بزرگنمايي:

چه خبر - جنگ‌هاي منطقه‌اي را خاموش کنيم...

محمد صرفي در روزنامه کيهان نوشت: چند روز پيش آقاي روحاني رئيس‌جمهور محترم کشورمان در همايش بين‌المللي مقابله با گرد و غبار اظهار داشت: «بنده قبلا هم در بحث ديگري گفته‌ام، بحث بر اينکه کدام کشور در منطقه ما قوي‌تر باشد بايد کنار گذاشته شود، قوي‌ترين کشور در منطقه نبايد به عنوان هدف اول دنبال شود، منطقه قوي‌تر بايد مدنظر ما باشد نه اينکه در رقابت‌هاي منطقه‌اي يک کشور در منطقه بخواهد در برابر کشورهاي ديگر منطقه قد علم کند و قدرت خود را به رخ بکشد و تفرقه و شکاف و اختلاف را بيشتر کند، ما در منطقه مهم خاورميانه و غرب آسيا يک خانواده هستيم، نمي‌توانيم از هم فاصله بگيريم، خانواده قوي مي‌تواند در يک جمع خوب زندگي کند نه اينکه يک فرد در داخل خانواده قوي باشد و بقيه ضعيف باشند، بايد به فکر منطقه قوي‌تر باشيم. رقابت‌هاي مخرب نابجا را کنار بگذاريم،‌ جنگ‌هاي منطقه‌اي را خاموش کنيم...»

بيان چنين سخناني از سوي آقاي روحاني که طي چهار دهه گذشته در بالاترين سطوح امنيتي کشور مسئوليت داشته و مشغول به فعاليت بوده است، از دو منظر قابل ارزيابي است. منظر نخست سوابق و تجربه‌هاي پيشين است. چنانچه به برخي مواضع و سوابق وي در دهه نخست انقلاب اسلامي مراجعه کنيم، شنيدن دوباره چنين مواضعي نه تنها عجيب نيست، بلکه قابل پيش‌بيني نيز هست. يکي از اصلي‌ترين و شاخص‌ترين اين موارد در آن دوران فعاليت گروهي تحت عنوان «مجمع عقلا» است که روحاني از موسسان آن بود و دو سال پيش (تيرماه سال 94 در مراسم افطاري جمعي از فعالان اصلاح‌طلب و اصولگرا) بار ديگر از آن ياد کرده و خواستار استفاده از آن تجربه براي اين روزهاي کشور شد. انتخاب چنين عنواني - مجمع عقلا- نيز در جاي خود قابل تامل و بررسي است و ريشه‌هاي چنين بازي‌هاي زباني و کلامي را امروز هم مي‌توان در دوقطبي‌سازي‌هاي کاذب جست‌وجو کرد.
 
نام طوري انتخاب شده است که گويا آنان که در جبهه مقابل دشمن سينه سپر کرده‌اند و خون مي‌دهند، مشتي متوهم و خيال‌پرداز هستند و اينان عاقلاني که تدبيرشان، کليد مسئله جنگ است!
 
اما حرف «مجمع عقلا» چه بود؟ اين عده که در ابتدا جمعي از نمايندگان مجلس دوم بودند، به استراتژي «جنگ جنگ تا پيروزي» باور نداشته و آن را محال و حتي خطرناک مي‌دانستند و معتقد بودند بايد سياست «جنگ جنگ با يک پيروزي» (فتح بصره) را دنبال کرد. موضعي که پس از چندين بار تذکر و پيغام حضرت امام(ره) اصلاح نشده و در نهايت با مداخله مستقيم حضرت امام(ره) مواجه شد و به گفته مرحوم هاشمي؛ «امام آنها را سر جايشان نشاند»!
اتخاذ موضعي مبني بر اينکه نبايد قدرت اول منطقه بودن را به عنوان يک هدف دنبال کرد، از سوي شخصيتي با آن سابقه، تعجب‌آور نيست. شايد همانگونه که ديروز پيروزي در جنگ را محال مي‌دانستند، قدرت اول منطقه شدن را نيز امري محال مي‌دانند. اما اگر از آن سوابق بگذريم، نگاهي به شرايط امروز منطقه و وضعيت و جايگاه جمهوري اسلامي ايران، چنين اظهارات و مواضعي را نه تنها تعجب‌آور بلکه سؤال‌برانگيز و قابل تامل مي‌کند.
 
«مجمع عقلا» (!) در شرايطي تشکيل شد که تنها چند سال از پيروزي انقلاب اسلامي گذشته و بحران به معناي واقعي کلمه و در اغلب ابعاد آن، کشور را فرا گرفته بود. بيش از 40 کشور از صدام حمايت مي‌کردند و در مقابل ايران چنان در محاصره بود که اجازه وارد کردن سيم خاردار را نيز نداشت! تعداد قابل توجهي از شخصيت‌هاي کليدي انقلاب از سوي منافقين ترور شده بودند و اولين رئيس‌جمهور انقلاب نيز جاسوس «سيا» از آب درآمده و با منافقين همراه شده بود. در چنين شرايطي اگر «آن دوستاني که گاهي دلشان مي‌لرزد» درباره نتيجه اين رويارويي سهمگين و تمام‌عيار دچار ترديد شوند، شايد چندان عجيب و قابل ملامت نباشد، اما در شرايط فعلي چطور؟
 
