بزرگنمايي:

چه خبر - هشت هزارميلياردي از صندوق ذخيره فرهنگيان به باد رفت

به گزارش گروه سياسي خبرگزاري دانشجو،‌ زهره يزدان‌پناه مستندساز و فعال فرهنگي در نامه‌اي خطاب به رئيس‌جمهور به بهانه سخنراني 16 آذر روحاني در دانشگاه تهران نکاتي را مطرح کرد که در ادامه مي‌آيد:

آقاي رئيس جمهور محبوب!
«حُر» را درتاريخ مي شناسيد! «اشعث بن قيس» را، چطور!.....
با کمال احترام، سلام آقاي دکترحسن روحاني، رئيس جمهور محبوب!

در اين نامه آمده است: اشتباه نکنيد، بنده به شما رأي نداده ام که شما را اينگونه خطاب مي کنم. بلکه به اين خاطر به شما «رئيس جمهورمحبوب» مي گويم، چون جنابعالي وقتي مي خواستيد درانتخابات رياست جمهوري رأي بياوريد، وعده هايي داديد که خيلي ها گمان کردند، کسي که اينطور وعده و وعيد مي دهد، حتماً عمل هم مي کند و پس چنين رئيس جمهوري، استحقاق رأي آوردن است و قطعاً رئيس جمهوري محبوب خواهد بود و محبوب هم، خواهد ماند! گرچه اکنون دراين نوشته، کاري به اين ندارم که الآن که سه سال از دوران رياست جمهوري تان مي گذرد، آن وعده و وعيدها، آن هم به آن خوش رنگ و لعابي که مي فرموديد، محقق شده است يا خير.

در اين نامه تصريح شده است: راستي، ببخشيد که خودم را معرفي نکردم؛ بنده کسي هستم که نزديک به سي وپنج سال است، عنوان مقدس «معلم» را دارد و بيش از دو دهه، معلمي کرده است. اتفاقاً، هم رشته تحصيلات دانشگاهي اش، تاريخ بوده است وهم، سالها تاريخ تدريس کرده است. معلمي که اتفاقاً، قلمي دارد و سالهاست که به نيّت پاسداشت انقلاب اسلامي و هشت سال دوران دفاع مقدس و حفظ آرمان ها و ارزش هاي آن که به برکت خون شهدا بوده است، مي نويسد وکتابهايي از او منتشر مي شود که به همين دليل، به او مي گويند: «نويسنده»؛ دوربيني هم دارد که چند سالي هم هست که در همين باره فيلم مي سازد و سعي مي کند مستندها را، ثبت در تاريخ کند که به همين دليل هم، به او مي گويند: «مستندساز»، حالاازفعاليت هاي او درحوزه پژوهشي و نقد و ... چيزي نمي گويم که اطاله کلام نشود.

اين نامه مي‌افزايد: همين سه ويژگي يعني «معلمي» و «نويسندگي» و «مستندسازي» که هرسه هنر هستند را گفتم که حداقل بخشي از پايگاه و نقش اجتماعي بنده، معرف حضورتان شده باشد. پس، صاحب اين نوشته، يک «معلمِ هنرمندِ نويسنده و مستندساز» يا يک «هنرمندِ معلم» است که از البته از تاريخ و برگ هاي زرين و سُرخ و سفيد و سياه آن هم، بي اطلاع نيست.

اين نامه تاکيد کرده است: آقاي رئيس جمهورمحبوب! بنده قصد ندارم درباره مسائل سياسي واقتصادي و فرهنگي يا عملکرد دوران رياست جمهوري تان و..... چيزي ازشما بپرسم؛ نه اينکه سئوالي نداشته و ندارم، اما نمي پرسم؛ قصد نصيحت کردن شما را هم ندارم. اما چون به تاريخ و تاريخ گفتن براي مردم علاقمند هستيد، فقط مي خواهم از شما يک سئوال تاريخي بپرسم وکمي هم درباره تاريخ برايتان بگويم؛ همان تاريخي که شما درسخنراني که روز 16 آذر به مناسبت روزدانشجو، در دانشگاه تهران داشتيد و در لابلاي آن، وقتي درباره مذکرات هسته اي و قضيه برجام صحبت مي کرديد، اشاره کرديد که «ما هيچ قدمي در مساله برجام برنداشتيم، مگر آنکه با مقام معظم رهبري مشورت کرده باشيم.» و بعد هم فرموديد که «بنده اينها را مي‌گويم شما مطلع باشيد از تاريخ کشور و روند کار». بنده هم، مي خواهم ازاينگونه تاريخ ها، برايتان بگويم؛ اما نه از مذاکرات هسته اي و از دهها و صدها مسائل مربوط به آن و قضيه برجام که ديگر حتي کودکان مان هم، رمز و رازاين قضيه را مي دانند؛ گرچه حداقل به عنوان يک شهروند ايراني حق دارم که درباره آن بپرسم.

