بزرگنمايي:

چه خبر - مصاحبه با غلامحسين لطفي بازيگر و کارگردان

روزنامه جام جم،گفت وگوي کوتاهي را با غلامحسين لطفي بازيگر و کارگردان منتشر کرده است که در ادامه آن را خواهيد خواند.

غلامحسين لطفي گفته است:

*پدر و مادرم را سال‌هاست از دست داده‌ام و دو خواهر دارم که در قزوين زندگي مي‌کنند. خودم هم چند سالي است به دليل هواي بد تهران به قزوين مهاجرت کرده‌ام و گاهي براي ادامه درمانم به تهران مي‌آيم. آخرين روز تصويربرداري سريال بايرام که چند سال قبل توليد شد از بلندي افتادم و هر دو پايم شکست و کمرم آسيب ديد. بعد از آن حتي احوالي از من نپرسيدند و من اين را به حساب بي‌رحم شدن آدم‌ها مي‌گذارم.

* پنج سال است براي بازي يا کارگرداني دعوت نشده ام.خيلي از همکارانم که تحصيلکرده رشته بازيگري هستند به کارهاي ديگري جز بازيگري مشغولند و اين جاي افسوس دارد و اميدوارم هرچه زودتر حال فرهنگ و هنر در کشورمان خوب شود.

*کار من بازيگري است اما در بيشتر کارها بخشي از دستمزدم را نمي‌دهند. اين تنها مشکل من نيست بيشتر بازيگران با اين معضل روبه‌رو هستند. بازيگران حال و روز خوبي ندارند فقط تعداد بسيار اندکي هستند که پولدارند، اما مي‌دانم آنها از راه بازيگري پولدار نشده‌اند يا شغل ديگري دارند يا پدرشان پولدار و سرمايه‌دار است. وزارت ارشاد به من دکتراي بازيگري داده، اما حقوقم يک ميليون و 280هزار تومان است. اگر دستفروشي مي‌کردم و سر چهارراه ريش‌تراش مي‌فروختم درآمدم بيشتر از اين بود!

*داوطلب و مشتاق بازيگري زياد است، اما آنها نمي‌دانند داخل اين حرفه چه خبر است. از بيرون نگاه مي‌کنند و مي‌گويند به‌به چه خانه زيبايي! عکس بازيگران را مي‌بينند و هوس مي‌کنند بازيگر شوند. شهرت و پول وسوسه‌‌شان مي‌کند وگرنه هيچ‌کدامشان واقعا عاشق حرفه بازيگري نيستند. شهرت بد نيست هر موجودي دوست دارد خودش را به نمايش بگذارد، اما آنهايي که سراسيمه وارد دنياي سينما مي‌شوند، فکر مي‌کنند خيلي به آنها خوش خواهد گذشت و سريع به پول و شهرت دست پيدا مي‌کنند اما اين‌طور نيست. پس بهتر است قبل از اين که شيفته بازيگري شوند، کمي تحقيق کنند و با اين دنيا آشنا شوند که بعد از ورود با سراب روبه‌رو نشوند.

*در کشور ما حدود 1500 بازيگر وجود دارد، اما فقط پنج نفر مدام کار مي‌کنند و از اين فيلم به فيلم ديگر و از اين سريال به سريال ديگر مي‌روند. مافياي بازيگري بيشتر بازيگران را خانه‌نشين کرده است. اصلا به توانايي افراد توجه نمي‌شود فقط بازيگراني مدام سرکار هستند که روابط خاصي دارند. نمي‌دانم چرا با اين مافيا برخورد نمي‌شود، همه از آن مي‌گويند اما هيچ‌کس پي آن را نمي‌گيرد که منشا آن را پيدا کرده و با آن مقابله کند تا عدالت رعايت شود و همه بتوانند نقش بگيرند و بازي کنند. بازيگرهاي قديمي مثل من خانه‌نشين شده‌اند و مجبورند سرشان را با خواندن کتاب و ديدن فيلم گرم کنند.

*من 65 ساله‌ام در اوج آمادگي براي کارگرداني و بازيگري هستم، اما کار نيست. کار فقط براي يک عده‌اي محدود هست و بقيه بيکارند. به نظرم تلويزيون موثرترين سازماني است که مي‌تواند با اين مافيا مبارزه کند و اجازه دهد همه بازيگران در کارهاي مختلفي که ساخته مي‌شود، حضور پيدا کنند.

*من زن و بچه ندارم و با حقوقي که از وزارت ارشاد مي‌گيرم، زندگي‌ام را مي‌گذرانم، اما به همکارانم فکر مي‌کنم که همسر و فرزند دارند و بيکاري زندگي آنها را با مشکلات زيادي روبه‌رو کرده است. من غمگين مي‌شوم وقتي مردم و اطرافيانم را عصبي و ناراحت مي‌بينم. شرايط دشوار اقتصادي آدم‌ها را بداخلاق مي‌کند و قسمت تلخ ماجرا اينجاست که هيچ‌کس نمي‌تواند براي ديگري کاري انجام دهد.




منبع : jamejamonline.ir