بزرگنمايي:
متوسط سني که افراد اولين احساس آگاهي و خجالت را درباره بدن خود تجربه مي کنند، به طور فزاينده اي در حال کاهش است
اخيرا يک پژوهش که از 1993 نوجوان و بزرگسال 13 تا 64 ساله صورت گرفت نشان داد که اولين مرتبه اي که هر فرد از بدن خود خجالت کشيده است، به طور متوسط در سن 13 و 14 سالگي مي باشد. اما با هر نسل، خودآگاهي در سن پايين تري نسبت به نسل قبل اتفاق افتاده است. در اين بررسي نوجوانان 13 تا 17 ساله اولين بار در 9 يا 10 سالگي نسبت به بدن خود چنين احساسي پيدا کرده بودند.
به طور کلي بزرگترين محرک شرم داشتن از بدن خود، همکلاسيها و رسانه ها (از تلويزيون گرفته تا شبکه هاي اجتماعي) مي باشند. تنها يک نفر از هر چهار نفر بيان کرده بود که والدينش به احساس آگاهي او نسبت به بدنش کمک کرده اند.
براي اکثريت پاسخ دهندگان به نظرسنجي، اولين احساس شرم از بدن خود را به واسطه ابراز نظر يک همکلاسي يا دوست در مورد اندام خود، تجربه کرده اند(60 درصد).عوامل تاثير گذار ديگر عبارت بودند از مشاهده تصويري از خود (30 درصد)مقايسه خود با فردي ديگر و همچنين امتحان کردن لباس (28 درصد هر مورد).
کودکاني که از بدن خود خجالت ميکشند، در زمينه خجالت کشيدن از ديگر عوامل نيز حساس و آماده پذيرش هستند.
با وجود برخورد با خودآگاهي در حال رشد در بعضي از نوجوانان خجالتي، آنها در بزرگسالي به لحاظ عاطفي انعطاف پذير مي شوند.
در نوجواناني که والدينشان را عامل خودآگاهي از بدنشان مي دانستند، احتمال اين که در بزرگسالي نسبت به بدن خود ديد مثبتي پيدا کنند، دو برابر افرادي بود که والدينشان نقشي نداشته اند. در واقع والدين اين کودکان به واسطه تجربيات خود ميتوانند فرزندانشان را به سمت نگرش مثبت نسبت به بدن خود حرکت دهند.
چرا افراد در سنين پايين و نوجواني اين خودآگاهي را نسبت به بدنشان احساس مي کنند؟
روبين سيلورمن مولف Good Girls Don’t Get Fat: How Weight Obsession Is Messing Up Our Girls and How We Can Help Them Thrive Despite It ميگويد:
"اين کودکان و نوجوانان در مورد اينکه بايد چگونه به نظر برسند، زودتر از ديگران پيام دريافت مي کنند."
تاکيد بر ظاهر، از رسانه ها که فراگير بوده و به راحتي در دسترس کودکان و نوجوانان هستند و همچنين همکلاسيها، دوستان و والدين نشات ميگيرد.
همچنين آشنايي با روابط جنسي در اين کودکان زودتر اتفاق مي افتد.
کودکان عجله دارند که زودتر بزرگ شوند و لباسها و مدلهاي بزرگسالان را استفاده کنند و احساس ميکنند بدنشان نيز بايد شکل خاصي داشته باشد. همه اينها در کنار هم باعث مي شود که نسبت به بدن خود حساس شوند.
والدين براي افزايش اعتماد به نفس کودک و نوجوان خود چه کاري ميتوانند انجام دهند؟
سيلورمن توصيه ميکند: " والدين مطمئن شوند کودکشان سواد رسانه اي دارد." "به اين معنا که والدين نبايد تنها در کنار فرزندان بنشينند و درباره چيزهايي که ميبينند صحبت کنند بلکه بايد آنها را واقعا تشريح کنند." سيلورمن با کودکان خود صحبت ميکند و به آنها درباره اين که تبليغات ما را فريب ميدهد تا چيزي را که ميخواهند، بخريم ميگويد. خواه آن کالا عروسک و لباس باشد يا خوراکي. مطرح کردن اين مسائل با کودکان به آنها کمک ميکند در برابر تبليغات رسانه ها درک بيشتري پيدا کنند و زرنگ و دانا باشند.
سيلورمن در مورد نوجوانان ميگويد ميتوانيد به آنها تصاوير پيش و پس از آرايش ستاره هاي مورد علاقه شان را نشان دهيد، به آنها نشان دهيد اين ستاره ها در زندگي روزمره چگونه هستند و تصويري که از آنها بر روي صفحه مجلات و اينستاگرام ميبينند، با تصوير واقعي آنها تفاوت دارد.
به کودکان و نوجوانانياد بدهيد تصاويري را که ميبينند موشکافانه بررسي کنند و متوجه شوند که اين تصاوير اغلب به صورت ديجيتالي دستکاري شده اند و آرايش و نور پردازي نيز براي لاغر و بي نقص به نظر رسيدن آنها کمک شاياني کرده است در حالي که در زندگي واقعي چنين نيست. اين کار به آنها نشان ميدهد که ظاهر واقعي دختري که تصوير او را روي مجله ميبينيد، حتي شبيه اين تصوير هم نيست. چشمان کودکان را به روي حقيقت باز کنيد تا درست ببينند.
يک مرحله حساس ديگر، صحبت درباره چاقي در خانواده است. والدين بايد درباره چيزهايي که جلوي فرزندانشان ميگويند دقت زيادي به خرج بدهند. سيلورمن توصيه ميکند هنگامي که فاميل يا دوستان به منزلتان مي آيند، به آنها بگوييد که جلوي کودکان درباره چاقي و لاغري صحبت نکنند. اگر يکي از عزيزانتان درباره رژيملاغري صحبت ميکند، بايد او را کنار بکشيد و به او بگوييد که ممکن است کودکانتان تاثير بگيرند. به او بگوييد که ترجيح ميدهيد کسي درباره چاقي و لاغري در جمع صحبت نکند تا فضاي مناسبي براي حضور کودکان در جمع وجود داشته باشد.
سيلورمن توصيه ميکند هنگامي که در حضور کودکان در مورد بدن صحبت ميکنيد، بر تمام کارکردهاي شگفت انگيز بدن تمرکز کنيد نه ظاهر آن. مثلا ميتوانيد بگوييد من به بدنم خيلي اهميت ميدهم چون به کمک آن ميتوانم راه بروم و در پارک در کنار شما قدم بزنم و شادي کنم. من پاهايم را دوست دارم چون کارهاي مهمي برايم انجام ميدهند، با آنها ميتوانم شنا کنم و برقصم.
کودکان دائما به حرفهايي که در پيرامون آنها گفته ميشود گوش ميکنند و فکر ميکنند. با آنها درباره کارايي و فوايد بدنشان صحبت کنيد مثلا اين که ميتوانند فوتبال بازي کنند، پشتک بزنند، بدوند و غيره. هر چه بيشتر درباره واقعيتها و عملکرد بدن با آنها صحبت کنيد، از اهميت ظاهر بدن براي آنها کاسته ميشود. شما ميتوانيد درک خود از زيبايي بدن را به آنها منتقل کنيد و به آنها بياموزيد فقط اندام باريک و لاغر نيست که باعث مي شود شما اندامتان را دوست داشته باشيد.
منبع: سيمرغ
