بزرگنمايي:

زندگي خاص محسن چاوشي

باز هم بايد نوشت، پاپ‏‌خواني که با فاصله‌‏اي بسيار زياد مرد اول اين نوع موسيقي است، بر استقرار کليشه انزواي خويش اصرار دارد و نه در مجامع موسيقي ظاهر مي‌‏شود، نه کنسرتي برگزار مي‌‏کند، نه به کنسرت همکارانش مي‏‌رود و نه حتي در مراسم دريافت جايزه‏‌هايي که مي‏‌برد، حاضر مي‌‏شود؟ همچنان رسانه در مواجهه با او بايد در گير و دار رمزگشايي از رمزگان‏‌هاي بي‏‌شماري باشد که رفتار رسانه‌‏اي او برساخته است؟ هر سال بايد همين قواعد تثبيت‏‌شده را در تبارشناسي ارتباط او و رسانه برشمرد و از تار رمزآلودي که پيرامون خود تنيده است، بالا و پايين رفت؟

البته که هنوز بخش عمده‏‌اي از پرداخت‌‏هاي رسانه‌‏اي به محسن چاوشي و آثارش، در را بر همين پاشنه مي‏‌چرخاند. مطبوعات، که اغلب دست‏‌شان از دسترسي به او کوتاه است، به دنبال کوچک‌‏ترين بهانه‏‌اي مي‌‏گردند تا تصوير او را روي جلد ببرند و فروش خودشان را بدون ارتکاب به هر ‏گونه ريسکي افزايش دهند.
البته دلايل اين نوع از محبوبيت دست‏‌نيافتني قابل بررسي است و چه بسا بارها مورد ارزيابي هم قرار گرفته است. چه بسيار مجلاتي که تصوير او را بدون حتي يک خط گزارش، گفت‌‏وگو يا يادداشت توليدي روي جلد مي‏‌برند و افزايش تيراژ تا مدت‌‏ها زير زبان‌‏شان مزه مي‌‏دهد. در اين ميان، بسامد واژه «راز» در تيترها بالاست! بديهي است که هاله ابهام‌‏هاي چندين ‏ساله در رابطه با چاوشي، همچنان رونق مي‌‏دهد به همراهي اين کليدواژه در کنار عناويني چون «آقاي خاص» و ... .

اما سالي که گذشت، براي چاوشي، سال تغييراتي عمده در رفتار رسانه‌‏اي‌‏اش بود. هر چند شايد اين تغييرات محسوس نباشد، اما توجه به برخي از نشانه‏‌هاي آن، شايد ورک‌‏شاپي باشد براي اهل رسانه که چراغ سبز تلويحي چاوشي را دريابند و با تغيير در شيوه‌‏هاي توجه‌‏شان به او، آب رفته را به جوي بازگردانند. اما کدام تغيير در رفتار؟

شيمبورسکا، سيد برت، چاوشي؛ اما...

قاعده‏‌اي رسانه‌‏اي در رابطه با سلبريتي‌‏ها هست که آن‏ها با اتخاذش، اغلب پاسخ‏‌ها و نتايج يک‏ساني گرفته‌‏اند. هم در ادبيات و هم در موسيقي، بوده‌‏اند مواردي که پس از محبوبيت بسيار، خلوت گزيده‌اند و محبوب‏تر شده‌اند. وسواوا شيمبورسکا، شاعر برنده نوبل را به ياد آوريد که جز يک دو مصاحبه مطبوعاتي در طول زندگي‏‌اش ترتيب نداد و در آن‏ها هم رمزي از زندگي و حرفه رمزآلودش نگشود جز اين‏که در کلبه‌‏اش نه راديو دارد و نه تلويزيون. سيد برت را هم مي‏‌توانيد در همين راستا، کنار شيمبورسکا بنشانيد؛ او با اين‏که محوري‏‌ترين عضو گروه پينک‏‌فلويد نبود، اما عطش رسانه‌‏ها براي نفوذ به لايه‌‏هاي پنهان زندگي‏‌اش و يافتن پاسخي براي پرسش‌‏هايي که شيوه زندگي و کارش برانگيخته بود، بسيار بيش‏تر از تمايل‌‏شان براي پرداختن به ديويد گيلمور و راجر واترز همواره در صحنه بوده است.

بنابراين، اتخاذ اين روش، که تجربه، موفقيت‏‌آميزبودنش را تضمين کرده است، براي چهره‌‏هايي بسيار محبوب چون اينان، عاقلانه‌‏ترين راه براي حفظ شأن حرفه‌‏اي مي‌‏تواند باشد. اين‏که در همهمه کنسرت‏‌ها، مصاحبه‏‌هاي مطبوعاتي، خبرسازي‏‌ها، موج‌‏سواري روي جريان‌‏هاي خبري، و در سال‌‏هايي که همگان پر از سر و صداهاي خودساخته‌اند، سکوت کني... روش يکه و يگانه‌‏اي مي‌‏تواند بود.
چاوشي خواسته يا ناخواسته، چندسالي است را بر همين منوال سپري کرده و بر اساس همان ضمانت پيش‌‏گفته، مثبت‏‌ترين پاسخ‏‌ها را نيز از آن دريافت کرده است. يک دو مصاحبه صوتي او با شبکه‌‏اي راديويي را که بيش از ده سال پيش انجام شده است، گوش کنيد و آن پاسخ‌‏ها را با سکوت سال‌‏هاي اخير مقايسه کنيد؛ جز در پيش‏ گرفتن رفتاري حرفه‌‏اي و عاقلانه نمي‌‏يابيد.

