بزرگنمايي:

چه خبر - سقوط خودخواسته نزهت ميتواند نماد سقوط بسياري از ارزش هاي فرهنگي ما باشد

از تجربه همکاري تان با محمد رحمانيان در نمايش آينه هاي رو به رو بگوييد

در «آينه هاي رو به رو» اولين بار بود که رحمانيان از نويسنده ديگري نقشي را به من مي سپرد و من بسيار هيجان زده شدم چون بازي در نقش «نزهت حق نظر» در فيلمنامه «آينه هاي رو به رو» بهرام بيضايي مي تواند آرزوي هر بازيگري باشد. اين فيلمنامه را استاد بهرام بيضايي در سال 1359 نوشته است و قرار بود نقش «نزهت» را «سوسن تسليمي» بازي کند. آن فيلم هيچ وقت ساخته نشد تا اين که در قرعه سرنوشت اين نقش را من بازي کردم. البته مي دانستم که بهرام بيضايي تا چه اندازه روي اين فيلمنامه حساس است و دلبستگي خاصي به آن دارد. تا اندازه اي که در ابتداي فيلمنامه چاپ شده حق هرگونه برداشته از آن را منحصر به خود دانسته و اين اولين بار بود که ايشان با نوشته نامه اي به محمد رحمانيان، اجازه به روي صحنه بردن «آينه هاي رو به رو» را دادند. همه اين حساسيت ها کار من را هم سخت تر مي کرد. بازي در نقش «نزهت» را براي خود شانس بسيار بزرگي در مسير حرفه اي ام مي دانم. مرور زندگي زني از اوج جواني و سرخوشي تا حضيض ويراني و نابودي. زندگي پر از فراز و نشيب او و سقوط خودخواسته اش که مي تواند نماد سقوط بسياري از ارزش هاي فرهنگي و اجتماعي ما باشد. و البته چالش بزرگ برايم همزماني بازي بود که روي پرده سينما و روي صحنه بزرگ تالار وحدت داشتم و اين نبرد را با هدايت کارگردان نابغه اي چون محمد رحمانيان توانستم به خوبي پشت سر بگذارم. هر بار که به آن فکر مي کنم ناخودآگاه لبخند رضايت مي زنم از اين تجربه بي نظيري که خداوند براي من رقم زد.
اگر بخواهيم به کارهاي سينمايي شما بپردازيم انتخاب هاي متفاوتي را مي بينيم. مسير يک دستي را که در تلويزيون و تئاتر طي کرديد در سينما نداشتيد. چطور اين همه تفاوت در انتخاب هاي سينمايي وجود دارد. براي مثلا چرا فيلم هاي کلاغ پر و يا پوست موز را بازي کرديد؟
بارها گفتم که من بدون هيچ واهمه اي دوست داشتم فيلم هاي مفرح و صرفا سرگرم کننده بازي کنم. مثالي بزنم برايتان از رابرت دنيرو و مريل استريپ بازيگران بزرگ با داشتن کارنامه هاي درخشان و همين طور قابليت هاي منحصر به فردشان که در فيلم هاي به اصطلاح «پاپ کورني» هم بازي کردند و بسيار هم لذت بخش است ديدن بازي هاي اغراق شده و دوست داشتني شان در آن فيلم ها. پس انتخاب اين دست از فيلم ها مي تواند اشتباه نباشد اما خروجي که ما از اين فيلم ها داريم بسيار ضعيف است و رضايت بخش نيست و بهتر آن است که فقط در حد يک تجربه بماند و ديگر تکرار نشود.
نقطه عطف کارنامه سينمايي شما فيلم «سيانور» است که انتخاب هاي قبلي را پوشش داد.
مسير حرکت هميشه از يک نقطه اي است به نقطه ديگر، من خود را از آن دست بازيگراني مي دانم که از نقطه صفر شروع کرد و با آزمون و خطاهايي که داشتم مسير را براي خود هموار کردم تا بتوانم به نقطه اي ايده آل برسم. اين مسير پيشرفت و کمال است که به انسان در هر بعد از زندگيش انگيزه مي دهد و رسالتش در اين جهان همين است. در مورد بازي در نقش «ليلا زمرديان» در فيلم «سيانور» بايد بگويم که وقتي فيلمنامه را خواندم بسيار هيجان زده شدم.
آخرين فيلم تان «زير سقف دودي» ساخته خانم پوران درخشنده است. چطور توانستيد از کليشه هاي مرسوم نقش زن دوم و يا زن صيغه اي عبور کنيد؟
برايم در مرحله اول کار با کارگردان زن دغدغه مندي مثل خانم درخشنده بسيار اهميت داشت. سينماي ايشان برايم يک حس نوستالژي دارد. از کودکي با فيلم «پرنده کوچک خوشبختي» با سينماي ايشان همراه هستم. به همين دليل وقتي پيشنهاد همکاري از طرف ايشان شد با کمال ميل پذيرفتم. به دليل اين که در اواسط فيلمبرداري به گروه ملحق شدم زمان کافي براي پرداختن به نقش و دورخواني و تمرين نداشتم و سعي کردم در مدت زمان کوتاهي خود را به نقش برسانم. اولين مسئله اي که با خانم درخشنده به توافق رسيديم همين عبور کردن از کليشه هاي مرسوم براي اين نقش بود. ايشان فقط عشق مدنظرشان بود که در اين کارکتر بايد ديده مي شد نه جذابيت هاي ظاهري، رفتاري و گويش و البته فرهاد اصلاني به عنوان پارتنر من بسيار کمک کرد تا بتوانم سريع تر روند رسيدن به نقش تا اجراي آن را سپري کنم. من به دليل رشته تحصيلم در حال حاضر که روانشناسي است دغدغه روابط صحيح انساني را دارم و داشتن خانواده و روابط سالم در چارچوب خانواده تنها آمال و آرزوي من است که اين مسئله هم بي تاثير نبود در پذيرفتن فيلم «زير سقف دودي». اميدوارم با کارها و فيلم هايي که بازي مي کنم سهم کوچکي داشته باشم در بهبود وضعيت روابط انساني، مخصوصا در حوزه خانواده.

منبع: ماهنامه ديار