بزرگنمايي:

خوشبخت واقعي کيست؟

رابرت والدينگر (Robert Waldinger) روانپزشک و مدير پژوهش "رشد و تکامل بزرگسالان" در هاروارد است. اين پژوهش يکي از طولانيترين و کاملترين پژوهشهاست که تا کنون بر روي زندگي افراد بزرگسال انجام شده است. والدينگر چند راز خوشبختي را که در مطالعه اخير به آن دست يافته اند، براي ما توضيح ميدهد. اين پژوهش دو گروه مرد سفيد پوست را به مدت 75 سال تحت مطالعه قرار داده است. اين پژوهش از سال 1938 آغاز شده است. اين دو گروه عبارتند از:

-268 دانشجوي سال دوم هاروارد به عنوان بخشي از پژوهشي تحت عنوان گرانت ( Grant Study ) ( اين پژوهش بخشي از همان پژوهش اصلي يعني رشد و تکامل بزرگسالان بود)که توسط روانپزشک هاروارد جورج واليانت ( George Vaillant ) هدايت مي شدند.

-456 پسر 12 تا 16 ساله که در بوستون بزرگ شده بودند، به عنوان بخشي از پژوهشي تحت عنوان گلوئک ( Glueck Study ) که توسط پروفسور دانشکده حقوق هاروارد شلدون گلوئک ( Sheldon انجام شد.

اين محققان زندگي آقايان را در زمينه هاي کيفيت ازدواجشان، رضايت شغلي و فعاليتهاي اجتماعي شان هر دو سال يکبار بررسي کردند و وضعيت سلامت فيزيکي آنها را هر 5 سال يک بار بررسي و ثبت ميکردند، که از جمله اين موارد راديوگرافي قفسه سينه، آزمايش خون، آزمايش ادرار و پژواک نگاري قلب ( روشي غير تهاجمي است که، با استفاده از امواج صوتي، ساختمان داخلي قلب به تصوير کشيده شده و در حقيقت به عنوان استاندارد تشخيص بيماري‌هاي قلبي تلقي مي‌شود) بود.

يک يافته مهم از اين مطالعات به دست آمد: رابطه خوب ما را سالمتر و خوشبختر نگه مي دارد.

در هر دو گروه تحت پژوهش هاروارد، مرداني که با خانواده، دوستان و يا اطرافيانشان رابطه صميمانه اي داشتند، شادتر و سالمتر از افرادي بودند که خود را کمتر اجتماعي ميدانستند. همچنين اين افراد طول عمر بيشتري نيز داشتند. در حالي که افراد تنها تر، کمتر شاد بودند. همچنين سلامت رواني و فيزيکي افراد تنها تر نيز ضعيف تر بود.يک بازبيني در 2014 از چند ده مطالعه منتشر شده در نشريه Social and Personality Psychology Compass، نشان داد که تنهايي بر عملکرد رواني، خواب و سلامتي تاثير ميگذارد که اين فاکتورها به نوبه خود خطر بيماري و مرگ را افزايش ميدهند.

تنها ارتباط داشتن اهميت ندارد. زوجهاي متاهل که دائما در کشمکش و دعوا هستند و علاقه کمي به هم دارند (که مولفان اين مقاله به عنوان ازدواج پرتعارض از آن ياد ميکنند)، کمتر از افرادي که هرگز ازدواج نکرده اند، شاد بودند. با اين حال به نظر مي رسد، تاثير کيفيت ارتباط تا حدي به سن بستگي دارد. يک مقاله در سال 2015 در نشريه Psychology and Aging منتشر شد که به مدت سي سال زندگي شرکت کنندگانش را دنبال کرده بود و به اين نتيجه رسيده بود که، در واقع تعداد روابط براي افرادي که در دهه بيست زندگي خود قرار دارند اهميت بيشتري دارد، اما کيفيت روابط در دهه سي زندگي تاثير بيشتري بر سلامت روانشناختي و اجتماعي فرد ميگذارد.

ارتباط اجتماعي با ديگران نه تنها براي سلامت فيزيکي خوب است، بلکه به دفع مشکلات رواني نيز کمک ميکند. افرادي که بدون جدايي و طلاق و يا مشکلات جدي، تا سن 50 سالگي متاهل مانده بودند، نسبت به افراد ديگر عملکرد بهتري در آزمونهاي حافظه داشتند. تحقيقات ديگر نيز اين يافته ها را تاييد مي کنند. پژوهشي در 2013 در نشريه PLOS ONE منتشر شد که نشان ميدهد، ازدواج از جمله فاکتورهايي است که با کاهش خطر اختلال خفيف شناختي و زوال عقل همراه است.

همه اين يافته ها نشان ميدهند که، روابط قوي و مستحکم براي سلامت ما ضروري است.

اجتماع تاکيد زيادي بر ثروت و کار و تلاش دارد، اما در اين 75 سال تحقيقات ما مشخص شد که، خوشبخت ترين افراد کساني بودند که به روابط با خانواده، دوستان و اجتماع اهميت بيشتري مي دادند.

منبع: سيمرغ