بزرگنمايي:

چه خبر - اينتر ميلان تيم محبوب ايتاليايي

پاتزا اينتر «اينتر عجيب و غريب» تيمي که هيچ گاه در تاريخ حيات خود تا امروز به دسته پايين تر سقوط نکرد، به هواداران اينتر اطمينان مي دهد که سري بي در دي اِن اِي ما وجود ندارد!

آيزن جمله معروف و انگيزش بخش مردي است که دشمن شماره يک يوونتوس بود، جوزپه پريسکو، باشگاه فوتبالي که پس از 9 سال، خرج خود را از روسونري ها جدا و به واسطه حضور بازيکنان خارجي متعدد با نام اينتر نازيوناله در سال 1908 کار خود را آغاز کرد.

هم شهري آن ها پس از اين تجزيه با افت شديد مواجه شد. تيمي که با نام آمبروزيانا، چراغ اول اسکودتو فوتبال ايتاليا را در سال تاسيس سري آ در فصل 30/1929 روشن کرد، فصلي که جوزپه مئاتزا اسطوره بي تکرار باشگاه اينتر با 31 گل زده به عنوان نخستين آقاي گل رقابت هاي سري آ معرفي شد و تا امروز موفق به فتح بيش از 30 جام معتبر داخلي و اروپايي از جمله 18 قهرماني سري آ، قهرماني باشگاه هاي اروپا و سه قهرماني جام يوفا شده است.

ريشه اينترميلان

جالب است بدانيد يکي از بنيان گذاران باشگاه اينتر، يک نقاش به نام جوجو موجياني، در سال 1908 آرم باشگاه را طراحي کرد. از زمان تاسيس باشگاه رنگ هاي آبي و مشکي رنگ هاي لباس تيم اينتر را تشکيل مي دادند؛ رنگ آبي به نشانه آسمان و رنگ مشکي به نشانه شب! هم چنين مانند اغلب باشگاه هاي ايتاليا که از حيوانات در آرم باشگاه استفاده مي کردند، مار به عنوان نماد اين باشگاه بزرگ شهر ميلان برگزيده شد.

افعي هاي سياه آبي ايتاليا

به غير از يک دوره چند ساله در خلال جنگ جهاني دوم، در دوره اي که ايتاليا تحت سيطره فاشيست ها بود که آن ها را هم همون بسياري از تيم هاي ديگر مجبور مي کردند به خواست و ميل آن ها رفتار کنند، همواره اينتر با لباس هاي آبي با رگه هاي مشکي در ميادين حاضر شده که از همين رو به آن ها «Nerazzuri» به معني آبي مشکي ها لقب داده اند.

دوران پرفراز و نشيب اينتر

آن ها تا امروز دوراني بسيار پرفراز و نشيب را پشت سر گذاشته اند. وقتي کتاب تاريخ اين باشگاه بزرگ را ورق مي زنيم، به اتفاقات عجيب و غريبي بر مي خورم، فصل 71/1970 نمونه اي باورنکردني از بازگشت هاي تاريخ فوتبال است. فصلي کابوس وار را آغاز و با شکست هاي پياپي نگراني سقوط به دسته پايين تر، هواداران را آشفته کرده بود، اما يکباره بردهاي متوالي، تيم انتهاي جدولي اول فصل را در انتهاي فصل بر تخت قهرماني نشاند. آن ها قهرمان شدند تا به آن ها لقب پاتزا اينتر را بدهند تا ثبات کنند از پس هر کار غيرممکني بر مي آيند.
سال ها گذشت تا هواداران اينتر رويايي را ببينند. همان سال که فيفا تصميم گرفت هر سال بهترين بازيکن جهان را معرفي کند، جايزه توپ طلا، دست بر قضا اولين بازيکن از باشگاه اينتر برگزيده شد؛ لوتار ماتئوس. تيم رويايي با هدايت جيوواني تراپاتوني، با ستاره هايي نظير کاپيتان جوزپه بارزي، آندرس برمه، لوتار ماتئوس، يورگن کلينزمن، نيکولا برتي. فصلي که مقتدرانه ترين قهرماني تاريخ کالچيو به ثبت رسيد.
آن روزها که هر برد دو امتياز داشت، اينتر با 58 امتياز عنوان قهرماني را به دست آورد تا سيزدهمين ستاره قهرماني در آسمان چوزپه مئاتزا بدرخشد. در فصل بعد ستاره هاي آلماني نراتزوري در فينال جام جهاني 1990، آرژانتين و ياران مارادوناي بزرگ را شکست دادند تا آلمان قهرمان جام جهاني شود.
عدد 13 براي نراتزوري بيشتر از آن چه فکر مي شد، نحس بود، تا جايي که در فصل 94/1993 با قرار گرفتن در رتبه سيزدهم سري آ، تا يک قدمي سقوط به دسته پايين تر پيش رفت، تيمي که در دهه 90 با فتح سه جام سلطان جام يوفا بود.
خروج از برزخ، فکري بزرگ و ايده هاي بلندپروازانه مي خواستم سال 1995ماسيمو موراتي جا پاي پدر گذاشت، و با خريد اينتر برگي نو از تاريخ اين باشگاه بزرگ را ورق زد. رييس بزرگ در تابستان 97 شاه ماهي فوتبال برزيل را صيد و مريخي در ازاي مبلغ 50 ميليون مارک نيوکمپ بارسلونا را ترک و پيراهن اينترميلان را بر تن کرد؛ بازيکني که طي سال هاي 97 تا 2002 در 68 بازي براي اينتر به ميدان رفت و موفق به ثبت 49 گل شد. کينه اي که تيفوسي هاي اينتر از او به دل گرفتند و هيچ گاه بي وفايي او را از ذهن پاک نکردند. اما شايد راز اين جدايي را در کينه تاريخي فوتبالي مابين برزيل و آرژانتين بايد جست.

