بزرگنمايي:

چه خبر - با دخالت خانواده همسر چکار کنيم؟

ديگر نمي توانم خانواده ات را تحمل کنم»، «از دست پدر و مادرت خسته شده ام»، «چرا مادرت به من گفت که آن کار را بکنم» و «چرا پدرت در مهماني ديشب با من آن طور رفتار کرد» و ... . اين ها بخشي از ديالوگ هاي زن و شوهرهايي است که در مديريت رفتارها و گفتارهاي شان با خانواده همسر، موفق نبوده اند و گاهي به دليل نداشتن مديريت، زمينه دخالت خانواده هاي شان را در زندگي مشترک شان ايجاد کرده اند.

با توجه به اين که پيامک هاي زيادي در اين حوزه به دست ما مي رسد، تصميم گرفتيم يکي از آن ها را که نکات جالبي هم در آن اشاره شده است با توضيحات کامل تر و کلي تري چاپ کنيم تا راهکارهايي را به همه زوجيني که در اين زمينه مشکل دارند، ارائه داده باشيم.

متن اين پيامک به اين شرح است : « آقايي هستم 19 ساله. 3 سال است که ازدواج کرده ام و تازه مجلس دامادي ام را گرفتم. همسرم به مادرش وابسته است. به او مي گويم برويم يک شهر ديگر زندگي کنيم تا شرايط زندگي مان خيلي بهتر شود؛ ولي همسرم مي گويد: «نه!» هميشه هر اتفاقي در زندگي مان مي افتد سريع آن را به مادرش و ديگران مي گويد و من هر چه مي گويم او بر خلاف من حرف مي زند و هميشه با هم جدال داريم و هر چه به مادرش مي گويم در زندگي ما دخالت نکند، فايده ندارد.»

«زهره حسيني»؛ کارشناس ارشد مشاوره مي گويد: خوب است بدانيم براي اين که فردي در زندگي مشترک موفق باشد بهتر است قبل از ازدواج يکسري شرايط را در خود ارزيابي و در صورت وجود اين ويژگي ها و خصوصيات اقدام به ازدواج کند يعني تا زماني که فرد از وجود اين معيارها و آمادگي ها در خود مطمئن نشده براي تشکيل زندگي دست نگه دارد. در تحقيقات اخير روان شناسي ازدواج در سن زير 20 سال بايد با احتياط و بررسي بيشتر و بهره مندي از مشاوره پيش از ازدواج انجام گيرد. يقينا در صورت نبود شرايط و مهارت هاي لازم، ازدواج در چنين سني با تنش هايي همراه مي شود؛ بنابراين بهتر است هر دختر و پسري در صورت ازدواج در اين سن ها به بررسي اين شرايط بپردازند و در صورت فقدان آن ها، هرچه سريع تر به آن دسترسي يابند. از جمله اين شرايط مي توان به استقلال مالي، استقلال عاطفي، مسئوليت پذيري، هويت يابي و ... اشاره کرد.

گاهي ديده شده است افراد قبل از دستيابي به استقلال عاطفي و رسيدن به وابستگي سالم، متاهل مي شوند که آثار و پيامدهاي آن در زندگي مشترک به صورت انتقال اسرار، مشکلات و مسائل زوج به ديگران بروز مي يابد؛ بنابراين لازم است فرد قبل از رسيدن به استقلال و احساس توانمندي براي جدايي عاطفي، ازدواج را تا زماني که از اين مرحله با موفقيت گذر کند، به تأخير اندازد. در واقع بعضي افراد به جاي انتقال از دوره وابستگي به دوره استقلال در همان دوره وابستگي متوقف مي شوند؛ همچنين وابستگي متقابل هم مي تواند جزو علل ديگر اين مشکل باشد؛ براي مثال در همين پيامک ممکن است غير از آن که خانم به مادرش وابسته است، مادرش هم به شدت به دخترش وابستگي داشته باشد و قادر به جدايي عاطفي از فرزند و رها کردن او نباشد؛ بنابراين مدام براي زندگي او نگران است و با کنجکاوي يا ارتباط بيش از حد، سعي مي کند وابستگي دو جانبه خود را حفظ کند و قادر نيست استقلال او را به رسميت بشناسد. نهايتا کمبود اعتماد به نفس، ضعف در مهارت تصميم گيري و حل مسئله نيز باعث حفظ وابستگي فرد و ترس از جدايي از ديگران مي شود.

