بزرگنمايي:

چه خبر - رئيسي شکست ميخورد؟

مازيار آقازاده نوشت: از ابتداي آغاز بحث هاي مربوط به انتخابات رياست جمهوري دوره دوازدهم بر اين باور بوده ام که در صورت مشارکت حدود 60 درصد واجدان شرايط راي، حسن روحاني در انتخابات 29 ارديبهشت 1396 آرايي بيشتر از آراي انتخابات 24 خرداد 1392 خوهد آورد و اين روزها که ساعت به ساعت به روز موعود نزديک تر مي شويم بر اين نکته اطمينان بيشتري مي يابم.

مبناي اصلي اين پيش بيني در يک نکته کليدي است و آن اينکه : روحاني رقيبي جدي در ميان اردوگاه اصولگرايان ندارد و در داخل اردوگاه اصلاح طلبان نيز اجماع همه طيف ها بر حمايت از او قرار گرفته است.

به واقع دو قطبي شکل گرفته کنوني حول دو نام "حسن روحاني" و "ابراهيم رئيسي" يادآور دو قطبي هاي هميشگي در انتخابات 2 دهه گذشته است که بين دو اردوگاه اصلي "اصلاح طلبان " و " اصولگرايان" شکل گرفته است و نتيجه غالب اين رقابت ها نيز به جز چند انتخابات معدود – در شرايط رقابت به طور نسبي برابر – به نفع اردوگاه اصلاح طلبان بوده است.

با رصد نتايج انتخابات در دو دهه گذشته – از دوم خرداد 1376 بدين سو – مي توانيم الگوهايي را از کف و سقف ميزان مشارکت مردمي و نيز آراي دو اردوگاه اصلي اصلاح طلب و اصولگرا استخراج کنيم و در صورت تعميم اين الگوها بر پيش بيني نتايج احتمالي انتخابات 29 ارديبهشت، بايد اذعان کنيم که ابراهيم رئيسي دست به قمار بزرگي زده و به احتمال فراوان با يک ناکامي بسيار بزرگ مواجه خواهد شد؛ چون در انتخابات رياست جمهوري ادوار گذشته – به استثناي سال 1384 که البته در آن انتخابات احمدي نژاد از بليت اردوگاه اصولگرايان استفاده نکرد و بيشتر از بليت شخصي خود و راي منفي آن زمان آيت الله هاشمي رفسنجاني در ميان افکار عمومي بهره گرفت - سقف آراي اردوگاه اصولگرايان همواره از يک عدد مشخص يک رقمي فراتر نرفته است و اين سقف راي تا آخرين انتخابات برگزار شده در کشور – انتخابات مجلس در اسفند 94- تغيير چنداني نکرده است.

براي پيش بيني شکست احتمالي رئيسي از روحاني دلايل و شواهد چندي وجود دارد که از جمله آنها مي توان به موارد زير اشاره کرد:

1- راي منفي نامزدهاي منتسب به اردوگاه اصولگرا در انتخابات مختلف دو دهه گذشته در ايران بسيار بالا بوده است و هنگامي که انتخابات به حالت دو قطبي برگزار مي شود اين راي منفي نمود بيشتري يافته و جمعيت بيشتري از طيف خاکستري جامعه را از بيم پيروزي احتمالي نامزد "اصولگرا" به راي دادن به نامزد اصلاح طلب تحريک مي کند.

2- رئيسي در جريان مناظرات چهره اي ضعيف از خود به نمايش گذاشت و تسلطي بر بحث هاي مختلف مناظره نداشت و اين نمايش ضعيف به طور قريب به يقين در ذهن بسياري از بينندگان عادي و غير سياسي مناظره ها نقش بسته است.

او در جريان مناظره سوم در ماجراي بحث افزايش يارانه ها به طور کامل خلع سلاح شد و هيچ توضيحي براي منبع و شيوه تامين بودجه افزايش يارانه سه دهک پايين جامعه نداشت؛ حتي محمد باقر قاليباف ديگر نامزد اصولگرا نيز در اين بحث به ياري او نيامد و ترجيح داد وارد حوزه وعده افزايش يارانه ها نشود؛ از همين رو رئيسي در جريان مناظره آخر نتوانست اطميناني را که مي بايست به طيف مخاطب شعارهاي خود درباره عملي بودن افزايش حتمي يارانه دهک هاي پايين دهد، ارايه کند.

3- روحاني به عنوان يک رييس جمهور اين شانس را به احتمال زياد خواهد يافت که همانند همه روساي جمهوري پيش از خود، فرصت يابد دوره چهارساله دوم خود را نيز بيازمايد. اين مساله اي جا افتاده در افکار عمومي است که رييس جمهوري نه 4 ساله بلکه 8 ساله است و قضاوت نهايي درباره آنها در پايان 8 ساله رياست جمهوري انجام مي شود.

از همين رو بسياري از مردم بر اين باورند که روحاني در 4 ساله نخست رياست جمهوري در دوره کاشت و داشت سياست ها و برنامه هاي خود بوده و بايد اين فرصت را به او داد که در چهارساله دوم، محصول خود را برداشت کند.

