بزرگنمايي:

چه خبر - آيا جشنواره ي فجر داراي جايگاه بين المللي ست؟

در حالي که اين روزها يکي از افتخارات سينماي ايران را حضور در رويدادهاي جهاني و بردن جوايز مي‌دانند، اين سوال مطرح است که اين حضورها و جوايز چقدر واقعي و معتبر هستند.سينما در طول عمر خود به سرعت در بسياري از کشور هاي جهان فراگير و به يک صنعت درآمدزا تبديل شد و از سوي ديگر فرصت ديده شدن را در اختيار هنرمندان قرار داد و البته اين هنر-صنعت در ايران هم نقش و جايگاه مهمي دارد. به همين منظور در طول سال شاهد تعداد زيادي آثار توليد شده سينمايي هستيم که چه در قالب مستند، داستاني، کوتاه، بلند و حتي انيميشن مخاطبان ويژه و خاص خود را جذب مي‌کنند و به همين نسبت نيز شاهد بروز و ظهور جشنواره هاي مختلف جهاني و داخلي هستيم تا اين آثار به در آنجا به نمايش در بيايند و ارزيابي شوند.ديده شدن يک اثر هنري در محافل تخصصي مي تواند ارزشمند تلقي شود، اما گاهي اين فراواني جشنواره ها و جوايزشان فيلمساز را به سمت کميت گرايي مي برد و بحث کيفيت به کناري رانده خواهد شد و البته دريافت جوايز از جشنواره هاي خارجي که جايگاه معتبر و مناسبي ندارند ممکن است صاحب اثر را از لحاظ شناخت کيفي فيلمش دچار سوءتفاهم کند و همچنين باعث شود مساله پخش بين‌المللي حرفه‌اي در سينما دچار آسيب و پخش‌کننده‌هاي معتبر و حرفه‌اي کارشان دچار اختلال شود.

حجت الله ايوبي رييس سازمان سينمايي چندي پيش در برنامه‌اي تعداد جوايز سينماي ايران در جهان را اعلام و اظهار کرد که طي يک سال گذشته به ازاي هر روز، سينماي ايران توانسته در يک جشنواه جهاني جوايزي را از آن خود کند و نام ايران را بر سر زبان ها بياورد.

حتما اين اتفاق، مساله مهمي است و نمي توان از آن چشم پوشي کرد. به ويژه در شرايط سياسي که نام ايران توسط کشورهاي فرصت و قدرت طلب و سلطه جو در اخبار دروغ و جهت‌دار مطرح مي‌شود، اين فرصت مغتنم است تا ساير کشورها را از طريق سينما با فرهنگ غني ايراني اسلامي آشنا کنيم، اما به هر حال بايد با آگاهي به آمار نگاه کنيم و کيفيت آنها را نيز هم مديران سينمايي و هم سينماگران لحاظ کنند تا خودشان از مسير کيفيت غافل نمانند.در حقيقت ماهيت تعدادي از اين جشنواره هاي خارجي که اين روزها خبر حضور فيلم‌هاي ايراني در آنها شنيده مي‌شود و بعدا هم گفته مي‌شود تعدادي از جوايز اين رويدادهاي سينمايي به آثار ايراني اختصاص يافته، نياز به بررسي دارد و بايد مشخص شود اعتبار هنري و جهاني آنها در چه حدي است. گاه ديده مي‌شود يک هفته فيلم را به عنوان جشنواره بين‌المللي معرفي مي‌کنند و يا جوايزي عنوان مي‌شود که بعضا در بررسي مجدد متوجه مي‌شويم وجود خارجي ندارند و يا در اعلام نام آنها اشتباهاتي صورت گرفته است.همچنين برخي از فيلم هاي داخلي را ديده ايم که در سينماي ما هم از نظر منتقدان و هم مردم کيفيت لازم و نشانه هاي سينمايي را ندارند اما در اخبار مختلف مي بينيم که در چند جشنواره خارجي جوايزي را دريافت کرده اند که يا تنها لوگوي جشنواره براي قرار گرفتن زير پوستر فيلم به درد فيلمساز مي خورد و يا وي با تعداد مختلفي از اين نشان ها تلاش مي کند تابعيت کشور ديگري را دريافت کند.