اينتر ميلان افعي هاي سياه آبي ايتاليا

تاريخ نشان داده هيچ گاه يک آرژانتيني و يک برزيلي در يک اقليم نگنجند! اينتر خانه آرژانتيني هاست؛ بازيکناني همچون خاوير زانتي، والتر ساموئل، ديگه گو ميليتو، هرنان کرسپو، خوليو کروز، خوان سباستين ورون، استبان کامبياسو، نيکولاس بورديسو، رودريگو پالاسيو، و اکنون مائورو ايکاردي؛ جوان خوش آتيه اي که بازوبند کاپيتاني را بر باز بسته، ميراث دار هم وطنان خود در اينتر است.
شايد اگر هکتور کوپر آرژانتيني سرمربي اينتر نبود، رونالدوي برزيلي را مدت زمان بيشتري در جوزپه مئاتزا مي ديديدم. نابغه بي تکرار مستطيل سبز که در سال 97 عنوان بهترين بازيکن جهان و توپ طلا فوتبال را به دست آورد. ستاره اي که پس از مصدوميت شديد در تاريخ 21 نوامبر 1997 در ديدار مقابل تيم لاتزيو، 17 ماه خانه نشين شد و پس از بازگشت به ميادين با درخشش در جام يوفا فصل 2001 و در ادامه با درخشش خيره کننده همه را به يقين رساند که او از سياره اي ديگر است.
رونالدو همراه با سلسائو قهرمان جام جهاني 2002 در خاور دور و با ثبت هشت گل آقاي جام جهاني شد. چه رونالدويي و چه روزهايي! اما در روزهايي که هواداران اينتر منتظر بازگشت رونالدو به خانه بودند تا درخشش چشم نواز او را در جام جهاني حالا در اينتر و سري آ شاهد باشند، شاه ماهي به تور اختاپوس و رئال مادريد افتاد و راه سانتياگو برنابئو را در پيش گرفت.

