بزرگنمايي:

چه خبر -

معمولاً پدر و مادر وقتي مي بينند فرزندانشان در انجام تکاليف مدرسه بي دقت شده اند و يا شاهد نمره هاي کم آنها هستند احساس مسئوليت و گناه مي کنند و اين مشکل را به کوتاهي خود نسبت مي دهند، خود را مقصر دانسته و در پي جبران آن برمي آيند و به تبع آن سعي مي کنند با کلام خوش، با جايزه و تشويق و يا حتي جريمه و تنبيه، معلم خصوصي يا مشورت با روانشناس، کودک را به حال خوبي برگردانند.

بر همين اساس اکثر اوقات، بعدازظهرها خانه تبديل به محل فشارهاي رواني مي شود که معمولاً انزجار کودک از درس و تکاليف مدرسه را به دنبال دارد. در حالي که مي توان با روش هاي صحيح، آموزش و تکاليف مدرسه را براي بچه ها خوشايند و شيرين کرد.

انجام تکاليف مدرسه يا به عبارتي ساده تر مشق شب زمان خاص خود را مي طلبد. به عنوان مثال بايد توانايي هر کودک را با خودش بسنجيم. زماني که کودک حدود ساعت يک، دو بعدازظهر از مدرسه به خانه مي آيد ناهار مي خورد بازدهي روزانه اش به حداقل مي رسد.

در اين زمان لازم است کودک دو، سه ساعت استراحت کند و يا حتي وقت خود را نه در قالب برنامه ريزي بلکه به صورتي آزاد بگذراند، بازي کند، تلويزيون تماشا کند، به حياط و فضاي بيرون از خانه برود و به عبارتي «به فرمان هاي والدين گوش ندهد.» بعد از آن شرايط بچه ها مساعد انجام تکاليف شان هستند. اما از آنجايي که تمرکز کودک در هر سني تفاوت مي کند، والدين به اين نکته نيز لازم است توجه کنند.

بچه هاي 6 تا 8 ساله مدت تمرکزشان حداکثر 40 دقيقه ، بچه هاي 9 تا 11 ساله مدت تمرکزشان حداکثر 60 دقيقه، بچه هاي 12 تا 14 ساله مدت تمرکزشان حداکثر 90 دقيقه و بچه هاي بالاي 14 سال مدت تمرکزشان بيش از 90 دقيقه است.

همچنين زمان يادگيري نيز در سنين مختلف متفاوت است. معمولاً هر کودک برحسب سن خود بعد از چند دقيقه از مدت يادگيري به يک زمان وقفه نيز احتياج دارد. مثلاً کودک دوم و سوم راهنمايي اگر 60 دقيقه به يادگيري مي پردازد بعد از آن بايد 15 دقيقه استراحت کند. در اين زمان بايد کودک به کاري که علاقه دارد، بپردازد مثلاً خوردن آب نبات، شيريني يا نوشيدني و يا حتي تمرکز و يا فرورفتن در تخيلات خود. بنابراين در آن زمان سعي نکنيد مزاحم زمان وقفه و تمرکز و استراحت او شويد.

براي انجام تکاليف کودک را عادت دهيد سر ساعتي خاص شروع کند تا ريتم خاصي را به مرور پيدا کند و مانند غذا خوردن که خود به خود سر يک ساعتي خاص اشتهاي خوردن پيدا مي کنيم. يعني از قدرت عادت ها مي توانيم براي انجام تکاليف استفاده کنيم و کودک را به مرور شرطي نماييم. طوري که خودش سر ساعت معين پشت ميز تحريرش بنشيند و بدون تذکرهاي متعدد والدين به انجام تکاليفش بپردازد.

مي توانيم براي او يک تقويم يا به عبارتي برنامه روزانه مشخص و تنظيم کنيم که البته فقط در آن زمان انجام تکاليف قيد نشده باشد بلکه کارهايي مثل تماشاي تلويزيون، فوتبال، خوابيدن، بازي، ميهماني و امور مربوط به نظافت اتاق نيز باشد. اگر کودک هر روز اين برنامه را اجرا کند، بعد از چند هفته خواهيد ديد اين برنامه براي او عادت شده و خود را ملزم به اجراي آن مي کند.

کودک را در اجراي تقويم و برنامه روزانه تشويق کنيد و اگر کودک در اجراي تقويم و برنامه روزانه سستي کرد با او زياد بحث نکنيد و او را زياد سرزنش ننماييد. توضيح ندهيد، بگذاريد کودک کارش را تمام کند، پس از مدتي مثلاً هنگام خوردن شام با آرامش به او بگوييد دوست دارم فردا به موقع کارهايت را شروع کني.

سعي کنيد طوري برنامه ريزي کنيد که آخر هفته و تعطيلات مدرسه براي کودک شما خالي از هرگونه تکليف و يادگيري باشد و او آخر هفته يا دست کم جمعه از هر مسئوليتي رها باشد و احساس شادي و آزادي کند.

به اين نکته توجه داشته باشيد که زندگي کودک تان فقط شامل مدرسه و تکاليف خانه نيست، بلکه گاهي لازم است تخليه هيجاني واقعي با استفاده از کامپيوتر، بازي با دوستان و همسالان بخصوص بازي هاي دسته جمعي، ورزش، ديدن تلويزيون و خواندن کتاب هاي مورد علاقه، رفتن به يک گردش خانوادگي انجام شود.