در اين گزارش در اين باره با محمدتقي فهيم منتقد، کيوان کثيريان منتقد، مرجان عليزاده پخش کننده بين المللي و نگين موسوي مدير بخش بين الملل شرکت پخش فيلميران به گفتگو نشستيم.

محمدتقي فهيم منتقد سينما درباره حضور فيلم هاي ايراني در جشنواره خارجي گفت:

حضور در جشنواره‌هاي خارجي سال ها است که محل مناقشه شده و به نوعي سينماي ما گرفتار آن شده است. اگر قرار باشد يک بررسي اجمالي داشته باشيم متوجه مي شويم که حدود 10 جشنواره معتبر در سطح دنيا وجود دارد که در سطح a و b قرار دارند، اما حضور در جشنواره‌هاي خارجي براي فيلمسازان ما کعبه آمال شده است. به هر حال مانند کشور ما که حدود 40 جشنواره سينمايي داريم که از ميان آنها 3 جشنواره اعتبار دارند جشنواره هاي خارجي نيز به همين نحو هستند. حال بايد ديد که تاثير اين جشنواره ها بر روند رشد فيلمسازي در ايران چيست. جداي از اين مسايل بايد به اين باور برسيم که سينمايي قدرتمند مي شود که داراي مخاطب باشد و از تعداد بالايي سالن هاي سينمايي برخوردار باشد. سينمايي جهاني مي شود که بومي هم باشد و در کشور خود هم مورد پسند قرار بگيرد. وقتي فيلم ها در کشور خود مورد اقبال قرار نمي گيرند و مردم از آنها استقبال نمي کنند، چگونه مي توانند در جشنواره هاي خارجي موفق باشند؟

سينمايي قدرتمند مي شود که داراي مخاطب باشد و از تعداد بالايي از سالن هاي سينمايي برخوردار باشد. سينمايي جهاني مي شود که در کشور خود هم مورد پسند قرار بگيرد.

اين نويسنده و منتقد با اشاره به اينکه ما مدت زيادي است که درگير اين مساله جشنواره‌زدگي هستيم، بيان کرد:

البته روي صحبت من مديران سينمايي است. به هر حال فيلمساز به دنبال ديده شدن است اما بحث بر سر مديريت اين جريان است، براي مثال ما مي بينيم که فيلمسازان ما به جاي اينکه به اين فکر کنند که در کشور خودمان سينمايي پرمخاطب داشته باشيم، مدام در اين فکر هستند که فيلم هاي خود را به خارج از کشور بفرستند. مديران ما در پست هاي مديريتي مدام آمار مي دهند و مي گويند در جشنواره هاي جهاني چندين جايزه گرفتيم اما بايد ببينيم که اين جوايز چه تاثيري بر جريان فيلمسازي ما داشته است. البته با نگاهي اجمالي متوجه مي شويم که اگر تاثيري هم داشته اند تاثير منفي بوده و کمکي به داشتن سينماي قدرتمند نکرده است. به هر حال فيلمساز بايد به ارايه اثري بپردازد که مردم پسند باشند و از المان هايي استفاده کند که در داخل کشور مورد پذيرش قرار گيرد. کشورهايي مانند هندوستان، چين و ژاپن زماني صاحب سينماي قدرتمند شدند که داراي فيلمسازي بومي شدند، اما ما در حال حاضر در جايگاهي هستيم که اگر همه جوايز را روي هم بگذاريم باز هم متوجه مي شويم که همه آنها اعتبار چنداني براي ما به همراه نخواهد داشت.