در اين نامه آمده است: حتي نمي خواهم به عنوان يک معلم، از شما درباره آن هشت هزارميلياردي که از صندوق ذخيره فرهنگيان به باد رفته است، بپرسم. گرچه شما قبلاً در اين باره، فرموده ايد که «وام بوده است» و من ديگرحاضر نيستم حتي از خودم هم بپرسم که چرا با وجود چنين وام هايي، من و امثال من معلم، بايد براي دو سه ميليون وام، آنقدر ذوق کنيم و خدا را شُکر. حتي نمي خواهم درباره حقوق هاي نجومي بپرسم و آن را با حقوق معلمي و نتيجه سالها تدريس خودم و امثال خودم، مقايسه کنم. نه، هيچکدام ازاينها، فعلاَ مورد نظر بنده دراين نوشته نيست و فعلاً اهميت ندارد. چون معتقدم که عملکرد شما و حتي بقيه دولت مردان، چه درگذشته و چه درحال و چه درآينده، هرچه باشد، بالاخره اين مملکت، صاحب دارد و مملکتي که صاحب اصلي آن، حضرت ولي عصر(عج) باشد، به رغم فراز و نشيب هايي که پشت سرگذاشته و هنوز مي گذارد و بازهم خواهد گذاشت، ممکن است که از بي تدبيري بعضي ها، اوضاعش به مو برسد، اما به برکت خون شهدا و عنايات حضرت حجت (عج)، قطع نمي شود و نخواهد شد و اين، يعني همان اميدي که هيچگاه ازمردم اين مملکت شهيد پرور که «ما مي توانيم» نيز، سرلوحه همه تلاش هايشان است، قطع نمي شود؛ حتي اگراعتمادشان، به برخي دولت مردان، کم رنگ شده يا تَرَک برداشته يا حتي دربرخي موارد، فروريخته باشد و ديگراينکه اين مرز و بوم، سربازاني چنان جان برکف و عاشق ولايت دارد که حاضرند سر به دارببرند و اما دل بُريدن از ولايت و نائب امام زمان شان، هرگز.

اين نامه مي‌افزايد: اما براي من «معلمِ هنرمندِ نويسنده و مستندساز» يا «هنرمندِ معلم»، الآن فقط يک چيزاهميت دارد؛ اينکه، بنده به عنوان کسي که هم تاريخ خوانده و هم تاريخ تدريس کرده است، مي خواهم بدانم که آيا شما، «حُر» را درتاريخ مي شناسيد! «اشعث بن قيس» را چطور! بنده، به شخصيت حُر درتاريخ، خيلي احترام قائلم. مي دانيد چرا؟! نه اينکه خداي نکرده فکرکنيد مي خواهم شما را با حُرمقايسه کنم و بگويم حُرکسي بود که آب را به روي امام حسين (ع) بست و ازاين حرفها؛ نه، اصلاً. اصلاً مگر حُرشدن درتاريخ، همينطوري است! خيلي شجاعت و غيرت مي خواهد تا کسي بتواند، حُر شود. مي دانيد چرا شخصيت حُر را درتاريخ دوست دارم و به او خيلي احترام قائلم! چون حُر، به رغم اينکه آب را به روي امام حسين (ع) بست، اما حُرمت امام حسين (ع) را نگه داشت و حُرمت شکني نکرد؛ هيچگاه به او تهمت نزد و هيچگاه سعي نکرد امام حسين (ع) را، شريک خطاها و اشتباهات خود جلوه دهد؛ به شخصيت حُر درتاريخ، خيلي احترام قائلم، چون حُر، وقتي متوجه خطاها و اشتباهات خود شد، آنقدر غيرت داشت و شرافت که پابرهنه، به پيشگاه امامش آمد و شمشيرش را پيش روي او، روي زمين گذاشت و اعتراف به خطاهايش کرد و با عذرخواهي، خود را سپرد به هرآنچه که امامش درباره او مصلحت بداند و بعدهم، در روز عاشورا و واقعه کربلا، اولين کسي بود که از امام (ع)، اذن رفتن به ميدان گرفت و رفت و چنان با دشمن جنگيد و بعد از آن هم، چنان به شهادت رسيد که امامش، سر او را روي زانويش گذاشت و زخم سرش را با دستمالش بست و در حق او دعا کرد و چنان شد که حُربن يزيد رياحي، در تاريخ ماندگار شد و شد، حُر. اين، يعني همان ولايت پذيري و همچنين يعني، عاقبت بخيري. و ازآن روزبه بعد، هرکسي را که از راه خطا برمي گردد و به گناهش اعتراف مي کند و عذرتقصيرش را به پيشگاه خداوند مي برد و حتي نزد کساني که درحق آنان جفا کرده است، پوزش طلبي مي کند، به او تشبيه مي کنند و او را جوانمرد مي دانند و عزيزش مي دارند و به او مي گويند: »مثلِ حُر»؛ همين. فقط مي خواستم شما بدانيد، خيلي ها مثل من، شخصيت حُر را در تاريخ دوست دارند و به او، خيلي احترام قائل هستند؛ اما از امثال «اشعث بن قيس» متنفرند؛ مي دانيد اشعث بن قيس که بود؟! شما که ظاهراً به تاريخ و تاريخ گفتن براي مردم، علاقه مند هستيد، بد نيست که فرصتي بگذاريد و ضمن مطالعه صفحاتي ازتاريخ که درباره حُرنوشته شده است، آن قسمت ازتاريخ هم که درباره اشعث بن قيس، درآن نوشته شده است را بخوانيد تا او را نيز، کمي بيشتر و بهتر بشناسيد.