اين همان منظر دوم است که مي‌توان از آن به تحليل موضع آقاي روحاني پرداخت. دوست و دشمن اذعان دارند که جمهوري اسلامي ايران در موقعيتي فوق‌العاده و بي‌نظير قرار دارد که به هيچ عنوان با وضعيت سه دهه پيش قابل مقايسه نيست. اگر سه دهه پيش ايران با جنگي درون مرزهاي خود روبرو بود و گروهک‌هاي وابسته و مزدور، گوشه و کنار کشور را به صحنه خرابکاري و ناامني تبديل کرده و ادعاي تجزيه‌طلبي داشتند، امروز نه تنها چنين تهديدهايي وجود ندارد بلکه جمهوري اسلامي ضامن امنيت ساير کشورها نيز هست. اگر قدرت و همراهي ايران با ملت و دولت عراق نبود، به گفته خود مقامات عراقي، بغداد نيز توسط داعش سقوط کرده بود و سوريه امروز به يک ليبي ديگر تبديل مي‌شد.
 
زماني شهرهاي ايران هدف موشک‌هاي رژيم صدام بود و تا سال‌ها پاسخي متقارن و درخور به اين تهديد وجود نداشت. اما امروز دست قدرت جمهوري اسلامي در منطقه چنان بلند و پرقدرت است که مي‌تواند انتقام اقدام تروريستي داعش در ماه رمضان را، با موشک‌هاي نقطه‌زن و از فاصله 700 کيلومتري بدهد. اينجاست که مي‌توان فهميد چرا آمريکايي‌ها اينقدر از قدرت موشکي ايران عصباني و در پي مهار و محدود کردن آن هستند.
 
تا چندي پيش سران کشورهاي غربي از تيک‌تاک ساعت براي پايان حکومت بشار اسد سخن مي‌گفتند. اما امروز سرسخت‌ترين دشمنان وي نيز اذعان دارند که براندازي اسد، رويايي بربادرفته است. اگر تا چند سال پيش آمريکايي‌ها حتي حاضر نبودند ايران را به نشست‌هاي سياسي درباره بحران سوريه دعوت کنند، امروز ايران محور اصلي نشست‌هاي صلح سوريه است و اين آمريکاست که جايي پشت اين ميز ندارد. از قضا قرار است دور بعدي نشست‌ها در تهران برگزار شود که به گفته وبگاه دبکافايل - نزديک به موساد- شوک بزرگي به آمريکاست. از سوي ديگر کمربند زميني محور مقاومت با شکستن کمر داعش در شرق سوريه تکميل شده و به سواحل مديترانه رسيده است.
 
در بعد داخلي نيز کمتر از دو ماه پيش انتخاباتي باشکوه در ايران برگزار شد که 73 درصد واجدين شرايط در آن شرکت کردند و حال و هواي رقابت‌ها از چنان شور و اشتياقي برخوردار بود که نشان داد انتخابات در ايران امري کاملاً جدي بوده و مانند بسياري از کشورهاي غربي مدعي دموکراسي، تبديل به يک مناسک سرد و مزورانه نشده است.
شرايط منطقه خطير است. رژيم آل‌سعود آشکارا با تل‏آويو دست دوستي و همکاري داده و با پشتيباني آمريکا، در خيال تشکيل ناتوي عربي عليه جمهوري اسلامي ايران است. داعش نفس‌هاي آخر خود را مي‌کشد و بسيار بعيد است که پدرخوانده‌هاي اين گروه تکفيري، به راحتي اجازه برچيدن آن را بدهند و براي دوره پساداعش خوابي نديده باشند. آل‌سعود مشغول جنايت در يمن است و در پي هضم سياسي قطر است و همزمان از تروريست‌هاي ضدايراني آشکارا حمايت مي‌کند. مجموع اين شرايط خطير است اما به هيچ عنوان خطرناک نيست.
 
با در نظر گرفتن تمامي اين شرايط و فاکتورها، سخن گفتن از اينکه نبايد قدرت اول منطقه‌اي شدن را به عنوان يک هدف دنبال کرد، چيزي شبيه عباراتي مانند «خزانه خالي است»، «روي موشک شعار نوشتند تا برجام را به هم بزنند»، «در طول 38 سال فقط اعدام و زندان بلد بودند» و ...است. شايد بتوان چند مورد از اينها را به حساب سهوي بودن گذاشت، اما وقتي تعداد و ماهيت چنين مواضعي از برخي خطوط قرمز عبور مي‌کند، پرسش‌هايي جدي به ميان مي‌آيد. در جايي که پاي منافع ملي و امنيت کشور در ميان است، جايي براي مماشات و برخي مصلحت‌انديشي‌ها نيست.
 
در پايان بايد گفت حتي اگر با هر استدلال نادرستي موافق اين موضوع هم باشيم، اکنون جمهوري اسلامي ايران قدرت برتر منطقه است و هيچکس به اندازه آمريکايي‌ها از اين واقعيت عصباني نيست که به قول شهيد مظلوم بهشتي بايد گفت؛ به آمريکا بگوييد از دست ما عصباني باش و از اين عصبانيت بمير!

منبع: کيهان