بزرگنمايي:

چه خبر - مهاجرت دو ورزشکار ديگر ايران به خارج

«دو ژيمناست ايراني ديگر به خارج از کشور مهاجرت کردند». اين شايد بي اهميت ترين خبر براي مسئولان ورزش کشور و البته فدراسيون ژيمناستيک ايران باشد. خبري که حکايت از اوضاع نابسامان اين رشته در کشور دارد.خبر تکراري است. پيش از اين هم خبر مهاجرت خدادادي به ترکيه، رمضانپور به دانمارک، يادگاري به آمريکا و ... منتشر شده بود. حالا هم امين ارباب قهرمان نام آشناي ايروبيک ژيمناستيک ايران که مدتي پيش موفق شد 8 حرکت جديد در اين رشته در فدراسيون جهاني ژيمناستيک به ثبت برساند به کشور آمريکا مهاجرت کرده است تا هم مربيگري کند و هم خودش در ليگ آن کشور فعاليت کند.

به جز وي مژگان تاجيک قهرمان بانوان ژيمناستيک ايران در رشته ايروبيک به يکي از کشورهاي اروپايي مهاجرت کرده است و در يکي از باشگاه ها به مربيگري مشغول است. به راستي ورزش مادر را چه شده است که قهرمانانش يکي پس از ديگري کشور را بالاجبار ترک مي کنند و به کشوري ديگر مي روند؟ آنها نه به صورت غيرقانوني مي روند و نه قصد پناهندگي دارند. اين قهرمانان آرزويشان است در کشورشان فعاليت کنند ولي متاسفانه بي توجهي مسئولان به اين رشته پايه و مهم باعث شده تا مجبور شوند براي ادامه فعاليت در رشته محبوبشان مقصد ديگري را نشانه بروند.

ژيمناستيک ايران بيش از 50 سال است که به المپيک راه پيدا نکرده و علت نيز کاملا مشخص است. ژيمناستهاي ايراني فرصت حضور در هيچ رقابتي را پيدا نمي کنند و حتي خيلي از آنها در اردوهاي کوتاه مدت داخلي توسط سليقه مربيان ثابت تيم ملي خط مي خورند. در تمام اين سالها ژيمناستيک ايران درجا زده است و هيچ مسئولي نه از وزارت ورزش و جوانان و نه از کميته ملي المپيک حتي يکبار هم به اين فکر نکرده است که اين رشته يکي از مهترين رشته هاي ورزشي کشور است چرا که به صورت مستقيم و غيرمستقيم روي رشته هاي ديگر ورزشي هم اثر مي گذارد.

آنچه طي ساليان اخير ثابت شده اين است که ژيمناستهاي ايراني بسيار مستعد هستند و جاي رشد زيادي دارند. نمونه آن ژيمناست بوشهري که پس از 90 سال موفق شد به مدال برنز رقابتهاي آسيايي رشته هنري دست پيدا کند بدون اينکه حتي يک ماه در اردوي تيم ملي باشد!

اگر مسابقات بين المللي اعم از جهاني و آسيايي را هم کنار بگذاريم فدراسيون ژيمناستيک ايران حتي ناتوان در برگزاري ليگ داخلي است و چندي پيش رقابتهاي ليگ باشگاه هاي هنري هم لغو شد. طي ساليان اخير اين رشته محکوم به عدم اعزام، لغو اردو و خانه نشيني بوده است و خيال برخي مسئولان مافياي بله قربان گوي اين فدراسيون هم راحت بوده است که هيچ نظارتي بر اين رشته نمي شود. نتيجه اين بي تدبيري ها هم همين مي شود که هر روز يکي از قهرمانان اين رشته عطا را به لقا مي بخشند و مهاجر مي شوند تنها براي اينکه عاشق اين رشته هستند و عاشق به چيزي جز عشقش نمي انديشد.

ورزش مادر رو به ويراني مي رود و حالا شايد نوستالژي ديالوگ اکبر عبدي را بشنويم در فيلم تاريخي "مادر " علي حاتمي آنجا که با بغضي اندوهناک مي گفت: مادر مرد از بس که جان ندارد...

منبع: مهر