اين نامه تصريح کرده است: تاريخ، هميشه مايه درس عبرت است براي حقيقت طلبان و عدالت خواهان و صادقان و راستگويان و مخلصان و طينت هاي پاک و درواقع براي اهل آن، به درد مي خورد. اين را يک «معلمِ هنرمند» يا يک «هنرمندِ معلم»، به شما مي گويد که از دار دنيا، هيچ ندارد جز قلمي و دوربيني وحافظه اي ازتاريخ. معلم هنرمندي که ياد گرفته است سختي ها را از هرنوع آن که باشد، تحمل کند؛ نان کم، اما حلال بخورد؛ اما زير بار ظلم زورگويان و مستکبران ريز و درشت از هرگونه اش که باشند، نرود و نان سفره اش را هم به حرام، آلوده نکند. معلم هنرمندي که مثل خيلي هاي ديگر، هميشه قناعت کرده است و بازهم، قناعت خواهد کرد تا کسي نتواند به بهانه تحريم ها و ترساندن او وامثال او ازآن، تنها راه چاره را مذاکره با امريکا و سرکردگان استکبارجهاني واعتماد به آنها بداند واما به بهانه آب، سراب را پيش پايشان بگذارد.

راستي، آقاي رئيس جمهور محبوب! اگراحياناً، برخلاف آنچه که درهمان سخنراني روز 16 آذر که در دانشگاه تهران داشتيد و درآن سخنراني فرموديد: «از ما انتقاد کنيد، از رئيس جمهورانتقاد کنيد»، بعد هم خنديديد و فرموديد که «اما، با بيان احسن». حالا اگر از حرف هاي بنده، خوشتان نيامد، مي توانيد ازاين «معلمِ هنرمند» يا «هنرمندِ معلم» که تاريخ هم مي خواند و خواندن آن را هم دوست دارد و گاهي هم، بخش هايي ازآن را به ديگران يادآوري مي کند، شکايت کنيد و او را به گوشه زندان بيندازيد؛ من آماده ام؛ فقط هروقت خواستيد شکايت کنيد، بفرماييد تا اِسپري هاي آسمم را هم بردارم. مي توانيد از کسي شکايت کنيد که شغلش، شغل انبيا بوده است وتنها جُرمش هم، اين مي تواند باشد که از شما انتقاد نکرده است و بلکه سعي کرده است با همان «بيان احسن»، از شما فقط يک سئوال تاريخي بپرسد وازعلاقه و نفرت ها – مانند علاقه و نفرت خيلي ازمردم پاک طينت درطول تاريخ، بالاخص در همين سرزمين شهيدپرورمان - به دو شخصيت تاريخي بگويد و کمي و فقط کمي، درشناخت بيشتر و بهتر آنها به شما ياري کند؛ همين.

منبع: دانشجو