نبود مرز بندي صحيح و به موقع از طرف زوجين باعث بروز دخالت هاي والدين و ديگران در زندگي مشترک شان مي شود. زندگي مشترک زوجين بعد از ازدواج بايد داراي مرز زناشويي مشخص باشد تا از اين طريق زوجين از زندگي خود محافظت کنند. اگر زن و شوهري بدون هيچ محدوديتي تمام اطلاعات و مسائل زندگي مشترک شان را به والدين خود انتقال دهند، نشانگر اين است که آن ها هيچ گونه حريم شخصي در زندگي براي خود قائل نيستند و در خانه اي زندگي مي کنند که ديوار هاي آن شيشه اي است و همه افراد شاهد جريانات زندگي شان هستند.

در چنين مواقعي، يکي از زوجين بايد در ابتدا سعي کند اعتماد به نفس همسرش (که همه اطلاعات را به خانواده اش مي دهد) تقويت شود. از طريق بيان عبارات و جملاتي از قبيل «تو آن قدر پخته هستي که خودت زندگي ات را مديريت کني»، بايد به همسرش بفهماند که بر توانايي هاي خود تمرکز کند. در واقع با تقويت رفتارهاي مثبت او و چشم پوشي از رفتارهاي غلطش خواهد توانست به افزايش خود باوري او کمک کند.

مهارت تصميم گيري و حل مسئله جزو مهارت هاي مورد نياز در زندگي مشترک است و زوجين بايد تلاش کنند در موقعيت هاي بحراني و تنش زا از توانمندي هاي يکديگر براي برطرف کردن مشکل بهره ببرند. براي رسيدن به اين منظور از عباراتي مانند: «نظر تو برايم مهم است!»، «مي خواهم بدانم همسرم چه راه حلي دارد؟» يا «پيشنهاد تو درباره اين مسئله چيست؟» بايد استفاده کند و او را به تصميم گيري به تنهايي يا فکر کردن به راه حل هاي يک مسئله تشويق کند.

راه حل مهاجرت به شهري ديگر نيز براي کاهش وابستگي و دخالت بزرگ ترها شايد موقتا موثر باشد؛ اما در صورت وابستگي خانمي به مادرش احتمال دارد جدايي از او به افسردگي در غربت يا پرخاشگري و لجبازي منجر شود؛ بنابراين بهتر است از نظر مکاني خانه اي دورتر از والدين در نظر گرفته شود و از نظر زماني فاصله ديدار يا دفعات ارتباط با آن ها به هفته اي يک بار و در مدت زمان کمتر از 3 ساعت محدود باشد تا فرد امکان جدايي را کم کم براي خود فراهم آورد.

در اين مواقع يکي از زوجين با مذاکره با همسرش بايد به آسيب هاي زندگي بدون مرزبندي اشاره و تصميم جدي خود را مبني بر محدود کردن نقل و انتقال مسائل زندگي مشترک به ديگران مطرح کند و به صورت مشترک هر دو براي بنا کردن فرهنگ جديد متناسب با اهداف و توانمندي هاي خود تلاش کنند؛ همچنين و با توجه به اين که احترام والدين واجب و ضروري است، بهتر است در برابر پيشنهادهاي آن ها سکوت کنيد و شنونده خوبي باشيد؛ اما اجراي آن ها را به توافق و هم فکري با همسر موکول کنيد تا به مرور زمان آن ها هم استقلال و توانمندي شما را براي مديريت زندگي جديد به رسميت بشناسند.

منبع : khorasannews.com