بزرگنمايي:

چه خبر - دست و پاي بسته برنامه سازان طنز

از همان سري اول پخش ليسانسه ها سروش صحت نگران اين نکته بود که, مبادا به کسي بربخورد. معمولا پس از ساخت سريال هاي طنز با هر قشر يا هر صنفي که شوخي بشود, آن قشر يا صنف شروع به اعتراض و انتقاد نموده و واکنش منفي نشان مي دهند, حتي در مواردي باعث توقف توليد برنامه نيز شده اند. و برنامه سازان طنز نيز بارها, در مصاحبه هاي شان و حتي در برنامه هاي شان وجود چنين مشکلي را مطرح نموده اند. حتي در برخي از قسمت هاي مجموعه هاي طنز مي توانيم ببينيم که کارگردان ها داستاني را طراحي کرده اند که در آن, اين معضل را با بياني طنز به تصوير کشيده است. به هر حال کارگردان طنز نمي تواند, سرزميني خيالي با اقشار و اصنافي که در واقعيت وجود ندارند را طراحي نموده و در آن فضاها با برنامه سازي اش به انتقاد از معضلات اجتماع واقعي بپردازد. در هر صورت با توجه به شرايط موجود, نويسنده ها و کارگردانان طنز تنها يک سلاح در دست شان باقي مي ماند و آن اينکه با همان زبان طنز به محدوديت ها انتقاد کنند. البته اين محدوديت ها تنها از سوي مردم اعمال نمي شود, گاهي شرايط و ضوابط صدا و سيماي ايران نيز اين مشکلات دست و پاگير را ايجاد مي نمايد.

براي مثال مي توان به همين مجموعه ليسانسه ها اشاره کرد. بازيگران در يکي از قسمت هاي اين مجموعه بازيگران با کت و شلوار و لباس هايي که به هيچ عنوان به هنگام شنا پوشيده نمي شوند, وارد استخر شدند. در واقع مي توان گفت که کارگردان با انجام چنين حرکتي در واقع مي خواسته با زبان طنز به يکي از محدوديت هاي تلويزيون انتقاد نمايد.

سري دوم مجموعه ليسانسه ها

که البته همان گونه که قابل پيش بود, با واکنش مردم و مطبوعات رو به رو شد, آيا اين شيوه انتقادي از محدوديت ها کار درستي است؟
آيا کارگردان راه ديگري براي انتقاد به اين مساله دارد؟
آيا کارگردان بهتر است برخي از فضاهاي معمول در زندگي انسان ها را که طبق مقررات صدا و سيما قابل پخش نيست, حذف نمايد تا فضاهاي غيرمتعارف و ناهنجار ايجاد نشود؟
يا آنکه مي تواند به شيوه سروش صحت اين محدوديت ها را به سخره گرفته و از آن ها براي فضاسازي طنز استفاده نمايد؟
گيريم که بازي با همين محدوديت ها باعث ايجاد چند سکانس در برخي از مجموعه هاي طنز شود, تا کجا مي توان اين روش را ادامه داد ؟
مخاطب ايراني, اکنون سال هاست که به ديدن تصاوير غيرمعمول و غيرمتعارف عادت کرده است, اما آيا عادت او به منزله رضايت داشتن است؟
آيا مي توان چنين نتيجه گيري کرد که , دور بودن فضاي سريال هاي تلويزيون ايران از واقعيت زندگي باعث شده است که مردم به ديدن سريال هاي نازل ماهواره اي روي بياوردند؟ چرا که در آن ها تصاوير, کمي باورپذيرتر و بيشتر شبيه به زندگي واقعي هستند؟

منبع: سيمرغ