بزرگنمايي:

چه خبر - اختلال خود زشت انگاري يک دختر زيبا

آلانا فکر مي‌کند ظاهر "زشتي" دارد؛ او در حقيقت از «اختلال خودْ زشت‌انگاري» رنج مي‌برد که در آن، فرد دچار نوعي اشتغال ذهنيِ مفرط نسبت به وجود نقصي خيالي يا بزرگ‌نمايي‌شده در ظاهرش مي‌شود. گفته شده که يک نفر از هر 50 نفر از اين اختلال رنج مي‌برد اما ما و بسياري از پزشکان از وجود آن بي‌اطلاعيم!
آلانا مي‌گويد: «فکر مي‌کردم خيلي بد باشد که ديگران به اجبار بايد چهره من را تحمل کنند. به نظرم آزاردهنده مي‌آمد. روي صورتم چيزهايي را مي‌ديدم که مادرم مي‌گفت اصلا آن‌ها را نمي‌بيند. به نظرم پوستم ناهموار و برآمده مي‌آمد. بيني‌ام هم خيلي بزرگ و کج به چشمم مي‌آمد و اصلا انگار زيادي جلو آمده بود. چشم‌هايم هم خيلي ريز بود.»

حقيقت اما چيز ديگري است. آلانا دختر بسيار زيبايي است اما وقتي جلوي آينه قرار مي‌گيرد، قادر نيست آن چيزي را ببيند که ديگران مي‌بينند! او از اختلال خود زشت‌انگاري (body-dysmorphic disorder) يا به اختصار bdd رنج مي‌برد.

وقتي اختلال ذهنيِ آلانا در بدترين وضع ممکن بود، او مجبور مي‌شد مدام خودش را جلوي آينه چک کند و از معايب ظاهري‌اش رنج ببرد. آلانا روزانه 4 ساعت براي آرايش کردن وقت مي‌گذاشت و حتي دست آخر، خجالت مي‌کشيد خانه را ترک کند.

آلانا دختري که از اختلال خود زشت انگاري رنج مي برد

آلاناي 20 ساله مي‌گويد: «کار روزانه‌ام اين بود که چهار لايه زيرسازي کنم و بعد هم از پوشاننده استفاده کنم. آرايش چشم هم هميشه بايد به بهترين شکل انجام مي‌شد؛ البته آرايش سنگين. هر وقت که يکم آرايشم خراب مي‌شد، دوباره مي‌نشستم و از نو آرايش مي‌کردم.»
آلانا هرگاه يک تکه ناهمواري روي پوستش مي‌ديد، فورا آن را لايه‌برداري مي‌کرد و بعضا به پوستش هم آسيب مي‌رساند.

او در کودکي هميشه دوست داشت با موهاي فرفري‌اش جلوي دوربين ظاهر شود، اما همه چيز از سن 14 سالگي تغيير کرد. آلانا هيچگاه به درستي دليل آن را متوجه نشد!
او مي‌گويد: «آن موقع هرگز به علائم آن توجه نمي‌کردم اما حالا که به گذشته نگاه مي‌کنيم، مي‌بينم که آن‌ها علائم اختلال خود زشت انگاري بوده‌اند. مثلا وقتي در مدرسه بودم، خيلي به اطراف نگاه مي‌کردم. توجه مي‌کردم که آيا کسي به من نگاه مي‌کند؟ آيا کسي مي‌خندد يا صحبت مي‌کند؟... مدرسه ما پنجره‌هاي بزرگي داشت. مرتب به شيشه‌ها نگاه مي‌کردم تا از روي بازتاب خودم، چهره‌ام را وارسي کنم. آن روزها بيشتر حمام مي‌کردم و خودم را جلوي آينه مي‌ديدم.»

آلانا در سن 15 سالگي تصميم گرفت ديگر به مدرسه نرود. اسکارلت، مادر آلانا، دخترش را با خودروي شخصي به مدرسه مي‌رساند اما دخترش عليرغم ميل به تحصيل، از خودرو پياده نمي‌شد. آن‌ها با هم به خانه برمي‌گشتند و سپس دوباره امتحان مي‌کردند، اما آلانا باز هم تمايلي به پياده شدن و مدرسه رفتن نشان نمي‌داد. اسکارلت مي‌گويد که اين کار گاهي اوقات تا هشت مرتبه در روز انجام مي‌شد.

همين اتفاقات موجب مي‌شد تا آلانا خيلي منزوي شود. اسکارلت نيز از مشاهده آن تغييرات شخصيتي دخترش به شدت رنج مي‌برد.

