چه خبر - حقايقي که نمي خواهيد در مورد رژيم لاغري بدانيد؟

اگر شما هم جزو کساني هستيد که هر بار غذاي خود را کم مي کنيد باز هم وزن تان زياد مي شود، بهتر است اين مقاله را بخوانيد.
سال ها پيش يکي از دوستانم را ديدم که نگران اضافه وزن دختر نوجوانش بود. او هنگام بلوغ شروع به افزايش وزن کرده بود و والدينش نمي دانستند که بايد چه کار کنند. آنها با فرزندشان در مورد کنترل روي کمتر خوردن و ورزش صحبت کرده بودند. سعي مي کردند غذاهاي مخصوص براي او درست کنند. هيچ کدام از آن ها جلوي روند تغيير او از يک دختر بچه لاغر به يک زن چاق را نگرفته بود. همه ي اعضاي خانواده او هميشه لاغر بودند، بنابراين والدينش فکر نمي کردند که اضافه وزن او ممکن است مشکل پزشکي باشد ( يا نباشد )، يا فقط به خاطر تفاوت نوع بدن او به صورت طبيعي با ساير اعضاي خانواده است.

من به عنوان يک متخصص مغز و اعصاب مي دانستم، اضطراب معني دار والدين او مشکل اين دختر را بدتر مي کند. او ديگر تمايلي به غذا خوردن به همراه خانواده نداشت و زماني هم که کنارشان مي نشست تقريبا چيزي نمي خورد. ولي پدرش مي گفت که شبانه غذاها از يخچال ناپديد مي شوند و افزايش وزن او همچنان ادامه داشت. به نظر مي رسيد که اختلال پرخوري او در حال پيشرفت است.من نگراني او را درک مي کردم چون خودم هم زماني دختري نوجوان بودم و با حس عجيب تغييراتي که در بدن يک دختر نوجوان رخ مي دهد ( با اين که کاملا طبيعي است ) آشنايي داشتم. من متقاعد شده بودم که بايد همه چيز را در بدن خود تغيير بدهم قبل از اين که به فکر تناسب اندامم باشم.وقتي که 13 ساله بودم، مادرم پيشنهاد داد که مراقب وزنم باشم، بنابراين اولين رژيمم را شروع کردم. من از پولي که از توزيع روزنامه ها بدست مي آوردم براي خريد سالاد و طالبي استفاده مي کردم و در زيرزمين نگه مي داشتم تا جلوي وسوسه اي که به خوردن ساير خوراکي ها داشتم را بگيرم. مطمئن نيستم چرا هدفم مصرف روزانه 800 کالري بود، شايد از مجله ها يا دختران مدرسه شنيده بودم. اصلا نمي دانستم اين مقدار غذايي که ميخورم کمتر از نيمي از انرژي اي است که بدنم نياز دارد، يا اين که باعث مي شود مغزم مرا وادار به اضافه وزن در طول زمان مي کند.زمان نوجواني و دهه 20 زندگي ام تقريبا سالي 5 تا 7 کيلو کاهش وزن داشتم. بيشتر دوستانم هم دقيقا همين کار را مي کردند، انگار که رژيم داشتن بخشي از زن بودن است. زماني که وزنم اضافه مي شد، سعي مي کردم با پوشاندن خودم آن را ناديده بگيرم. زماني هم که لاغر تر مي شدم، احساس غرور مي کردم ولي هميشه گرسنه بودم. در هر صورت خيالم از بابت وزنم راحت نبود.همان طور که تحقيقات پيش بيني کرده بودند، بالاخره رژيم تکراري، من را به دردسر انداخت. من در طول يک دوره استرس زا در دهه 20 زندگي ام شروع به پرخوري کردم. زماني که خوابم نمي برد بايد بستني يا يک بسته چوب شور را به همراه کره مي خوردم، آن هم 3 نصف شب. داشتم خودم را مريض مي کردم و نمي توانستم جلوي خوردنم را بگيرم. آن سال 10 کيلو به وزنم اضافه شد و شانس آوردم زماني که استرسم کم شد، توانستم بدون هيچ کمکي دست از پرخوري بردارم.اصرار به نوجوانان براي لاغر شدن فشار خيلي زيادي به آن ها وارد مي کند، درصورتي که والدين چنين قصدي ندارند. کاملا قابل پيش بيني است، زماني که نگران وزن تان هستيد، سابقه رژيم گرفتن داريد و حتي اعضاي خانواده کودکاني که چاق هستند را دست مي اندازند، بنابراين به راحتي مي توان انتظار داشت که اين کودک در آينده دچار اضافه وزن و اختلال پرخوري شود. يک مطالعه طولاني مدت به نام پروژه EAT، نشان داد دختراني که به طور مکرر رژيم مي گيرند يا خانواده شان آن ها را دست مي اندازند نسبت به ساير دختران در 10 سال آينده دو برابر افزايش وزن خواهند داشت، چه قبل از آن دچار اضافه وزن بوده باشند و چه نباشند.مطالعه ديگري نشان داد، دختراني که در اوايل نوجواني به صورت مکرر رژيم مي گيرند، نسبت به ديگران در عرض 2 سال آينده 5 برابر اضافه وزن خواهند داشت. نوجوانان لاغر نروژي که احساس اضافه وزن داشتند نسبت به همتايان خود که حس خوبي به وزنشان داشتند در طول 11 سال بعد اضافه وزن بيشتري داشته اند. در نهايت والديني که از 9 سالگي به دخترانشان توصيه مي کنند رژيم بگيرند، بايد بدانند که فرزندشان در 15 سالگي دچار اضافه وزن زيادي خواهند شد. اين مشکل فقط در دختراني که رژيم مي گيرند، مشاهده مي شود.