اينها همان قدر مهم هستند که تکاليف مدرسه در درجه اهميت قرار دارند. بنابراين نبايد تکاليف مدرسه او حاکم بر خانواده باشد. اگر کودک به طور غيرمستقيم به اهميت تحصيل و مورد استفاده آن پي ببرد خود به خود به درس علاقه مند مي شود.

مثلاً کودک کلاس اول وقتي مي بيند کم کم مي تواند تابلوهاي خيابان و کوچه و مغازه ها را بخواند، برچسب آب نبات و شيريني و شکلات را به خوبي بخواند يا مثلاً با ياد گرفتن زبان انگليسي بهتر و بيشتر مي تواند وارد برنامه هاي کامپيوتر بشود و سر از اينترنت دربياورد اينجاست که عملاً مورد استفاده درس و تکاليف را متوجه شده و به آن علاقه مند مي گردد.

از ديگر نکاتي که بايد والدين در مورد انجام بهتر تکاليف و يادگيري درس به آن اهميت بدهند مکان يادگيري است که بايد مکان يادگيري طوري باشد که کودک در آن احساس آرامش کند. چرا که در چنين محيطي خوشايند، يادگيري او چند برابر خواهد شد. ولي برعکس اگر در فضايي که براي کودک ناخوشايند باشد به قدري دچار فشار رواني خواهد شد که تا حدود 50 تا 100 درصد از يادگيري او کاسته مي شود.

لازم است به محل يادگيري او توجه کنيد و آن را به طور مناسبي آماده نماييد. سعي کنيد محيط و فضاي اتاق کودک را مساعد کنيد و او را براي انجام تکاليفش در اتاق خود تشويق نماييد ولي هرگز او را به اين کار وادار نکنيد.

بچه ها بايد اجازه ديدن تلويزيون را داشته باشند، اما براي زمان انجام تکاليف و يادگيري ممنوعيت ديدن آن بايد رعايت شود. از ديدن برنامه هاي مختلف تلويزيون او را منع نکنيد زيرا اين کار موجب مي شود که تلويزيون براي او جالب تر و خواستني تر شود. بنابراين به اتفاق کودک تان برنامه هاي مناسب را انتخاب کنيد و با هم به تماشاي آن بنشينيد.

اگر درست در زمان انجام تکاليف فيلم مورد علاقه يا يک برنامه ورزشي مهم پخش مي شود او را تشويق کنيد تکاليفش را قبل از آن برنامه انجام دهد. اگر براي ديدن آن برنامه ريزي نشده بود بگذاريد استثنائاً آن برنامه را تا آخر ببيند اگر برايش جذابيت زياد داشت او را از ديدن آن فيلم منع نکنيد، زيرا ناکامي نديدن ادامه فيلم هيجان انگيز موجب مي شود او تکاليفش را بي علاقه انجام دهد و از پيشرفت يادگيري اش کاسته شود.

وسيله ديگري که براي کودک بسيار جالب است وجود کامپيوتر در خانه است که اوليا بايد بدانند نمي توانند کامپيوتر را از فرزند خود جدا کنند يا حربه اي مستقيم در تنبيه فرزند خود براي انجام ندادن تکاليف بدانند بلکه مي توانند حتي بسياري يادگيري ها مانند آموزش زبان، رياضي و جغرافي را با تهيه نرم افزارهاي مناسب به کودک بياموزند تا او با روشي خوشايند ضمن علاقه به کامپيوتر وظيفه انجام تکاليف را با هم به صورتي رضايت مند پيوند دهد.

زماني که تکاليف کودک خود را کنترل مي کنيد نبايد هر روز همه چيز را کامل نظارت کنيد. زيرا اين کار نه تنها در افزايش پيشرفت تحصيلي نقشي ندارد بلکه دانش آموز به مرور زمان و روز به روز استقلال خود را از دست مي دهد و در مدرسه هم به اميد کنترل و رسيدگي اوليا کمتر توجه مي کند، زيرا کاملاً به ايشان تکيه مي کند.

بهتر است فقط از کودک سؤال کنيد که آيا همه چيز را انجام داده يا نه. از او بخواهيد دفتر يادداشت خود را کنترل کند و هنگام بروز مشکل از کمک کردن به او دريغ نکنيد. اين روش بدان معني نيست که در کنترل تکاليفش يکباره عقب نشيني کنيد بلکه ابتدا يک روز در ميان تکاليفش را ببينيد پس از چهار هفته فقط 2 بار در هفته و بالاخره اصلاً ديگر تکاليفش را نبينيد.

بدين وسيله او را به اين مسئله عادت دهيد که خودش جوابگوي تکاليف خانه اش باشد. از او هر روز فقط دوستانه بپرسيد که آيا همه کارهايش را انجام داده است. اگر تکاليفش را خوب انجام داده بود او را تحسين کنيد. در غير اين صورت او را کمي راهنمايي کنيد و بدين وسيله کودک تان به مرور احساس مي کند که به او اعتماد داريد و او را مستقل مي بينيد.





منبع : niniban.com