بزرگنمايي:

چه خبر - حقايقي در باره ايمپلنت پستان

بزرگ کردن اندازه پستان يکي از رايج‌ترين جراحي هاي زيبايي در جهان محسوب مي شود که با عمل جايگذاري ايمپلت پستان انجام مي گردد. در سال 2015، تنها در آمريکا نزديک به 280 هزار زن اقدام به بزرگ کردن پستان از طريق ايمپلنت هاي سيليکوني يا سالين (آب نمک) کرده و حدود 106 هزار بيمار مبتلا به سرطان پستان نيز پس از پستان‌برداري (ماستکتومي)، اغلب با استفاده از ايمپلنت پستان، اقدام به ترميم اين بخش کرده اند.

به گزارش"اُور باديز اورسلوز"، بيش از 43 هزار جراحي برداشت ايمپلنت نيز در سال 2015 گزارش شده است. با توجه به اين آمار و ارقام رو به افزايش، بحث درباره ايمني جراحي زيبايي پستان و استفاده از ايمپلنت پستان داغ است. در اين مطلب با برخي از خطرات ايمپلنت پستان بيشتر آشنا مي شويم.

زناني که قصد انجام جراحي زيبايي جايگذاري ايمپلنت پستان، برداشت آن يا تعويض ايمپلنت هاي قديمي با جديد را دارند بايد درباره خطرات کوتاه مدت و بلند مدت اين کار آگاه باشند. عوارض موضعي به مشکلاتي که در ناحيه پستان رخ مي دهند، ارجاع مي شوند که آشکارا با ايمپلنت ها يا عمل جراحي در ارتباط هستند. عوارض شايع شامل عفونت و ديگر خطرات جراحي، درد مزمن پستان، بي حسي پستان يا نوک آن، انقباض کپسولي، شکستگي و نشت، نکروز (مرگ پوست)، نياز به جراحي اضافي، و مشکلات زيبايي از قبيل نارضايتي درباره ظاهر جديد اندام مي شوند.

مطالعات صورت گرفته درباره ايمپلنت پستان سالين و ژل سيليکون توسط شرکت هاي توليدکننده ايمپلنت هاي پستان، نشان داده اند که طي سه سال نخست، تقريبا سه نفر از هر چهار بيمار ترميمي (سرطان پستان) و تقريبا نيمي از افرادي که براي نخستين بار جراحي ايمپلنت پستان را انجام داده اند، حداقل يک عارضه موضعي از قبيل درد، عفونت، سخت شدن، يا نياز به جراحي اضافي را تجربه مي کنند.

افزون بر خطرات ناشي از بيهوشي، خطرات جراحي شامل عفونت و هماتوم (جمع شدن خون اطراف ايمپلنت) مي شوند که دامنه هر يک از آنها مي تواند از خفيف تا شديد متغير باشد. فردي که جراحي زيبايي پستان را انجام مي دهد، اگر نياز به جراحي اضافي براي اصلاح مشکلات ايمپلنت يا تعويض نمونه هاي قديمي يا آسيب ديده باشد، ممکن است چندين بار در معرض خطرات جراحي قرار بگيرد.

از عوارض موضعي شايع مي توان به بي حسي يا دردناکي نوک پستان اشاره کرد. برخي زنان از نتيجه جراحي رضايت ندارند، زيرا پستان ها ظاهر يا احساسي غير طبيعي يا نامتقارن را منتقل مي کنند و يا مي توانند صدايي از ايمپلنت هاي سالين بشنوند. مشکلات اين چنيني حتي مي توانند در رابطه جنسي نيز تداخل ايجاد کنند.

همچنين، بافت ناشي از زخم که اطراف ايمپلنت يا قسمت خارجي بدن شکل مي گيرد مي تواند سخت و تنگ شود. اين مشکل شايع به نام انقباض کپسولي شناخته مي شود. بافت زخمي، داخل بدن است، اما مي تواند موجب سفت شدن و تغيير شکل پستان شود و شدت ناراحتي ناشي از آن از خفيف تا بسيار دردناک متغير است.

افزون بر اين، پژوهش ها نشان داده اند که باکتري ها يا قارچ ها مي توانند در ايمپلنت سالين رشد کنند و بر همين اساس پژوهشگران نگراني خود درباره انتشار آنها در بدن در صورت شکستن ايمپلنت را ابراز کرده اند.

تمامي ايمپلنت هاي پستان در نهايت فرسوده شده و مي شکنند، اما مدت زماني که ايمپلنت هاي فعلي موجود در بازار دوام مي آورند، مشخص نيست. مطالعات صورت گرفته روي ايمپلنت هاي سيليکوني نشان مي دهند که بيشتر آنها هفت تا 12 سال دوام مي آورند، اما برخي طي چند ماه يا چند سال نخست مي شکنند، در شرايطي که برخي ديگر حتي ممکن است 15 سال دوام بياورند.