همچنين اين مطالعات نشان دادند که، کاهش وزن با رژيم هاي غذايي مکرر احتمال خطر پرخوري را خيلي بالا مي برد که مي تواند افزايش وزن هاي بعدي را توضيح دهد. در پروژه EAT مشخص شد که، گرسنگي کشيدن به خاطر رژيم باعث مي شود خطر افزايش پرخوري در دختران تقريبا دو برابر افزايش پيدا کند. دختران در مطالعه دوم که به صورت مکرر رژيم مي گرفتند، 12 بار بيشتر از ديگران گزارش پرخوري دادند و پسراني که به طور مکرر رژيم مي گرفتند 7 بار بيشتر گزارش پرخوري ارائه کرده بودند. مطالعه اي که در کاليفرنياي شمالي روي دختران انجام شد هم، همين نتيجه را ارائه نمود.

به طور کلي، 35 درصد افرادي که رژيم مي گيرند، دچار آسيب رژيمي مي شوند و 20 تا 25 درصد افرادي که به خاطر رژيم دچار آسيب شده اند، دچار اختلال خوردن مي شوند. براي شکستن اين چرخه، دکتر اريک استيک (Eric Stice) و همکارانش يک Body Project طراحي کردند. يک مداخله براي کاهش خطر اختلال خوردن در نوجوانان در معرض ابتلا به اين اختلال. اززنان جواني که از بدنشان رضايت ندارند، خواسته شد استدلال هايي عليه اهميت لاغري بياورند، مثلا درست کردن ليستي از 10 روشي که دختران مي توانند ايده آل هاي لاغري را به چالش بکشانند، نوشتن يک مقاله در مورد هزينه هاي رژيمي که باعث شده مشکلات زيادي برايشان بوجود بياورد، مثل اين که نمي توانند مثل ساير دوستانشان در مهماني ها غذا بخورند. دختران با ارائه اين مباحث در گروه، خودشان را در برابر اعتقادات قبلي شان مي بينند. به طور شگفت انگيزي افرادي در اين گونه موقعيت ها اغلب با تغيير عقايدشان واکنش نشان مي دهند و در اين مورد معمولا واکنش شان به اين شکل است که لاغر بودن ارزش اين همه دردسر را ندارد. مهم اين است که به جاي شنيدن نظرات ديگران خودمان را با کارهايي که انجام مي دهيم بشناسانيم، نه با ظاهري که به نظر مي رسيم.اين برنامه کارساز بود، در يک کارآزمايي تصادفي در دبيرستان روي دختراني که اندام شان را دوست نداشتند. شرکت کنندگان در اين طرح در عرض 3 سال آينده، 60 درصد کمتر دچار اختلال پرخوري شده بوند.نسخه آن لاين اين طرح هم خطر اختلال پرخوري را کاهش داد ( البته با تاثير کمتر )، همچنين افزايش وزن در 2 سال آينده را هم در گروه کنترل دختران که يک بروشور يا فيلم مستند در مورد اختلال پرخوري ديده بودند را محدود کرد.در نتيجه مشخص شد که، تحت فشار قرار دادن فرد، براي لاغر شدن باعث افزايش اختلال پرخوري و افزايش وزن در طولاني مدت خواهد شد.با کمک يک درمانگر خوب، دختر دوستمان راهي بهتر براي ارتباط با غذا و وزنش پيدا کرد، با ورزش کردن منظم و مصرف خوراکي هاي سالم بدون محدوديت. والدينش هم ايجاد استرس در مورد بدنش را کنار گذاشتند. اگر همه ما نتيجه اي که تحقيقات علمي نشان داده اند را رعايت کنيم، شادتر، سالم تر و احتمالا لاغر تر خواهيم بود.

عادت هاي غذايي سالم تر، نتايج طولاني مدت براي شما دارد و واقعا بعيد است که يک عادت خوب توسط يک رژيم غذايي سنتي که خوردن همه چيز را محدود مي کند، به شما ارائه شود. من نمي دانم که چطور بگويم که چقدر مهم است که والدين بدانند، بچه ها عادت هاي غذايي خود را از والدين مي گيرند.کلمه رژيم اثر متضادي مي گذارد و در بهترين حالت باعث کاهش وزن نمي شود يا در بدترين حالت باعث بروز رفتارهاي مخرب براي سلامت شما مي شود. از طرفي هم جشن ها و داشتن خاطرات خوب در کنار خانواده باعث استحکام بنيان خانواده مي شود.
منبع: سيمرغ