بزرگنمايي:

چه خبر - فيلمي بدون نويسنده و کارگردان و بازيگر, ولي تکان دهنده تر از هر فيلم ديگر

دو دقيقه فيلم گرفتند, حرف هايي را گفتند که اگر هر کدام از ما مي شنيديم هيچ گاه جدي نمي گرفتيم, و در نهايت کاري کردند که همه را در نهايت ناباوري تکان داد. شايد اگر تا ديروز مي شنيديم دو دختر نوجوان خودکشي کرده اند, نهايتش اين بود که براي آن دو نفر تاسف بخوريم و براي پدر و مادرهايشان دل بسوزانيم.
خصوصا اينکه بدانيم آن دو دختر دبيرستاني بوده اند و شکست عشقي خورده اند, آن را دست مايه اي براي تمسخر خواهيم دانست و آن ها را در حالتي جدي تر بابت اهميت دادن به احساس شان در اين سن به شدت تخريب و يا حتي تحقير مي کنيم.
اما اين بار دو دختر نوجوان قبل از اقدام به خودکشي فيلمي دو دقيقه اي را منتشر مي کنند,و در آن همه چيز را, از مرگ و زندگي آن دنيا گرفته تا عميق ترين مفاهيم معنوي اين دنيا به سخره مي گيرند. شايد روزي از طرف ما, جامعه يا خانواده و مدرسه شان, آن چنان به سخره گرفته شدند, آن قدر جدي گرفته نشدند, تا آن ها هم ياد گرفتند که همه چيز را به شوخي بگيرند, حتي مرگ...
براي شان مهم نبود که پس از مرگ به کجا مي روند, ترس از اقدام به خودکشي هم براي شان دست مايه خنده بود, تا آنجا که هنگام ديدن اين فيلم هر بيننده اي باخود مي انديشيد ضبط اين فيلم صرفا يک شوخي ست, اما همين که به حادثه پس از ضبط اين فيلم مي انديشيم, به ناگاه حسي درون مان را به لرزه در مي آورد.
ديگر نميخواهيم دو دختر نوجوان را بابت گستاخي و دريده بودن تحقير کنيم يا مورد نکوهش قرار دهيم, ديگر نميخواهيم به آن ها ثابت کنيم احساسات عاشقانه دوران دبيرستان يا نياز به جلب توجه بيشتر دختران در اين دوران مساله اي است براي جدي نگرفتن...حتي اگر براي ثانيه اي خودمان را جاي پدر و مادر آن دو بگذاريم, پس از ديدن مرگ دلخراش شان, تلاش آن ها براي جدي گرفته شدن را پر اهميت خواهيم دانست. چرا که آخرين تيري که آن دو براي اثبات خلاهاي شان به سوي اطرافيان پرتاب نمودند, ديگر شوخي نبود...

چه چيز پراهميت زندگي اين دو دختر دهه هفتادي تا اين اندازه مورد تمسخر و دست اندازي قرار گرفته که حالا فقط با گرفتن عزيزترين داشته زندگي شان، مي توانند انتقامش را از آن دو پسر، خانواده، مدرسه و... بگيرند؟
شايد تفکر سنتي برخي اقشار جامعه, لياقت دو دختر, با چنين احساسات و گستاخي هايي را مرگ بداند, اما قشر عظيمي از جامعه پس از ديدن اين فيلم, به تفکر فرو خواهند رفت.
يک فيلم دو دقيقه اي, بدون سناريويي از پيش تعيين شده, بدون هيچ بازيگر يا سوپر استاري, بدون هيچ نويسنده يا کارگردان با سابقه اي, حرف هايي را در خود داشت که, شايد هزاران فيلم نود دقيقه اي که بهترين کارگردان ها و نويسندگان و بازيگران در آن حضور داشته باشند, نتوانند بيان کنند. و ما تک تک افراد جامعه از پدرو مادر اين دو نوجوان گرفته تا معلم ها و دوستان شان,رسانه ها, تلويزيون و يا حتي آنان که سياست گذاري هاي سيستم آموزشي را انجام ميدهند, يا هر فردي از افراد جامعه, بايد اين بار به جاي آن ها, خودمان را قضاوت و يا حتي نکوهش کنيم...

منبع: سيمرغ