روزهاي اوج اينتر

ژولاي 1999، ماسيمو موراتي گران ترين نقل و انتقال تاريخ فوتبال را تا آن زمان به ثبت رساند؛ با مبلغ 48 ميليون دلار کريستين ويه ري را از لاتزيو به اينتر آورد. زوج رونالدو، ويه ري را اگر نگوييم خطرناک ترين زوج خط حمله تاريخ سري آ بودند، بي ترديد در زمره صدرنشينان اين فهرست هستند. فصلي که اسطوره اخلاق، خاوير زانتي بازوبند کاپيتاني را بر بازو بست، مرد متعصب آرژانتيني نراتزوري که فوتبال براي او يک شغل نبود، بلکه او عاشق فوتبال و اينتر بود. طي 19 سال حضور 858 بازي براي اينتر گام به زمين نهاد، که موفق به فتح 16 جام شد که 15 تاي آن ها را به عنوان کاپيتان تيم بالاي سر برد.
نماد باشگاه آ ث ميلان، مرد بااخلاق و بي تکرار روسونري، پائولو مالديني بزرگ در وصف بازيکن وفادار و متعصب اينتر با گفتن اين جمله «زانتي قابل احترام ترين رقيب من بوده است»، همتاي خود در رقيب هم شهري را ستود. مدافعي که هفتصدمين بازي خود براي اينتر را در فينال ليگ قهرمانان در تاريخ 22 مي سال 2010 مقابل بايرن مونيخ در استاديوم سانتياگو برنابئو انجام داد. اسطوره اي که در هفته سي و هفتم و پاياني فصل 2014 سري آ در ديدار مقابل لاتزيو در استاديوم جوزپه مئاتزا، که با نتيجه چهار بر يک به سود اينتر خاتمه يافت، با چشماني اشک آلود در ميان تشويق پرشور تماشاگران که به احترام او ايستاده بودند، کفش هاي خود را آويخت و در سن 40 سالگي از دنياي فوتبال خداحافظي کرد.
خاوير زانتي هيچ گاه عشق به اينتر را با پول هاي وسوسه انگيز باشگاه هاي بزرگ عوض نکرد. بازيکني که بزرگ ترين حسرت زندگي اش را پس از قهرماني در فينال کوپا ايتاليا فصل 2011 مقابل پالرمو بيان کرده: «مادرم به من اس ام اس داد و گفت پسرم تبريک مي گويم و برايت خوشحالم. ولي چون جشن قهرماني خيلي طول کشيد و ما تا صبح بيدار بوديم و با خودم گفتم فردا صبح با مادرم تماس مي گيرم، وقتي صبح زنگ زدم، ديگر او را نيافتم و از دنيا رفته بود.»