اما، تاريخ، ممکن است هميشه حقت را آن‏‌طور که بايد و مي‏‌بايد و تجربه ثابتش کرده است، کف دستت نگذارد؛ اين را محسن چاوشي شايد بهتر از من و شما مي‌‏داند. حوزه رسانه، مدام در معرض بادهايي است که خبر از تغيير فصل مي‌‏دهند. شايد نتوان مدت‌‏ها، نوع ثابتي از رفتار رسانه‏‌اي را در پيش گرفت. رسانه‏‌هاي شخصي (مثلا هر ايراني يک کانال!)، بسياري از قواعد را بر هم زده‌اند.

از همين روست شايد که چاوشي در سالي که گذشت هم صفحه خودش در اينستاگرام را تقويت کرد و هم کانالي در تلگرام راه انداخت هم براي خودش و هم براي آلبومش که ظاهرا فروردين 95 به بازار خواهد آمد با نام «امير بي‌‏گزند». پاسخ چند شايعه و حرف و حديث را که شايد مي‌‏توانستند در کوتاه‌‏مدت، دست‏‌اندازهايي در مسير او ايجاد کنند، داد تا مديريت شايعه در فضاي رسانه‌‏اي امروز را نيز به‌‏درستي انجام داده باشد (مثل ادعاي بي‌‏مجوز بودن ترانه‌‏هاي سريال «شهرزاد» که با متن کوتاه چاوشي به همراه برگه مجوزها منتشر شد) و براي اولين‏‌بار خودش دست به قلم برد و براي صفحه سينماي روزنامه فرهيختگان، از سريال «شهرزاد» و تهيه‌‏کننده‌‏اش نوشت تا براي نخستين‏‌بار باشد که يادداشتي به قلم او در مطبوعات منتشر مي‌‏شود.

اما جداي از اين‏ها، لابه‏‌لاي برخي حرف‏ه‌اي او مي‌‏توان دريافت که چرا به گفت‌‏وگو تن نمي‌‏دهد و توجه به همين دغدغه‌‏ها مي‌‏تواند راه تعامل او با رسانه را هموار کند. در سالي که گذشت، او دو بار بيش‏تر به گفت‌‏وگو با مطبوعات ننشست. يک‏‌بار در همين ماهنامه «تجربه» و بار ديگر با يکي از روزنامه‏‌ها. البته متن اين گفت‏‌وگوي اخير، بيش‏تر تلاش چاوشي براي حرف‏‌نزدن بود و اصرار گفت‌‏وگوکننده به صورت‌‏دادن به گفت‌‏وگو. اما شايد انتشار اين گفت‌‏وگو، اين حسن را داشته تا اهل رسانه بداند از کدام در بايد وارد شود. مثلا در اين گفت‌‏وگو در همان آغاز گفته «حتما مي‌خواهيد بپرسيد چرا کنسرت نمي‌دهم؟ حتما کم‌رو هستم و اعتمادبه‌نفس ندارم؟» سپس درباره بازخوردهايي که ديده اضافه کرده که «به نظرم مخاطب دقيق و جدي نيستند چراکه اين نکات مفهومي پنهان در لايه‌هاي زيرين موسيقي را متوجه نمي‌شوند. متاسفانه همه مي‌خواهند ديگران را شکل خودشان کنند و مثل خودشان باشند اما من نمي‌خواهم و مايلم خودم باشم».

اين‏ها شايد در حد گلايه باقي مانده، اما نوعي پاس‌‏دادن به رسانه هم مي‌‏توان تعبيرشان کرد. او با همين حرف‏‌ها مي‌‏گويد که توجه جدي مي‌‏طلبد. از پرداخت‌‏هاي ژورناليستي زرد فراري است و مي‌‏خواهد با زبان خودش که همان موسيقي است با او به گفت‌‏وگو بنشينيم. چاوشي مدت‏‌هاست و شايد دقيقا پس از انتشار آلبوم «سيزده»، بسياري از طرفداران سخت‌‏پسندتر موسيقي را نيز به سمت خود کشانده اما فضاي رسانه‏‌اي اغلب بي‏‌توجه به بروز اين تغييرات عمده، همچنان درصدد رمزگشايي از هاله‏‌هاي ابهام پيرامون او است. مشخص است که او راه تعامل را نشان داده و توپ را اين بار به زمين منتقدان و روزنامه‏‌نگاران انداخته است.

او اين روزها، مشغول تعامل با هوادارانش در اينستاگرام است. کامنت‌‏ها را مي‌‏خواند و به آن‏ها که با زبان او سخن مي‌‏گويند، جواب مي‏‌دهد. مردم باز هم پيش افتاده‌اند؛ رسانه‏ هم مي‌‏تواند وارد زمين تازه بازي شود.




منبع : ana.ir