وي با تاکيد بر اينکه ضروري است که نوع ارسال آثار ساماندهي شوند، عنوان کرد:

براي مثال ما تعدادي فيلمساز داريم که جزو سردمداران رفتن به جشنواره هاي خارجي هستند. اگر سازماندهي مناسبي صورت گيرد و شبکه ارسال آثار به جشنواره‌هاي خارجي درست باشد شاهد اين نابساماني نخواهيم بود. در حال حاضر ارسال آثار به جشنواره خارجي تبديل به يک فرهنگ در فيلمسازي ما شده است و برخي از افراد فيلم خود را به صورتي مي سازند که در جشنواره هاي خارجي مورد پسند قرار بگيرد. نکته ديگر اين است که جريان رسانه ما تسلطي بر اين اوضاع ندارد و تحت تاثير اين موضوعات قرار مي گيرد بدون آنکه ببيند اساس و پايه اين موضوعات چيست. در درجه اول بايد در مديريت فرهنگي کشور فکري به حال جشنواره زدگي و معرفي کردن جريان سينماي جشنواره اي کرد و بدانيم که چطور مي توانيم به آن تسلط پيدا کنيم. با اين اوصاف در اين شرايط نمي شود فيلمساز را مورد نکوهش قرار داد زيرا کسب چنين جوايزي به آنها انگيزه و اميد مي دهد به خصوص در فيلم هاي کوتاه و مستند که محل توزيع آنها قابل دفاع نيست.نکته ديگر اين است که توازني بين فيلم هاي ساخته شده و تعداد کارگردانان وجود ندارد. ما در حال حاضر مي بينيم که 100 فيلم بلند در طول سال ساخته مي شود در حالي که ما بيش از 500 کارگردان و نزديک به 1500 فيلمساز کوتاه داريم، اين يک مساله است که بايد فکري براي آن کرد.

در اين شرايط نمي شود فيلمساز را مورد نکوهش قرار داد زيرا کسب چنين جوايزي به آنها انگيزه و اميد مي دهد به خصوص در فيلم هاي کوتاه و مستند که محل توزيع آنها قابل دفاع نيست

وي در پايان خاطرنشان کرد:

کسب جوايز خارجي در بعضي از صنف ها يک امتياز محسوب مي شود بر همين اساس اگر قرار است براي مثال کسي عضو صنف مستندسازان شود يکي از شرايط اين است که در جشنواره هاي خارجي جايزه به دست بياوريد. چندي پيش و در زماني که هنوز بخش ملي جشنواره فيلم فجر از بخش بين الملل آن جدا نشده بود يکي از آثار من موفق به کسب سيمرغ بخش مستند شد اما هنگامي که مي خواستم عضو صنف مستندسازان شوم در فرم آن ذکر شده بود که آيا موفق به کسب جايزه خارجي شده ايد؟ به همين ترتيب من نتواستم عضو صنف مستندسازان شوم. مي خواهم بگويم در داخل کشور ارزش و اعتبار يک جايزه سطح پايين خارجي بالاتر از جشنواره معتبر داخلي است.

کيوان کثيريان از منتقدان سينما نيز در گفتگو با خبرنگار مهر و درباره موضوع مورد بحث، بخشي از اين موضوع را ناشي از کم اطلاعي رسانه ها دانست و گفت:

به طور کلي جشنواره هاي زيادي در سطح دنيا برگزار مي شوند اما همه آنها داراي اعتبار نيستند ولي وقتي چنين خبرهايي از سوي روابط عمومي هاي آثار براي رسانه ها ارسال مي شوند وظيفه رسانه ها است که آنها را بررسي و تحليل کنند و هر خبري را منتشر نکنند.گاهي اوقات مديران سينمايي آماري از جوايزي که کسب شده ارايه مي دهند اما من فکر مي کنم اشکالي به اين موضوع نيست چون آنها براي اثبات کارکرد درستشان بايد چنين کارهايي بکنند اما رسانه ها به عنوان کارشناسان اين حوزه بايد به تحليل اين موضوع بپردازند و ببينند که آن جشنواره ها در چه سطحي هستند.برخي از جشنواره ها حتي حقيقي نيستند، بنابراين بايد ديد که آيا اين جشنواره ها به راستي برگزار مي شوند يا نه. نکته ديگري که بايد به آن اشاره کرد اين است که اين روزها بسياري از فيلم ها روابط عمومي دارند و در اخبار اعلام مي کنند که مثلا فيلمي سي و دومين حضور بين المللي خود را تجربه مي کند اما بايد ديد که آن جشنواره ها در چه سطحي قرار دارند. مي دانيم که بسياري از جشنواره ها حتي درجه 4 هم نيستند اما اين موضوع باعث رزومه سازي براي صاحبان آثار است.