اسکارلت مي‌گويد: «دو يا سه سال اول، اصلا نمي‌دانستيم که موضوع از چه قرار است. آلانا خيلي بلندپرواز بود و اعتماد به نفس زيادي هم داشت، اما به يکباره به دختري تبديل شد که حتي نمي‌‎توانست از ماشين من پياده شود و به مدرسه برود. بايد برايش نوشيدني مي‌آوردم. او تمام روز در رختخوابش بود... مي‌دانم که تمام بچه‌ها از نگاه مادرشان خيلي زيبا هستند، اما در مورد آلانا واقعا مي‌گويم که او هيچ مشکلي نداشت و هر کسي هم که او را ببيند همين را مي‌گويد. اما خودش اينطور فکر نمي‌کند و اين برايم آزاردهنده است.»

اسکارلت مي‌گويد اگر يکي از عکس‌هاي آلانا را داخل پذيرايي بگذارد، دخترش به شدت از اين قضيه ناراحت خواهد شد؛ حتي زماني که دوست‌هاي اسکارلت از او مي‌خواهند تا عکس دخترش را نشانشان دهد، اسکارلت بايد بگويد که عکسي از دخترش همراهش نيست.

زمان زيادي طول کشيد تا اسکارلت، آلانا را راضي کند تا تست bdd يا خود زشت انگاري بدهد. پزشکان چندين مرتبه مشکل آلانا را به اشتباه "ياس نوجواني" و يا "اضطراب اجتماعي" تشخيص دادند تا اينکه بيماري او نهايتا در کلينيک ماودزلي در جنوب لندن تشخيص داده شد.
پس از تشخيص نيز آلانا به مدت 5 ماه در بيمارستان روانپزشکي "پرايِري" در شمال لندن بستري شود و سپس جلسات رفتار درمانيِ ادراکي را طي نمود.

آلانا از دوران نوجواني اصرار داشت تا مبادا کسي از او عکس بگيرد اما پس از درمان، شجاعت کافي براي اين کار را به دست آورد. او در برنامه "هيچ کس کامل نيست" bbc4 به همراه رانکين، عکاس مد، حاضر شد تا در مورد اين اختلال به افراد نيازمند کمک کند و آگاهي نسبت به وجود چنين اختلالي را افزايش دهد.
به اعتقاد او تشخيص bdd به دو دليل کار دشواري است: اول اينکه آگاهي کمي در مورد اين اختلال وجود دارد و دوم اينکه، مبتلايان به خاطر خجالت‌زدگي به راحتي حرف نمي‌زنند.

آلانا مي‌گويد: «آن روزها بزرگترين مشکلم بيني‌ام بود، اما همين مسئله 3 سال زمان برد تا به خانواده و پزشکم بگويم که مشکل چيست. اصلا نمي‌خواستم به آن اشاره‌اي کنم.»

پس از سال‌ها عکاسي مجدد براي آلانا اصلا کار ساده‌اي نيست زيرا او به مرور عادت کرده بود تا تمام عکس‌هاي سلفي خودش را فورا پاک کند. بعضي روزها پيش مي‌آمد که آلانا 200 عکس سلفي از خودش بگيرد و سپس همه را پاک کند.

عکس رانکين عکاس مد از آلانا

اسکارلت مي‌گويد نخستين بار که دخترش با رانکين عکس گرفت، او فکر مي‌کرده که احتمالا آلانا پافشاري کند تا رانکين آن عکس را پاک کند اما چنين نشد. آلانا اجازه داد تا شخصي ديگر او را آرايش کند و از اين طريق با اختلالش روبه‌رو شد.
اسکارلت مي‌گويد که دخترش آرام بود و الان هم آن عکس را بر روي ديوار خانه آويزان کرده است. روند بهبودي آلانا به خوبي پيش رفته است. او حالا به دانشگاه رفته و در رشته روانشناسي درس مي‌خواند. آلانا اميدوار است که روزي بتواند در دوره دکتري درس بخواند و بر روي اختلال خود زشت انگاري bdd پژوهش انجام دهد تا از اين طريق به ديگران کمک کند.

«چشم‌هايم لوچ شده‌اند. دستان و بازوهايم خيلي بزرگ و خپل افتاده‌اند. صورتم اصلا تناسب مناسبي ندارد. فکر کنم هنوز نمي‌توانم خيلي با ديد مثبت به خودم نگاه کنم.»
البته چند لحظه بعد او کمي بهتر شد. آلانا مي‌گويد: «خب هر روز اوضاع تغيير مي‌کند. اجازه دادم تا عکس‌هايم بر روي ديوار اتاق پذيرايي باقي بمانند. به نظرم حالا چندان مشکلي هم با آن‌ها ندارم؛ اين خودش يک گام مثبت در روند درمان است.»




منبع: faradeed.ir