بود». او به حرف خود عمل کرد و فقط يک فيلم ديگر بازي کرد، «داستان بسيار خوب و بسيار شاد کولينو» (1973).
زندگي حرفه اي او دوره هايي را پشت سر گذاشته بود که مي شد گفت:
«در سال هاي دهۀ 1960 و اوايل دهۀ 1970، بازيگري معروف تر-يا بدنام تر- از او روي زمين وجود نداشت، دست کم از زمان مرگ والنتينو، هيچ ستاره اي چنين سرسپردگي احمقانه اي در ميان هواداران خود برنيانگيخته بود.»
باردو در سال 1973، پيش از 39 ساله شدن، بازنشستگي خود را اعلام کرد. او پس از حضور در بيش از 40 فيلم و ضبط چندين آلبوم، به ويژه با سرژ گنزبور، از شهرت خود براي حمايت از حقوق حيوانات استفاده کرد.
در سال 1986، او بنياد بريژيت باردو را براي تأمين آسايش حيوانات و حفاظت از آنها تأسيس کرد. وي گياهخوار شد و از راه حراج جواهرات و دارايي هاي شخصي اش، سه ميليون فرانک براي تهيۀ سرمايۀ لازم براي اين بنياد جمع آوري کرد. او فعال قدرتمند حقوق حيوانات و مخالف سرسخت مصرف گوشت اسب است. در راستاي حفاظت از حيوانات، در سفري به کانادا به همراه پل واتسن از "انجمن حفاظتي چوپان دريا"، شکار فُک در کانادا را محکوم کرد. در 25 مه 2011، اين انجمن، به پاس پشتيباني او، نام کشتي رهگير سريع السير خود را از "ام. وي. گوجيرا" به "ام. وي. بريژيت باردو" تغيير داد.
وي در سال 1999، نامه اي به جيانگ زِمين رئيس جمهور چين نوشت که در مجلۀ فرانسوي وي. اس. دي. چاپ شد؛ او در اين نامه دولت چين را به آزار خرس ها و کشتن آخرين ببرها و کرگدن هاي دنيا براي ساختن داروي آفروديزياک متهم کرد. او در دو سال، بيش از 140.000 دلار به يک برنامۀ عقيم سازي و سرپرستي انبوه براي تعداد تقريبي 300.000 سگ خياباني در بوداپست اهدا کرد.
باردو در ماه اوت 2010، نامه اي خطاب به ملکۀ دانمارک، مارگارت دوم نوشت و در آن از او درخواست کرد کشتن دلفين ها را در جزاير فارو متوقف کند. او در اين نامه نوشت:
«اين کار يک نمايش هولناک است که مايۀ ننگ دانمارک و جزاير فارو است ... اين شکار نيست بلکه قتل عام است ... سنتي تاريخ گذشته که در دنياي امروز هيچ توجيه قابل قبولي ندارد.»
در 22 آوريل 2011، وزير فرهنگ وقت فرانسه، فردريک ميتران، گاوبازي را به طور رسمي در فهرست ميراث فرهنگي کشور قرار داد. باردو نامۀ اعتراض آميز بسيار تندي براي او نوشت و در 23 ژوئيۀ 2015، طرح گرِگ هانت براي از بين بردن 2 ميليون گربه براي نجات گونه هاي در معرض خطر والابي صخره پهلو سياه و طوطي شب را محکوم کرد.