کثيريان با اشاره به اينکه نحوه حضور در برخي رويدادهاي سينمايي خارجي بسيار سهل است، بيان کرد:

برخي از جشنواره هاي خارجي به اين صورت است که مي توان يک نسخه از فيلم به سايت آنها فرستاد و در آن حضور پيدا کرد و جايزه برد و اصلا نيازي به ارسال دي وي دي فيلم هم وجود ندارند. چنين جشنواره هاي فاقد اعتبار هستند و تنها باعث مي شوند عنوان حضور بين المللي روي آن فيلم نهاده شود. به هرحال يک فيلمساز به دنبال مطرح شدن است و اين اتفاقات مي تواند موقعيت هاي آنها را تثبيت کند. اين را هم بگويم که ما کميت گرا شده ايم و زياد به کيفيت جشنواره ها کاري نداريم.با اين حال برخي از جشنواره ها کيفيت و اعتبار لازم را دارند و قابل دفاع هستند.

مرجان عليزاده پخش کننده آثار سينمايي درباره همين موضوع در گفتگو با خبرنگار مهر گفت:

ما شاهد ارائه يکسري آمار هستيم که اين موضوع را بيان مي کند که سينماي ايران هر روز يک جايزه از جشنواره هاي بين المللي دريافت مي کند که اين موضوع اين سوال را در ذهن ايجاد مي کند که آيا اين اخبار درست هستند يا خير. من به عنوان فردي که 10 سال است در اين حرفه هستم و در اين زمينه فعاليت دارم تنها 16 جشنواره دنيا را داراي ارزش و اعتبار براي پخش کننده، تهيه کننده و کارگردان مي دانم. از نظر من براي مثال جايزه گرفتن از جشنواره سفارت بلغارستان مثل خاله بازي هاي سياسي و فرهنگي است که اعتباري براي کارگردان، تهيه کننده و پخش کننده ندارد.متاسفانه برخي کارگردان ها و تهيه کنندگان ايراني حضور بين المللي را يک افتخار و در حد دادن خبر به چند خبرگزاري و روزنامه مي دانند و با اين کار براي فروش فيلم شان در ايران خبرسازي مي کنند؛به طور کلي بايد پرسيد منظور ما از حضور بين المللي چيست. متاسفانه برخي کارگردان ها و تهيه کنندگان ايراني حضور بين المللي را يک افتخار و در حد دادن خبر به چند خبرگزاري و روزنامه مي دانند و با اين کار براي فروش فيلم شان در ايران خبرسازي مي کنند در حالي که اين امر اشتباه است و همچنين باعث غلط فهميدن مساله بين الملل مي شود و توقع بيجا از پخش کننده بين المللي را ايجاد مي کند.

عليزاده عنوان کرد:

کارگردانان و تهيه کنندگان ايراني فکر مي کنند ملاک يک پخش کننده خوب اين است که فيلم آنها را به 30، 40 فستيوال خارجي بفرستد و از آنها 10 جايزه کسب کند.

از اين افرادي که هر ساله تعداد آنها بيشتر و بيشتر مي شود بايد پرسيد که کدام يک از اين جوايز و جشنواره ها براي شما اعتبار به همراه داشته است و باعث شده شما پروژه بعدي تان را به صورت بين الملل توليد کنيد.