پژوهش ها نشان داده اند که ژل سيليکوني در ايمپلنت ها مي تواند در دماي عادي بدن به سيليکون مايع تبديل شود و گزارش هايي درباره نشت سيليکون و حرکت آن از ايمپلنت به غدد لنفاوي و اندام هاي ديگر موجود است.

اين پرسشي جدي محسوب مي شود و مشکلي است که تنها محدود به ناحيه سينه نمي شود، در اينجا به ذکر مواردي از مشکلات ايجاد شده توسط ايمپلنت هاي پستان مي پردازيم.

چندين مطالعه به اين نکته اشاره داشته اند هيچ مدرکي دال بر اين که ايمپلنت پستان موجب بيماري سيستميک مي شوند، وجود ندارد. البته اين گزارش ها پژوهش هايي که بر بيماري هاي خودايمني يا بافت همبند در زناني که مدت زمان کوتاهي از ايمپلنت استفاده کرده بودند را مد نظر داشتند. از آنجايي که توسعه و تشخيص بيماري هاي بافت همبند يا خود ايمني ممکن است به چندين سال زمان نياز داشته باشد، اين قبيل مطالعات با تمرکز بر زناني که مدت زمان کوتاهي از جراحي ايمپلنت پستان آنها مي گذشت نمي توانست براي تعيين اين که آيا ايمپلنت ها خطرات بلند مدت چنين بيماري هايي را افزايش مي دهند، استفاده شوند.

مطالعاتي که پس از اين گزارش ها منتشر شدند به اين نکته اشاره داشته اند که ايمپلنت پستان ممکن است با بيماري هاي خودايمني مرتبط باشند. به عنوان مثال، دانشمندان سازمان غذا و داروي آمريکا مطالعه اي را با حضور زناني داراي ايمپلنت هاي ژل سيليکون در يک بازه زماني حداقل هفت ساله انجام دادند و دريافتند که احتمال ابتلا به فيبروميالژيا، يک بيماري خودايمني دردناک، در افرادي که داراي ايمپلنت هاي نشت کننده بوده اند، بيشتر بوده است.

آيا بيماراني که نشانه هاي بيماري خودايمني در آنها مشاهده مي شود پس از خارج کردن ايمپلنت ها احساس بهتري دارند؟

نتايج مطالعه اي که با حضور 52 زن که داراي ايمپلنت ژل سيليکون بودند و نشانه هايي مانند خستگي و درد مفاصل و عضلات را گزارش کرده بودند، کاهش قابل توجه نشانه ها در 36 نفر پس از خروج ايمپلنت ها را نشان داد.

نتايج مطالعه اي ديگر با حضور زنان دانمارکي که به طور ميانگين 19 سال از ايمپلنت هاي پستان استفاده کرده بودند، نشان داد که احتمال مشاهده خستگي، نشانه هاي رينود مانند (انگشتان سفيد دست و پا در مواجهه با سرما)، از دست دادن حافظه و ديگر نشانه هاي شناختي در اين زنان نسبت به زنان هم سن و سال فاقد ايمپلنت هاي پستان بسيار بيشتر است.

هيچ مدرک پژوهشي دال بر اين که ايمپلنت پستان موجب سرطان پستان مي شوند، وجود ندارد. با اين وجود، ايمپلنت پستان مي توانند در تشخيص سرطان پستان اختلال ايجاد کنند. تشخيص زودهنگام سرطان پستان از طريق ماموگرافي، به طور بالقوه مي تواند جان بيمار را نجات دهد و حتي نيازي به برداشتن پستان نباشد.

اگرچه ماموگرافي مي تواند به روش هايي انجام شود که تداخل ايمپلنت ها را به حداقل برساند، تقريبا 55 درصد از تومورهاي پستان به واسطه ايمپلنت پستان پنهان باقي مي مانند.

بنابر گزارش دانشمندان سازمان غذا و داروي آمريکا، ايمپلنت هاي سيليکوني يا سالين مي توانند هنگام انجام ماموگرافي دچار آسيب شوند و به همين دليل زناني که از اين مساله هراس دارند ممکن است ماموگرافي را انجام ندهند.

با افزايش اندازه ايمپلنت به نسبت اندازه طبيعي پستان، دقت ماموگرام ها کاهش مي يابد.

تاخير در تشخيص سرطان پستان مي تواند نياز به جراحي گسترده‌تر را به همراه داشته باشد و يا در بدترين حالت، اين تاخير مي تواند مرگبار باشد. خطر افزايش يافته مرگ ناشي از سرطان پستان احتمالا به واسطه دقت پايين‌تر ماموگرافي براي زنان داراي ايمپلنت هاي پستان است.