اسطوره اي که از جان براي اينتر مايه گذاشت و به پاس وفاداري و 19 سال حضور در باشگاه اينتر به عنوان نايب رييس باشگاه مشغول به فعاليت است و پيراهن شماره چهار کاپيتان وفادار نيز همراه او بازنشسته و ديگر بر تن هيچ بازيکني پوشيده نخواهدشد تا کماکان هواداران به حضور کاپيتان افسانه اي شان کنار خود دل گرم باشند. هواداران به فوق ستارگاني که هويت باشگاه اينتر هستند، مي نازند.
وفاداراني که قديسان پرشور سکوهاي استاديوم جوزپه مئاتزا هستند. «Zio Lo»، عموي سيبيلوي محبوب هواداران، لقبي که به جوزپه برگومي دادند؛ مدافعي که بيش از 519 باز يپراهن نراتزوري را بر تن کرد، رهبر خط دفاعي تيم ملي ايتاليا که به همراه لاجوردي پوشان به عنوان قهرماني در جام جهاني 1982 اسپانيا و نايب قهرماني در جام جهاني 1990 دست يافت.
کالچيو پولي و مافياي قوي پنج سال طولاني حق را از اينتر و هواداران متعصب و صبورش دزديدند! سال 2006 سياه ترين سال تاريخ کالچيو بود! پس از دو سال تحقيقات گسترده پليس ايتاليا، رسوايي تباني و فساد و تغيير نتايج مسابقات و ارتباط سران باشگاه يوونتوس با کميته داوران رسما تاييد و برملا شد! دو قهرماني آن ها پس گرفته شد و بانوي پير يوونتوس يا به قول ايتاليايي ها «Madama» به سري بي تبعيد شد و هم چنين تيم هاي ميلان، فيورنتينا و لاتزيو با کسر امتياز نقره داغ شدند. سال هايي که اينتر تا يک قدمي فتح اسکودتو رفت، اما پول هاي آلوده لوچيانو موجي جام قهرماني را براي يوونتوس کادو مي آورد.
جوزپه پريسکو معروف به پپينو، اسطوره اي که يوونتوس را يک نوع بيماري قلمداد مي کرد و برخي مردم را مبتلا به آن مي دانست!
حال زمان نفس کشيدن در هواي پاک فوتبال بود؛ سالي که سرزمين چکمه در عين ناباوري و در شرايطي که نه خودش شرايط خوبي داشت و نه با حضور مدعيان کسي روي لاجوردي پوشان حساب مي کرد، آن ها قهرمان جام جهاني 2006 شدند. از سوي ديگر اينتر در غم از دست دادن مردي بود که از جنس نراتزوري بود و همواره در کنار اين باشگاه بزرگ و بازوي ماسيمو موراتي و اينتر بود. جياچينتو فاکتي در سن 64 سالگي از دنيا رفت. اسطوره اي که هيچ گاه به غير از لباس اينتر، پيراهن ديگري بر تن نکرد.
در حالي اينتر مهياي برگزاري جشن يکصد سالگي خود بود، که براي سومين سال پياپي عنوان قهرماني سري آ را به ارمغان آورد. حال پس از ايتاليا نوبت اروپا بود که به احترام اينتر خبردار بايستد. اين مهم فردي جاه طلب را مي خواست. سال 2008، آقاي خاص فوتبال، خوزه مورينيو به عنوان سرمربي اينتر، هدايت نراتزوري را برعهده گرفت. خوزه کار خود را با فتح چهارمين عنوان قهرماني پياپي براي اينتر در سري آ آغاز کرد. اين نويد روزهاي روشن با اين مربي بزرگ بود.
اينتر مورينيو رکوردي ديگر بر جاي گذاشت، در طول دو فصل در بازي هاي خانگي شکست ناپذير بودند! نقطه عطف عصر مورينيو در اينتر به فصل 10/2009 باز مي گردد که با شکست تيم رم قهرمان کوپا ايتاليا شد و در همان سال با شکست تيم هاي بزرگ قاره سبز، چلسي و بارسلونا در فينال ليگ قهرمانان بايرن مونيخ آلمان را در استاديوم سانتياگو برنابئو شهر مادريد شکست داد و قهرمان اروپا شد و با فتح سه گانه جاودانه شد.
در پايان فصل خوزه مورينيو با وجود نتايج فوق العاده درخشان و ستارگاني که در اختيارش بودند، اينتر را ترک کرد و اين هم زمان شد با بحران مالي و فروش ستاره هاي تيم، شرايطي که روز به روز بدتر مي شد، تا جايي که کوروا نورد، هوادار دوآتيشه اينتر، با اعتراضات خود به شرايط پيش آمده، ماسيمو موراتي را مجاب به فروش باشگاه کرد و بدين ترتيب حکومت 18 ساله موراتي پايان خوشي نداشت.
15 اکتبر سال 2013 اريک توهير، مرد ثروتمند اندونزيايي با پرداخت بيش از 500 ميليون دلار بيش از 70 درصد باشگاه اينترميلان را خريداري و اندکي بعد به عنوان مديرعامل باشگاه اينتر معرفي شد.
عقبه پرافتخار خاندان موراتي در تاريخ پرافتخار اينتر به وضوح ملموس است، اواسط دهه 50 ميلادي، آنجلو موراتي پدر ماسيمو موراتي که به عنوان رياست باشگاه اينتر انتخاب شد، در سال 1960 مغز متفکر آرژانتين، هلنتينو هررا، را به عنوان سرمربي به جوزپه مئاتزا آورد؛ مردي که با تيم هاي اتلتيکو مادريد دو بار و بارسلونا دو بار به مقام قهرماني لاليگاي اسپانيا دست يافت، در اينتر با تفکر جوان گرايي در طول سه فصل سير صعودي را در يک برنامه ريزي بي نقص طي کرد.
با درايت هررا تيم اينتر در فصل اول مقام سوم، فصل بعد مقام دوم و در فصل بعدي عنوان قهرماني را به دست آورد! دوران طلايي مرد آرژانتيني را بدون شک دوران طلايي نراتزوري ها بايد ناميد که همه جام هاي معتبر را فتح کرد؛ از جمله جام باشگاه هاي اروپا و جام بين قاره اي و هم چنين دهمين قهرماني در سري آ فوتبال ايتاليا و حک شدن اولين ستاره روي پيراهن مقدس آبي مشکي اينتر به رسم و سنت فوتبال ايتاليا به خاطر کسب دهمين قهرماني در سري آ. مربي اي که طي هشت فصل حضور بر نيمکت اينتر، هفت جام قهرماني به ويترين نراتزوري آذين بست.

نويسنده: سهيل اسماعيل پور گنجي

منبع: سيمرغ