اگر حضور بين الملل افتخار و مهم باشد بايد منجر به اتفاقات بين المللي شود بنابراين چه ارزشي دارد که حضور بين الملل تنها منجر به دادن چند خبر در روزنامه ها و خبرگزاري ها شود؛ موضوعي که چندي بعد از ياد مي رود. در ايران صاحبان فيلم به غلط تصور مي کنند که پخش کننده مانند اداره پست بايد آثار آنها را همين طور به جشنواره ها بفرستد اما براي مني که چند سال در اين حرفه هستم ايده آل اين است که براي مثال در 12 جشنواره مهم دنيا حضور داشته باشم که با آن حضور براي فيلم اعتبار کسب کنم و باعث ديده شدن و مطرح شدن کارگردان و تهيه کننده در سطح بين الملل شوم مثل اتفاقاتي که براي کارگردان هاي بين المللي مي افتد و برخي از آنها در سطح بين الملل معروف شدند نه کارگرداناني که تنها چند خبر از آنها منتشر مي شود و سپس فيلم و خودشان حذف مي شوند و تنها چيزي که براي آنها باقي مي ماند دعوت شدن به محافل مختلف و تعريف و تمجيد از سوي دوستانشان است؛ دوستاني که خودشان شکست خورده اند و در سطح بين الملل معرفي نشده اند.در ايران صاحبان فيلم به غلط تصور مي کنند که پخش کننده مانند اداره پست بايد آثار آنها را همين طور به جشنواره ها بفرستد.

اگر از نظر حرفه اي در نظر بگيريم متوجه مي شويم که تنها 15 تا 16 جشنواره مهم و معتبر در سطح جهان وجود دارد که حضور در آنها مي تواند اعتبار به همراه داشته باشد. در سايتي به نام سايت فياپ مي توان گريدبندي جشنواره ها را ديد. ما چند جشنواره سطح a، b و c داريم که متاسفانه در ايران جشنواره هاي b و c به عنوان جشنواره سطح a شناخته مي شوند. مثل جشنواره پوسان؛

پوسان يک جشنواره مهم آسيايي است اما يک جشنواره مهم جهاني نيست.

مانند بسياري از جشنواره هاي ديگر که اعتباري در جهان ندارند اما در ايران به غلط به دليل اينکه يک کارگردان در آن فيلم هاي زيادي داشته و به تبليغ آنها پرداخته است، اعتبار کاذب به دست آورده است و متاسفانه به هيچ نحوي نمي توان اين اعتبار دروغين را از ذهن کارگردانان و تهيه کنندگان پاک کرد البته به نظر من برخي از آنها خودشان مي خواهند که اين مقوله از ذهن شان پاک نشود زيرا آنها به حضور بين المللي به صورت حرفه اي نگاه نمي کنند و اصلا برايشان مهم نيست که چرا مي خواهند فيلم شان در سطح بين الملل حضور داشته باشد. به نظر من آنها بيشتر به اين موضوع مانند يک سفر توريستي تفريحي نگاه مي کنند و با خود مي گويند جشنواره اي که ما را دعوت نکند به درد نمي خورد و ديگر نمي گويند که آن جشنواره يک جشنواره الف است. فکر مي کنند با رفتن به جشنواره تنها قرار است خوش بگذرانند و هر پخش کننده اي که اين کار را برايشان انجام دهد پخش کننده خوبي است و هر کس که اين کار را انجام ندهد پخش کننده بدي است.

اگر از نظر حرفه اي در نظر بگيريم متوجه مي شويم که تنها 15 جشنواره مهم و معتبر در سطح جهان وجود دارد که حتي حضور در آنها مي تواند اعتبار به همراه داشته باشد. در سايتي به نام سايت فياپ مي توان گريد بندي جشنواره ها را ديد.

