بزرگنمايي:

چه خبر - روحاني با مجلس به مشکل خورده است؟

حواشي جلسه علني دوشنبه آنقدر بود که بودجه و عدد و رقم هايش چندان به چشم نيامد. برخورد نمايندگان مجلس با حسن روحاني و سر و صدايي که همزمان با سخنراني اش به راه انداختند؛ يک بار ديگر نشان داد که تعامل با مجلس دهم آنچنان که آقاي رئيس جمهور انتظار داشت، پيش نرفته است.

روحاني که روي حذف بسياري از تندروهاي مجلس نشين و پيروزي ليست اميدي ها حساب کرده بود، گمان نمي برد که همکاري با مجلسي به رياست علي لاريجاني و حضور بسياري از نيروهاي اعتدالي تا اين حد دشوار شود. تا اين حد که کار به استيضاح هاي پي در پي وزرا، سوال از رئيس جمهور و اخلال در حين سخنراني او برسد!

براي درک بهتر اين وضعيت بايد نگاهي به تعامل روحاني با جريان هاي موجود در مجلس انداخت و آنجاست که مشخص مي شود نه اصلاح طلبان به قدر کافي با او همراهي کرده اند و نه لاريجاني و حاميانش به قدر کافي همکاري.

تکليف طيف تندرو اما از ابتدا مشخص بود. کم شدن شمار آنان در مجلس و کوتاه شدن دست افرادي همچون حميد رسايي و مهدي کوچک زاده اين اميد را مي داد که ميزان اثرگذاري اين طيف کاسته شود. کريمي قدوسي، حاجي دليگاني، پژمانفر و ديگران اما چنان جور بقيه را کشيدند که شاهديم همين حلقه کوچک مخالفان در مواقع و مواردي چطور براي روحاني دردسرساز شده است. تصاوير منتشر شده از جلسه علني دوشنبه نيز حکايت از همين دارد و شاهدي بر اين مدعا است که هر جا سخن از حاشيه سازي براي دولت باشد نام پايداري چي ها مي درخشد.

حضور اين عده در فراکسيون ولايي مجلس سبب که اين فراکسيون اگرچه قليل اما در مواردي اثرگذار باشد. مثلا همان بازي سياسي که در انتخابات هيات رئيسه مجلس انجام دادند و با انصراف حاجي بابايي ، رياست لاريجاني را تمديد کردند.

فريادهايي که هدايت الله خادمي صبح دوشنبه بر سر روحاني کشيد نشانه واضحي از ناموفق بودن روحاني و دولت اش در کنار آمدن با اين طيف بود. معلوم شد که حقوق نجومي و برج نشيني هم اين گروه را با دولت همراه نمي کند و هرجا که مصلحت بدانند با هم متحد شده و پروژه تازه اي را عليه رئيس جمهور کليد مي زنند.

مشکل روحاني در تعامل با مجلس اما فقط اين نيست. او بيش از آنچه بايد روي حمايت فراکسيون اميد و نيروهاي اعتدالي راه يافته به مجلس حساب کرد و همين هم مشکل ساز شد. ليست اميدي ها اگرچه ظاهرا حامي و مدافع دولت هستند اما بعضا عليه او موضع گيري کرده و زاويه خود را با تصميمات دولت حفظ مي کنند. چنانچه ملاحظه شد در جريان سوال از رئيس جمهور اصلا کوتاه نيامدند. ناگفته نماندکه در فرقه سوال از رئيس جمهور خود روحاني هم کم مقصر نبود. شايد اگر لجبازي نکرده و نمي گفت که به حمايت کردن يا نکردن آنها اهميت نمي دهد؛ کار به نحو ديگري پيش مي رفت.

اين را نيز بايد در نظر داشت که هر وقت پاي مسائل منطقه اي و قومي به ميان آمده فراکسيون اميدي ها در ايجاد وحدت ضعيف تر عمل کرده اند. محمدرضا عارف نيز رئيس مناسبي براي اين فراکسيون نبوده و هيچ وقت موفق به ايجاد وحدت آن هم به نفع دولت ، نشده است.

وضعيت تعامل روحاني و مجلسي ها وقتي بغرنج تر مي شود که نقش علي لاريجاني و حاميانش در فراکسيون مستقلان را ناديده نگيريم. فراکسيوني که در موارد حساس تعيين کننده شده و با اعلام نظر خود بر راي نهايي مجلس سايه مي اندازد. روحاني گمان مي کرد که روابط اش با مجلس تحت رياست لاريجاني صميمانه تر باشد اما او سياس تر از اين حرف ها است و هرچه گذشت نشان داد که در موضع گيري و سياست ورزي به منفعت دولت کاري ندارد. چرا که اگر داشت بسياري از استيضاح ها يا سوال از رئيس جمهور اعلام وصول و عملي نمي شد.

با همه اين اوصاف، روحاني چاره اي ندارد غير از آنکه يک سال ديگر با همين مجلس کار کند. بايد منتظر ماند و ديد که چطور روابط دو قوه را مديريت مي کند و با هر يک از اين طيف هاي سياسي کنار مي آيد.

منبع: bartarinha.ir