اين موضوع به ويژه درباره توافق هسته اي (برجام) مصداق دارد چرا که بيش از دو سال از زمان دولت يازدهم صرف مذاکره و رسيدن به توافق شد و تنها از زمان آغاز اجرايي شدن برجام کمتر از يک سال و نيم مي گذرد و اين زمان زيادي براي چيدن دستاوردهاي برجام محسوب نمي شود.
از نظر بخش قابل توجهي از افکار عمومي، دولت روحاني در دوره 4 ساله دوم خود محصول برجام را به شکل دستاوردهاي اقتصادي خواهد چيد و بايد اين زمان و فرصت را به اين دولت داد.

4- علاوه بر اينکه رئيسي در جريان بحث هاي مناظرات ضعيف ظاهر شد عدم سابقه اجرايي او – حتي براي يک روز – و نيز ترکيب افراد فعال در ستاد انتخاباتي او که غالبا از مديران دولت محمود احمدي نژاد هستند، بر نگراني هاي افکار عمومي درباره برنامه ها و سياست هاي احتمالي رييس آستان قدس رضوي افزوده است.

بسياري بر اين باورند که انتخاب رئيسي خسارت هاي اقتصادي گسترده اي به بار خواهد آورد و با از بين بردن دستاوردهاي اقتصادي 4 سال گذشته دولت يازدهم،کشور را به عقب خواهد برد. حضور مديران و چهره هاي دولت احمدي نژاد در ستاد رئيسي اين گمانه را تقويت مي کند. هر چند خود رئيسي با رد اين شائبه گفته است :انتخاب او نه بازگشت به گذشته بلکه تغيير وضع موجود تفسير مي شود؛ اما اين تغيير مورد نظر رئيسي به هر جهت بايد از طريق همين افرادي که " دوروبر" او را گرفته اند برنامه ريزي و هدايت شوند و اين افراد آزمون خود را در دوره محمود احمدي نژاد به شکل خسارت باري داده اند.

بسياري از مردم از بازگشت به گذشته مي ترسند. اين بازگشت هراس انگيز است. بازگشت به دوران تحريم، بازگشت تورم و جهش هاي قيمتي دوران احمدي نژاد و بازگشت به سياست هاي محدود کننده فرهنگي و اجتماعي و در يک جمله : تسري محدوديت هاي فرهنگي تحميل شده به شهر بزرگ " مشهد" به کل کشور ايران.

5- انصراف محمد باقر قاليباف از ادامه رقابت ها حتي اگر نفع بيشتري براي ابراهيم رئيسي داشته باشد اما براي اردوگاه حامي حسن روحاني نيز بدون منفعت نخواهد بود.

اين انصراف هم از جهت شکل دهي و تقويت دو قطبي بين روحاني و رئيسي و هم از جهت اينکه سبد راي قاليباف الزاما متشکل از آراي يک دست حامي اصولگرايان نيست، نه تنها چالشي براي روحاني محسوب نمي شود بلکه همان اندک احتمال ضعيف رفتن انتخابات به مرحله دوم را نيز از ميان مي بَرَد و بر احتمال پيروزي حسن روحاني با رايي به مراتب قوي تر از آراي انتخابات 1392 افزوده است.

روحاني امروز اين شانس را دارد که در نوک قله دو قطبي شکل گرفته، هم آراي ميليون ها حامي اصلاح طلب خود را به دست آورد و هم ميليون ها راي منفي اي را جذب کند که از صدقه سري حضور رئيسي در عرصه انتخابات به سمت کارزار انتخاباتي او روانه شده است.

به گمان نگارنده به رغم سروصدا و تبليغات نمايشي گسترده اردوگاه اصولگرايان حول محور رئيسي در اين دوره از انتخابات، نتايج انتخابات 29 ارديبهشت يک پيروزي خيره کننده با رايي بالاي 20 ميليون براي حسن روحاني و يک شکست ديگر براي اردوگاه متحد شده اصولگرايان خواهد بود تا ثابت شود اين جناح سياسي بيش و پيش از هر چيزي به تغيير گفتمان و اصلاحات ساختاري نياز دارد و مادام که اين اتفاق نيفتاده، اصولگرايان چه به صورت ائتلافي و متحد و چه به صورت متشتت و پراکنده به دليل بالا بودن ميزان هراس افکار عمومي از سياست هايشان، بازنده رقابت هاي انتخاباتي برابر با اردوگاه اصلاح طلبان خواهند بود.

اصولگرايان در 2 دهه گذشته در سپهر سياست ايران به عنوان جناحي که بيشتر دغدغه هاي حاکميتي را نمايندگي مي کند در افکار عمومي شناخته شده است در حالي که اردوگاه اصلاح طلبان دستکم در دو دهه اخير توانسته است توازني را بين دغدغه هاي مردمي و حاکميتي و ايجاد زباني مشترک در اين حوزه برقرار سازد.

منبع: عصر ايران