در 21 دسامبر 1952، بريژيت 18 ساله با روژه واديم کارگردان ازدواج کرد. آنها کمتر از پنج سال بعد طلاق گرفتند؛ آن دو صاحب فرزندي نشدند، اما رابطه شان را با هم قطع نکردند و حتي در کارهاي بعدي با هم همکاري کردند.
باردو در 18 ژوئن 1959، با ژاک شاريه، همبازي او در «بايت به جنگ مي رود»، ازدواج کرد. تنها فرزند او، نيکلا ژاک شاريه در 11 ژانويۀ 1960 به دنيا آمد. بعد از اين که باردو و شاريه در سال 1962 طلاق گرفتند، نيکلا در خانوادۀ شاريه بزرگ شد و تا زمان بزرگسالي رابطۀ کمي با مادر خود داشت.
سومين ازدواج باردو با ميليونر آلماني، گونتر زاکس، بود که از 14 ژوئيه 1966 تا 1 اکتبر 1969 دوام داشت. همسر چهارم و کنوني باردو، برنار دورمال، از مشاوران سابق ژان ماري لوپن، رهبر پيشين حزب راست افراطي جبهۀ ملي، است؛ آنها در 16 اوت 1992 ازدواج کرده اند.
باردو در 28 سپتامبر 1983، در چهل و نهمين سالروز تولدش، تعداد زيادي قرص خواب يا آرامبخش با شراب قرمز خورد. او خيلي زود به بيمارستان منتقل شد و در آنجا با شستشوي معده قرص ها را از معدۀ او خارج کردند و وي از مرگ نجات پيدا کرد. باردو همچنين سرطان سينه را از سر گذرانده است.

از ويژگي هاي ظاهري باردو مي توان به قد 166 سانتي، موهاي بلوند پلاتينه، چشم هاي درشت قهوه اي رنگ، صداي گرم و گيرا و پيکر زيبا و دلفريب اشاره کرد. دندان هاي جلويي باردو فاصله دارند و مدل موي مشهور «شينيون باردو» از روي استايلي که او در جواني به موهايش مي داد گرفته شده است.
2. مجله امپاير در سال 1995، باردو را يکي از 100 ستاره جذاب تاريخ سينما ناميد.
3. در اکتبر 1997، مجله امپاير رتبه 49 فهرست «100 ستاره سينمايي برتر تمام ادوار» را به باردو داد.
4. باردو مادر نيکولا ژاک شاريه بود که در ژانويه 1960 به دنيا آمد و در خانواده پدرش بزرگ شد و تا سنين بزرگسالي با باردو رابطه اي نداشت. در سال 1997 نيکولا شکايت موفق آميزي از بريژيت کرد، زيرا باردو در زندگي نامه اش، پسرش را "تومور" خوانده بود و گفته بود که ترجيح ميداد يک سگ به دنيا بياورد تا او را. وي همچنين فاش کرد کرد که چندين بار تلاش کرده بود تا بچه را سقط کند و بارها به شکمش مشت زده و از پزشکش درخواست مورفين کرده بود. دادگاهي در فرانسه باردو را به پرداخت 17000 دلار خسارت محکوم کرد.
5. در 39 سالگي از بازيگري خداحافظي کرد و از آن پس تاکنون در پروژه هاي مختلفي در حمايت از حقوق حيوانات فعال بوده است.
6. باردو يکي از پيشگامان دنيا در حمايت از حقوق حيوانات است و رياست بنياد بريژيت باردو که وقف حقوق حيوانات شده است را بر عهده دارد.
7. وي دو نوه از پسرش نيکولا دارد که حاصل ازدواج نيکولا با آن-لين بيرکان (دختر يک ديپلمات نروژي) هستند و آنا و تيا نام دارند.
8. باردو و همسرش برنار دورمال در دهکده کوچکي خارج از اسلو واقع در نروژ ازدواج کردند که حالا پسرش و خانواده پسرش آنجا زندگي مي کنند.
9. مدل موي شوکروت را به دنياي فشن معرفي کرد.
10. در شهر بوزيوس واقع در برزيل، به خاطر تأثير باردو در محبوب شدن اين شهر، مجسمه اي از وي ساخته و نصب شده است.
11. در سال 1994، سوفيا لورن را به خاطر حضور در فتوشوت هاي تبليغاتي و پوشيدن محصولات خز کمپاني ايتاليايي آنابلا، رسوا کرد و در نامه سرگشاده اي به لورن وي را متهم به فروختن نام و وجهه اش به منفورترين روش تبليغاتي يعني تبليغ خز کرد. باردو در اين نامه نوشته بود که «قبول کردن پول آلوده به خون حيوانات کاري پست، مشمئزکننده و بي ارزش است.» لورن «بايد اين تجارت نفرت انگيز را تحريم و محکوم نمايد» و «هرگز فراموش نکند که پوشيدن خز در واقع حمل کردن قبرستاني روي دوش است.» لورن آن زمان در تعطيلات بود و جوابي به اين نامه نداد.
12. بريژيت باردو پس از فرد استير و لورن باکال، سومين نفري بود که نامش در پايگاه داده هاي اينترنتي فيلم (IMDB) ثبت شد.
13. از سال 1950 تابحال حداقل شش بار اقدام به خودکشي کرد. آخرين اقدامش به خودکشي در سال 1992 بود.
14. مخالف ازدواج بين نژادي است.
15. چهره و ظاهر او الهامبخش چند نسل از مدل هاي بلوندي بوده است که به آنها «بيبي باردو» مي گويند و از آن جمله مي توان به سوپرمدل هاي آلماني: کلوديا شيفر و آنا اورز، مدل هاي هلندي: لارا استون، دافنه گروئنولد و داوتزن کروس و همچنين مدل انگليسي جورجيا جگر اشاره نمود.

