بزرگنمايي:

چه خبر - کساني که مي گويند رأي داديم چه شد؟همين شد.صداي رسايي و کوچک زاده و زاکاني را نشنيديم

مهرداد خدير: لايحۀ الحاق ايران به کنوانسيون مقابله با تأمين مالي تروريسم يا سي.اف.تي که پيش شرط خدمات دهي تسهيلات مالي و بانکي جهانيان به ايران است به رغم جنجال‌هاي بسيار در مجلس شوراي اسلامي تصويب شد.
اين لايحه در حالي تصويب شد که رسانه هاي اصول‌گرا يک هفته است که در هر بوقي مي دمند و تصويب آن را به منزلۀ خيانت مي‌دانند و ده ها نفر هم در مقابل مجلس تجمع کرده بودند و درون پارلمان هم عده اي هياهو مي‌کردند تا تصويب نشود.
هر کاري که مي‌توانستند انجام دادند تا چهارمين لايحه از مجموعۀ اف. اي.تي .اف (گروه ويژۀ اقدام مالي) تصويب نشود اما شد.
حتي سخناني را به رهبري نسبت دادند يا گفته اي از ايشان را تفسير کردند. کنوانسيون و حق شرط را به گونه اي ديگر معرفي کردند. رييس جامعه مدرسين حوزه علميه قم از طرف خودش يا تشکل مربوط نامه اي نوشت. برخي انگ خيانت زدند و هر کاري که مي توانستند در فضاي سياسي و رسانه اي انجام دادند اما اين لايحه سر انجام با 143 رأي موافق و 120 رأي مخالف و 5 رأي ممتنع تصويب شد.
تا خبر تصويب اعلام شد همان تجمع کنندگان که حق تجمع را به صورت انحصاري براي خود قايل اند شعار سر دادند : عزا عزاست امروز و جالب اين که نمي گفتند کي صاحب عزاست و چرا بايد از رأي نمايندگان مردم عزادار باشند؟
البته ممکن است از حالا به بعد فشار را بر روي شوراي نگهبان و مجمع تشخيص وارد کنند اما سي. اف. تي در مدار رسمي تأييد افتاده و خارج نمي شود و حالا که به اين نقطه رسيده و بر پايۀ آن ايران وارد توافقاتي با اروپايي ها مي شود ديگر نمي شود زيرش بزنند. اگر مي خواهيم با اروپا کار کنيم و زير فشار آمريکا دوام بياوريم بايد به خيلي از قواعد تن بدهيم. هر چه در سخن مخالفين تامل کردم نکته اي تازه درنيافتم جز اين که شتر سواري دولا دولا را ممکن مي دانند و اين طرف مي گويد نمي شود. يا رومي روم يا زنگي زنگ. کار با اروپا شرايط و الزاماتي دارد و سي تي اف يکي از آنهاست.
اين يادداشت کوتاه را اما به قصد ديگري مي نويسم. يک لحظه تصور کنيد سي نماينده تهران مانند مجلس قبل اصول‌گراي متمايل به پايداري بودند و مردم تهران در هفتم اسفند 94 سي نماينده جديد را به پارلمان نمي فرستادند که هر چند اغلب ساکت اند اما در اين گونه مواقع با دولت و منافع ملي همراهي مي کنند. با بقيه کار ندارم. چون آمار دقيق آنها را ندارم.
اگر از 143 رأي موافق همان 30 رأي را کم کنيم و به مخالفان بيفزاييم تعداد موافقان به 113 کاهش مي يابد و مخالفان به 150 مي رسد و در اين حالت سي تي اف به تصويب نمي رسيد و محدوديت هاي مالي و بانکي بيشتر مي شد.
کساني که مي گويند رأي داديم چه شد؟ همين شد. صداي رسايي و کوچک زاده و زاکاني را نشنيديم چون اصلا در مجلس نبودند. اين که نتيجه رأي مجلس به صداي نخبگان در بيرون نزديک باشد بهتر است يا وقتي که هيچ قرابتي نبود؟ جامعه خواستي داشت و مجلس به راهي ديگر مي رفت.
شايد گفته شود در مجلس قبل هم در بيست دقيقه برجام را تصويب کردند وقتي فشار يا توصيه در کار باشد تصويب مي کنند اما عدد 120 مخالف نشان مي دهد توصيه خاصي نبوده واگر اميدي ها و تنها اميدي هاي تهران نبودند شايد 120 مخالف به 140 و 150 مي رسيد.
تصور نکنيم تنها بروز و نمود نمايندگان در نطق و مصاحبه است. گاه سر بزنگاه ها و رأي گيري ها مشخص مي شود که ترکيب آراچه نقشي مي تواند باشد.
گذشت روزگاري که يک روزنامه اگر مي نوشت کار تمام بود. حالا يک هفته است تيتر مي زند و به خيانت متهم مي کنداما تصويب مي شود. اينها آيا دستاورد نيست؟ اگر با متر دلار هم مي سنجيد تأثير دارد.
هر چه به سازمان هاي بين المللي متصل تر باشيم اقتدارگرايان داخلي ناگزيرتر مي شوند دست به عصاتر باشند. مثل فيفا که مطابق قاعده بايد رفتار کنيم. هر چه قاعده مندي بيشتر امکان کار دلبخواهي کمتر.
بدون هفتم اسفند 94 مصوبۀ نيمۀ مهر 97 ممکن نبود. ممکن است برخي از سر احساس بگويند من که ديگه رأي نمي دم. بحث ما درباره رأي دادن بعدي نيست چون اين سيب صدها چرخ خواهد خورد. اين است که سي اف تي تفاوت ها را نشان داد. اگر روحاني نبود چنين لايحه اي هم نبود و اگر اميدي ها نبودند تصويب نمي شد. بله، خيلي از دستاوردهاي حداکثري حاصل نشده اما دستاوردهاي حداقلي را هم دست کم نگيريم.
ممکن است بعضي بگويند: حالا همۀ مشکلات حل مي‌شود؟! پاسخ اين پرسش را در سخنان جواد ظريف مي‌توانيد بخوانيد و بيابيد.

منبع: asriran.com