بزرگنمايي:

چه خبر -

هرچه باشد طرف ديگر مسابقه قلعه نويي استقلالي را روي نيمکتش داشت و از آن مهمتر اينکه تراکتور اصلي ترين رقيب پرسپوليس بر سر تصاحب قهرماني ليگ برتر شانزدهم به حساب مي آيد.با اين حساب تقديم کردن سه امتياز به سرخپوشان تبريزي را مي شود گامي براي مانع تراشي بر سر راه قهرماني پرسپوليس دانست و اين شکست را با همين چاشني هضم کرد.

اما شايد اگر از همان هواداران درباره آينده آبي پوشان بپرسيد، احتمالاً بيشترشان نسبت به استقلال منصوريان دچار ترديد و حتي ناميدي و البته با درصد بالا قطع اميد کرده از قهرماني در ليگ برتر شده باشند. در حالي که در ليگ فشرده اي که هنوز مسيري طولاني تا خط پايان دارد نمي شود از هفته سيزدهم ادعاي قطعي قهرمان نشدن استقلال را عنوان کرد اما اگر جرات بيان اين امر باشد، پس از نمايش استقلال مقابل تراکتور در آزادي، بايد اذعان کرد که استقلال اين فصل قهرمان ليگ برتر نخواهد شد.

اين البته نه به خاطر قدرت مهار نشدني رقبا، بلکه ضعف خود آبي هاست. تيمي که بي توجه به گذشته، همه چيز را در فصل جديد از نو ساخته و به همين خاطر هنوز و حتي با سپري شدن 13 بازي به ايده تاکتيکي روشني نرسيده است. ايده اي که با آن بتواند قدرتش را بر حريفان ديکته کند و بهترين نمايش را از بازيکنان نامدار و با کيفيتش بگيرد. در اين بين هستند نفراتي مثل اميد ابراهيمي که در مرداب تاکتيکي منصوريان گرفتار شده اند. دليل اين امر هم کاملاً مشخص است، دستياراني که همتراز با نام، توقع و شرايط تيمي بزرگ و مدعي که ميليون ها هوادار دارد، نيستند و به خاطر ضعف فني توان کمک کردن و رفع مشکلات استقلال را ندارند.

منصوريان که رابطه خوبش با بازيکنان بر کسي پوشيده نيست، به واسطه همين رابطه توانسته نفرات سرشناس زيادي را در استقلال فصل 96-95 در اختيار داشته باشد اما سوال اينجاست که آيا او توانسته از داشته هايش بهترين استفاده و بيشترين بهره را ببرد؟ جواب سوال قطعاً خير است، وگرنه کسب 18 امتياز از 13 بازي و ميانگين يک گل خورده در هر بازي هيچ تيمي را مدعي قهرماني ليگ برتر نمي کند.

تاسف آور اينکه گِره کار آبي هاي پايتخت اتفاقاً درست جايي خورده که بايد نقطه قوتش باشد. استقلال منصوريان کمبودي از لحاظ مهره ندارد اما تا دلتان بخواهد در مورد مديريت آنها اشکال دارد. تيمي که در خط دفاعي بازيکنان پا به توپ خوبي در اختيار دارد (مگويان، کريمي، حسيني، رابسون و ...) اما نمي تواند و يا شايد نمي خواهد از نيمه زمين خودي بازيسازي کند. چيزي که خط مياني قدرتمندش را که با وجود فرشيد اسماعيلي، بختيار، جابر، خسرو و ... روي توپ بسيار با مهارت است و به خاطر همين ويژگي هاي فردي در پوشش فضا فوق العاده ضعيف، را از کار مي اندازد. پس در توپ رساني به خط حمله و مهاجمان هم محکوم به شکست است و اين همان شرايط نامطلوبي است که استقلال در آن گرفتار شده است.

حالا که استقلال نمي خواهد از اين شيوه (بازيسازي از عقب زمين و مالکيت توپ در ميانه ميدان) پيروي کند و قصد دارد به سرعت کاوه و بازي اغلب مستقيم در خط حمله اکتفا کند بازي دادن چند مهره پا به توپ و تکنيکي در ميانه ميدان هدر دادن نفرات است. حتي براي ادامه دادن با همين رويه هم مي توان تصميمات بهتري گرفت. اينکه با دو بال کناري و مهاجم نوک، پاي به ميدان گذاشت تا خط هافبک دونده و درگير شونده به کار پرس بپردازد. در اين حالت مي شود يعقوب کريمي را جلوتر برد، يک هافبک طراح را کم کرد و کمربند مياني را قدرتي تر کرد تا دوندگي در خط مياني موثر واقع شود و خط حمله توپ بيشتري در اختيار داشته باشد. آن وقت مدافعين هم تا دلشان بخواهد مي توانند بازي مستقيم و بلند انجام دهند چون تصاحب توپ در زمين حريف با نفرات بيشتر شانس بيشتري خواهد داشت.

شايد پذيرفتن اينکه استقلال اين فصل جز مدعيان قهرماني در ليگ برتر محسوب نمي شود براي همه دوستداران اين تيم سخت و آزار دهنده خواهد بود اما کمترين فايده آن اين است که به مربي محبوب و جوانشان جرات مي دهد شجاعت بيشتري در ترکيب تيمش به خرج دهد. دلخوشي به اينکه مجيد حسيني، فرشيد اسماعيلي، بهنام برزاي، يعقوب و محسن کريمي و بازيکناني از اين دست آينده استقلال را تشکيل خواهند داد (اگر نخواهيم بگوئيم تضمين خواهند کرد) و در عوض بازي دادن به برخي نفرات، از همين حالا نتايج و تاثيرش را گذاشته است، لااقل مي تواند آينده روشني براي استقلال متصور سازد، که به اين استقلال، با ارائه چنين نمايش هايي اميدي نيست.

منبع: ورزش سه