- «اگر مي توانستم کاري درباره نحوه رفتار انسان ها با هم انجام دهم اين کار را مي کردم، ولي چون نمي توانم به حيوانات رو آورده ام.»
- (وقتي از او پرسيدند بهتر روز زندگي ات چه روزي بود): «شب بود...»
- «پير شدن غم انگيز است، ولي پخته شدن حس خوبي دارد.»
- «من بسيار خوشبخت، بسيار ثروتمند، بسيار زيبا، بسيار مشهور و بسيار غمگين بوده ام.»
- (درباره سارا پالين):
«با انکار مسئوليت انسان ها در برابر گرم شدن کره زمين و با دفاع از حق استفاده از سلاح گرم و گفتن مطالبي که اصولاً احمقانه هستند، تو خود مايه شرم زنان هستي و خود تو تهديدي ترسناک و فاجعه زيست محيطي واقعي هستي.»

بريژيت آن-ماري باردو

- «هر سني مي تواند جذاب و خوشايند باشد، اگر در آن سن زندگي کني.»
- «من در واقع گربه اي هستم که به يک زن تغيير شکل داده ام... صداي گربه در مي آورم، چنگ مي زنم و گاهي گاز مي گيرم.»
- «جواني و زيبايي ام را به انسان ها دادم و حالا دانايي و تجربه ام را که بخش بهتري از من است، به حيوانات مي دهم.»
- (درباره بازنشستگي از صنعتي سرگرمي در 39 سالگي):
«من تلاش کردم که خودم را تا حد ممکن زيبا کنم و با اين وجود حس مي کردم زشت هستم. بيرون رفتن و نشان دادن خودم به طرز ديوانه واري دشوار بود. مي ترسيدم در حد آنچه از من انتظار مي رفت نباشم.»
- «در خانه والدينم حس غريبه بودن داشتم. در کودکي بسيار خجالتي بودم و عقده هاي نفرت انگيزي داشتم. هميشه فکر مي کردم زشت هستم و در ابتدا منتقدين با من هم عقيده بودند. آنها مي گفتند که من شبيه مستخدمين پيش پا افتاده هستم و چهره ام را بسيار معمولي قلمداد مي کردند. در برهه هايي از زندگي ام واقعاً دلم مي خواست بميرم. مرگ برايم مثل عشق بود، مثل گريزي رمانتيک. قرص مي خوردم زيرا نمي خواستم خودم را از بالاي بالکن به پايين بيندازم و مردم از جنازه ام عکس بگيرند.»

منبع: bartarinha.ir