بزرگنمايي:

چه خبر -

در لايحه بودجه سال 97، عوارض خروج از کشور به طرز عجيبي افزايش يافته و از 75 هزار تومان کنوني به 220 هزار تومان رسيده است. اين رقم در سفر دوم به 330 هزار تومان و در سفر سوم و بعد از آن به 440 هزار تومان براي هر فرد مي رسد.
در اين باره سخن فراوان است و از جمله در مطلب "ماليات سرگردنه دولت براي سفر به خارج از کشور!" به تفصيل بدان پرداخته شده است. اما نکته اي که جالب توجه است، نگاه جرم گونه به سفر خارجي است که در اين عددها نمود پيدا کرده است.
در جرايم و تخلفات، معمول است که وقتي کسي براي اولين بار مرتکب خطايي مي شود، مجازات سبکي براي برايش در نظر مي گيرند، ولي در صورت تکرار، هر بار مجازاتش سنگين تر مي شود. مثلا اگر کارمندي خلافي کند، ممکن است بار اول، با توبيخ و درج در پرونده مواجه شود، بار دوم، کسر از حقوق، دفعه بعدي، 6 ماه انفصال و در صورت تکرار اخراج. علت نيز مشخص است: جلوگيري از تکرار خطا.
حال، دقيقاً چنين رويکردي درباره سفر به خارج اتخاذ شده است به گونه اي که با هر سفر خارجي، دولت پول بيشتري مي طلبد، گويي مي خواهد از جرم و جنايتي به نام سفر به دنيا(!)، جلوگيري کنند.
چنين نگاهي، شرم آور است و هم تأسف بار. دولتي که بخواهد بر سر راه سفر مردمش به جهان و دنيا ديده شدن آنها سنگ اندازي کند، هرگز نمي تواند ادعاي توسعه گرايي داشته باشد. ميزان سفر مردم به دنيا، يکي از شاخص هاي اصلي توسعه به شمار مي رود چرا که هم نشان دهنده بهبود نسبي وضعيت اقتصادي جامعه است و هم نگاه مردم هر کشور را از دايره محدود خودشان فراتر مي برد و به آنها وسعت ديد مي بخشد. آيا کشوري با مردم دنياديده زودتر و بهتر توسعه مي يابد يا مملکتي که مردمانش فکر مي کنند دنيا همين چهار ديواري خودشان است؟!
سؤال اساسي اين است که چرا عده اي مي خواهند مردم ايران، کمتر دنيا را ببينند و از آنچه در وراي مرزها مي گذرد غافل باشند؟
دولت حاکم بر يک جامعه در حال توسعه، نه تنها نبايد جلوي سفر مردم به خارج از کشور را بگيرد، بلکه بايد تسهيلاتي براي چنين سفرهايي در نظر بگيرد تا مردمش سفر کنند، دنيا را ببيند، تجربه کسب نمايند، ايده هاي جديد بگيرند، ارتباطات تازه خلق کنند و در حالت حداقلي، تجديد قوايي در سفر کنند تا با انرژي بيشتري در کشورشان فعاليت نمايند.
همان طور که زلال ترين آب در صورت ماندن در يک جا و قطع ارتباطش با آب هاي جاري، مرداب مي شود، ملت هاي منقطع از دنيا نيز دچار رخوت و رکود مي شوند، نمونه بارزش کره شمالي است که گويا براي عده اي قبله آمال است!

منبع: asriran.com