عليزاده با اشاره به مولفه هاي اعتبار يک جشنواره گفت:

معمولا اعتبار يک جشنواره از فيلم هايي که در آن به نمايش در مي آيد، داوران، هيات انتخاب، کساني که به صورت افتخاري در آن حضور پيدا مي‌کنند روزنامه‌ها و مجلاتي که براي پوشش اخبار آنها در محل حضور پيدا مي کنند، مارکت، بازار و ورک شاپ هايي که در حاشيه آن برگزار مي شود و مدرس آنها مشخص مي شود. منظورم از مهمانان تنها سلبريتي ها نيستند که البته آنها هم مهم هستند اما منظورم مديران جشنواره هاي ديگر و خريداراني هستند که از سوي آن جشنواره براي ديدن فيلم ها و ارزيابي جشنواره دعوت مي شود.

وي با اشاره به اينکه جشنواره هاي ايراني مانند فيلم فجر، سينما حقيقت و جشنواره بين المللي فيلم کوتاه تهران جايگاهي در سطح جهان ندارند، گفت:

اين جشنواره ها جايگاه بين المللي عجيب و غريبي ندارند و اصلا به عنوان جشنواره بين المللي شناخته نمي شوند و بيشتر به عنوان يک فستيوال محلي شناخته مي شوند چون خيلي از استانداردهاي لازم در آنها رعايت نمي شود البته برگزارکنندگان سعي مي کنند که اين اتفاق بيفتد اما در نهايت اين اتفاق رخ نمي دهد. براي مثال جشنواره فيلم فجر اصلا يک جشنواره بين المللي نيست.

عليزاده با اشاره به وظايف پخش کننده عنوان کرد:

يک پخش کننده وظيفه ندارد يک فيلم را به صد جشنواره بفرستد. وقتي يک شخص فيلم خود را به پخش کننده مي دهد بايد اين توقع را داشته باشد که فيلمش بسيار حرفه اي پخش شود نه اينکه مثل اداره پست به همه جا فرستاده شود و براي آن فرد بازخورد به همراه داشته باشد زيرا در غير اين صورت مقوله بين الملل به قهقرا کشيده مي شود مثل قضيه اي که در کشور ما رخ داده و پخش خارجي به يک چشم و هم چشمي تبديل شده است. اين روزها آدم هايي به کار پخش مي آيند که نمي دانند مقوله پخش چيست و فکر مي کنند اگر تنها چند نفر آنها را در جشنواره هاي خارجي بشناسند آنها به خوبي کار پخش را مي دانند در حالي که اينطور نيست. اين افراد بايد سال هاي سال در اين حرفه کار کنند، فيلم و سينما را بشناسند و براي به نتيجه رساندن يک فيلم زحمت زيادي بکشند. آن پخش کننده بايد بداند که فيلم او جواب مي دهد. متاسفانه عقيده اي در ايران به وجود آمده که برخي فکر مي کند اگر فيلم آنها در سطح بين الملل موفق نشود پخش‌کننده خوبي نداشته است.

ذکر اين نکته هم مهم است که موفق شدن و نشدن يک فيلم در عرصه بين الملل مويد خوب و يا بد بودن آن فيلم نيست.

بايد بدانيم مقوله بين الملل مسائل خود را دارد، استقبال و جايزه گرفتن در جشنواره فيلم فجر باعث موفقيت آن فيلم در جشنواره هاي سطح الف جهان نمي شود. قرار نيست فيلمي که در جشنواره فيلم فجر به عنوان پديده شناخته مي شود در جشنواره هاي بين المللي هم موفق باشد.

نگين موسوي مدير بخش بين‌الملل موسسه فيلميران درباره حضور فيلم‌هاي ايراني در جشنواره‌هاي خارجي و همچنين سطح کيفي اين جشنواره‌ها گفت:

به طور کلي جشنواره‌ها درجه‌بندي دارند و به درجه a،b و c تقسيم مي‌شوند. جشنواره‌هاي سطح a مانند ونيز، برلين، کن، لوکارنو و ... اعتبار زيادي دارند که حتي حضور فيلم‌هاي ايراني در هر بخش از آن، اگرچه جايزه اي هم نگيرند باعث افتخار است زيرا فيلمسازان بزرگ و مطرح دنيا در آنها حضور دارند. جشنواره‌هاي سطح b و گاه c هم جشنواره‌هاي خوبي هستند و حضور در آنها خوب است و باعث شناساندن سينماي ما به دنيا مي‌شود، اما آنچه که اين روزها اتفاق افتاده، اين است که مدام هر فيلمي به هر جشنواره‌اي مي‌رود در حالي که برخي از اين جشنواره ها اصولاً جشنواره نيستند بلکه هفته فيلم هاي ايراني هستند که يا به جشنواره تغيير نام داده اند يا صاحب اثر به خاطر کمبود آگاهي با اين عنوان خبررساني مي کند. حتي ديده شده گاهي جشنواره‌اي به نام جشنواره فيلم‌هاي ايراني برگزار شده در حالي که هيات داوران هم نداشته اند. در حال حاضر چند جشنواره خوب فيلم‌هاي ايراني داريم. براي مثال جشنواره فيلم‌هاي ايراني در تورنتو، استراليا و پراگ نمونه هايي از جشنواره‌هاي ايراني هستند که هر فيلم ايراني به صرف ايراني‌ بودنش در بخش مسابقه آن پذيرفته نمي‌شود و حتي از طريق رايزن فرهنگي هم برگزار نمي‌شود.

آنچه که اين روزها اتفاق افتاده، اين است که مدام هر فيلمي به هر جشنواره‌اي مي‌رود در حالي که برخي از اين جشنواره ها اصولاً جشنواره نيستندموسوي افزود: آنچه که جاي تعجب دارد اين است که برخي با ارسال فيلم‌هايشان به اين جشنواره‌هاي ساختگي که اعتباري هم ندارند، تنها رزومه‌سازي مي‌کنند. جشنواره‌هاي اين‌چنيني تنها مي‌خواهند ارتباط خود را با يکسري افراد در داخل کشور حفظ کنند و هيچ نشان و يادبودي هم به عنوان جايزه ندارند. برخي از فيلمسازان نيز تنها به قصد اينکه به کشور ديگري سفر کنند حاضرند در هر به اصطلاح جشنواره اي شرکت کنند.با اين وجود نمي‌توانيم بگوييم که اين تعداد از جشنواره‌ها تنها براي آمارسازي است، اما بايد بگويم که در اين ميان بوده اند کسانيکه براي مطرح کردن نام خود اطلاع رساني کرده اند که در فلان جشنواره اي که خودشان جزو هيات داوران آن بوده اند برنده شده اند و از دست يکي از کارگردانان معتبر دنيا هم جايزه اي دريافت کرده اند ولي پس از پيگيري هاي انجام شده مشخص شده که کلا جشنواره اي وجود نداشته است.

نکته قابل توجه در پخش بين الملل اين است که پخش کننده بايد اطلاعات کافي نسبت به جشنواره ها داشته باشد و به همان نسبت هم اطلاعات سينمايي بالايي داشته باشد تا بتواند تشخيص دهد فيلم اساساً عناصر لازم براي حضور در عرصه بين المللي را دارد يا خير و اگر چنانچه مناسب شرکت در جشنواره ها است، مناسب کدام جشنواره‌ها است و مي تواند آنجا موفق باشد.

کار پخش کننده فقط ارسال فيلم به جشنواره ها نيست بلکه بحث فروش رايت فيلم از عمده ترين مسئوليت هاي پخش کننده است. چنانچه مسئولان بتوانند از مديران و پخش کننده هاي معتبر و متبحري که سال ها تجربه در اين زمينه دارند استفاده کنند و همايش، ورکشاپ يا هر برنامه اي از اين دست را براي اطلاع رساني به کارگردانان، تهيه کننده ها و اصولا صاحبان فيلم ها برگزار کنند، فيلمسازان با آگاهي بيشتر نسبت به مقوله پخش بين الملل اقدام مي کنند.

گروه فرهنگ و هنر

منبع:mehrnews.com