بنابر گزارش موسسه پزشکي آمريکا (iom)، زناني که هر گونه جراحي پستان، از جمله جراحي ايمپلنت پستان، انجام داده اند، حداقل سه برابر احتمال بيشتري دارد با کمبود شير براي تغذيه نوزاد مواجه شوند. نگراني ها درباره ايمني شير مادر نيز افزايش يافته است، اما پژوهش هاي کافي براي ارائه پاسخي دقيق در اين زمينه انجام نشده اند.

زنان داراي ايمپلنت پستان نگراني هايي درباره از دست دادن حافظه، دشواري در تمرکز، و ديگر مشکلات شناختي را افزايش داده اند. تجزيه و تحليل صورت گرفته توسط سازمان غذا و داروي آمريکا افزايش چشمگير در نشانه هاي عصبي مانند تمرکز ضعيف، براي زناني که به مدت دو سال از ايمپلنت سيليکوني استفاده کرده بودند در مقايسه با شرايط پيش از استفاده از ايمپلنت را نشان داده است.

برخي کارشناسان معتقدند اين نشانه ها مي تواند با مقدار اندک پلاتين مورد استفاده براي توليد ايمپلنت ژل سيليکون پستان در ارتباط باشد، زيرا سطوح سمي پلاتين در خون و ادرار زنان داراي ايمپلنت مشاهده شده است.

زناني که داراي ايمپلنت پستان هستند، به دليل عوارض جانبي، نااميدي از ظاهر و احساسي که دارند، يا نگراني درباره خطرات سلامت بلند مدت، گاهي اوقات تصميم مي گيرند آنها را خارج کنند.

زناني که با ايمپلنت سيليکوني پاره شده مواجه هستند، اغلب بافت پستان را به عنوان بخشي از روند جراحي از دست مي دهند. اگر سيليکون به بافت پستان نشت کرده باشد، نتيجه جراحي خارج کردن ايمپلنت پستانممکن است مشابه با برداشتن پستان در بيماران مبتلا به سرطان باشد.

توجه داشته باشيد، جراحي که ايمپلنت را کار گذاشته است لزوما بهترين انتخاب براي خارج کردن آن نيز محسوب نمي شود. خارج کردن ايمپلنت مي تواند بسيار پيچيده‌تر و پر هزينه‌تر از جراحي اصلي باشد، به ويژه اگر ايمپلنت آسيب ديده باشد.

جراحان پلاستيک گاهي اوقات ايمپلنت هاي پستان «آدامس خرسي» را پيشنهاد مي دهند که نام خود را از آب نبات آدامسي خرسي گرفته اند، زيرا اين ايمپلنت ها ژل سيليکون ضخيم‌تر و منسجم‌تري دارند. از آنجايي که پوسته و ژل در اين مدل هاي جديد ضخيم‌تر از نمونه هاي ديگر است، احتمال شکستن يا نشت آنها در بدن ممکن است کمتر باشد.

با اين وجود، ايمپلنت هاي جديد اغلب داراي خطراتي هستند که بلافاصله آشکار نمي شوند. متاسفانه، مطالعاتي درباره اثبات ايمن‌تر بودن اين ايمپلنت هاي جديد نسبت به نمونه هاي ديگر در نشريه هاي پزشکي منتشر نشده اند. در حال حاضر، هيچ راهي براي آگاهي از اين که پوسته ضخيم‌تر نسبت به ايمپلنت هاي ديگر بيشتر دوام مي آورد، وجود ندارد.

تنها زماني که ايمپلنت هاي ژل منسجم براي 10 سال يا بيشتر در بدن يک زن قرار داشته باشند مي توان درباره شرايط آنها و اين که چگونه در بدن انسان تغيير مي کنند، اظهار نظر کرد.

افزون بر ايمپلنت هاي سيليکوني و سالين، سه نوع ديگر ايمپلنت پستان توسعه يافته و مورد استفاده قرار مي گيرند. ايمپلنت هاي تريلوسنت که با روغن سويا پر شده بودند و ايمپلنت هاي نوواگلد و پيپ هيدروژل که با يک ژل پلاستيکي پر شده بودند.

اگرچه اين ايمپلنت هاي جديد به عنوان جايگزين هايي طبيعي و ايمن‌تر براي ايمپلنت هاي سيليکوني يا سالين تبليغ مي شدند، اما به نظر مي رسد آزمايش هاي باليني هرگز روي افرادي که از اين نوع ايمپلنت ها استفاده مي کنند، انجام نشده بود. در سال 2000، نگراني هاي ايمني جدي به جمع آوري هر سه نمونه از بازار منجر شد. در شرايطي که ابتدا اين ايمپلنت ها مورد توجه جراحان و بيماران قرار گرفته بود، جمع آوري آنها اين نکته را به ما يادآوري مي کند که خطرات بلند مدت ايمپلنت ها همواره طي چند سال نخست استفاده آشکار نمي شوند.

بر همين اساس است که انجام مطالعات درباره خطرات استفاده بلند مدت براي اطمينان از ايمني انواع مختلف ايمپلنت ها ضروري هستند.




منبع: salamatnews.com