بزرگنمايي:

افسردگي؛ حقايق و شايعات شايعه: با سخت کوشي ميتوان بر افسردگي غلبه کرد

افسردگي تقريبا در يک ششم افراد، زماني در طول زندگي اتفاق مي افتد بنابراين درمانهاي خانگي و شايعات و حقايق درباره آن بين مردم رايج است. يکي از اين باورها اين است که خود را در کار غرق کنيد تا احساس بهتري پيدا کنيد. در موارد خفيف احساس غمگيني، اين ممکن است واقعا موثر باشد اما افسردگي موضوع ديگري است. کار زياد خود يکي از علائم افسردگي به خصوص در مردان است.

افسردگي يک وضعيت پزشکي جدي است و يکي از مهمترين علتهاي ناتواني در بزرگسالان به شمار مي آيد اما ممکن است با احساس غم معمولي به اشتباه گرفته شود. شواهد بيولوژيکي افسردگي را ميتوان در اسکن مغزي مشاهده کرد که ميزان غير طبيعي فعاليت را نشان ميدهد. مواد شيميايي مهمي در مغز که سيگنالها را بين عصبها منتقل ميکنند، در افراد افسرده از تعادل خارج ميشوند.

پزشک يا نزديکان يک مرد افسرده، ممکن است متوجه افسردگي او نشوند. علت آن اين است که مردان کمتر از زنان درباره احساساتشان صحبت ميکنند و برخي از مردان افسرده غم يا ناراحتي خود را نشان نميدهند. به جاي آن ممکن است عصباني، تحريک پذير يا بي قرار ديده شوند. حتي ممکن است حمله کلامي نسبت به ديگران داشته باشند. برخي از مردها سعي ميکنند از طريق رفتار يا مصرف بي ملاحظه مواد بر افسردگي خود غلبه کنند.

سرسختي و قدرت روحي رواني در فرهنگ ما مورد ستايش است و هر کسي که شکوه اي داشته باشد، فورا بر او برچسب منفي زده ميشود. اما افرادي که افسردگي باليني دارند، تنبل نيستند و براي خود احساس تاسف نميکنند. همچنين نميتوانند افسردگي را از خود دور کنند. افسردگي يک بيماري پزشکي است و مربوط به تغييراتي است که در مغز روي ميدهد و همانند بيماريهاي ديگر معمولا با درمان مناسب بهبود مي يابد.

همه افراد اعم از درونگرا و برونگرا با هر پس زمينه نژادي و خانوادگي، ممکن است به افسردگي دچار شوند. اين بيماري در زنان دو برابر مردان شايع است اما ممکن است علت آن، اين باشد که زنان بيشتر به دنبال درمان و ابراز بيماري هستند. اغلب در اواخر جواني يا اوايل دهه بيست زندگي علائم شروع ميشوند اما در هر سني ممکن است دوره هاي آن اتفاق بيفتند. تجربه هاي سخت فردي نيز ميتواند افسردگي ايجاد کند به چيزي فراتر از غم تبديل شود.

افسردگي به تدريج فرد را گرفتار ميکند و اين ويژگي باعث ميشود شناسايي آن دشوارتر از بيماريهاي ناگهاني باشد. يک روز بد در ابتدا، کم کم تبديل به روزهاي يکنواخت و خسته کننده ميشود و غيبت از کار، مدرسه يا موقعيتهاي اجتماعي آغاز ميگردد. يک نوع افسردگي به نام افسرده خويي يا ديستيميا ممکن است سالها به صورت بيماري مزمن و کم شدت باقي بماند، کسالتي که قاتلِ خاموش شغل و روابط شما ميشود. از طرفي افسردگي ممکن است وضعيت شديد و ناتوان کننده اي باشد. بسياري افراد با درمان ظرف 4 تا 6 هفته احساس بهبودي قابل توجهي خواهند داشت.

با وجود شايعات در مورد پروزاک، داروها تنها يکي از ابزارهاي مورد استفاده براي بهبود خلق افسردگي هستند و کمک گرفتن براي درمان افسردگي به معني مصرف دارو نيست. در واقع مطالعات نشان ميدهند گفتگو درماني و نيز مصرف دارو براي افسردگي هاي خفيف تا متوسط، موثر است. حتي اگر از داروهاي ضد افسردگي استفاده کنيد، احتمالا لازم نيست تمام طول عمر خود مجبور به استفاده از آن باشيد. پزشک به شما کمک ميکند زمان مناسب توقف دارو را مشخص کنيد.

هميشه اينطور نيست. برخي افراد هنگام افسردگي گريه نميکنند يا حتي خيلي غمگين نيستند بلکه از نظر هيجاني تهي هستند و احساس پوچي و بي مصرف بودن ميکنند. افسردگي حتي اگر بدون علائم محسوسي باشد، اگر درمان نشود فرد نميتواند از زندگي لذت کافي ببرد و افسردگي او بر خانواده اش تاثير ميگذارد.

اگر افسردگي در خانواده شما سابقه دارد، احتمال بيشتري دارد که شما نيز گرفتار آن شويد اما احتمال اين که چنين نباشد نيز وجود دارد. افرادي که سابقه خانوادگي افسردگي دارند ميتوانند مراقب علائم اوليه افسردگي بوده و فورا اقدامي انجام دهند، خواه در جهت کاهش استرس، خواه ورزش بيشتر، مشاوره يا درمان حرفه اي.

بيشتر افراد، چالش پيري را بدون تجربه افسردگي مديريت ميکنند اما وقتي افسردگي اتفاق بيفتد، ممکن است از آن چشم پوشي شود. افراد مسن تر ممکن است ناراحتي يا علائم مبهم خود را پنهان کنند: غذا ديگر لذت بخش نيست، دردها شديدتر شده اند، الگوي خواب تغيير يافته و .... مشکلات پزشکي نيز ميتوانند در سالمندان افسردگي ايجاد کنند و افسردگي بهبودي از جراحي يا حمله قلبي را کند ميکند.

در سالمندان، افسردگي ميتواند ريشه مشکلات حافظه، گيجي و در برخي موارد هذيان باشد. پرستاران و پزشکان ممکن است اين مشکلات را با علائم زوال عقل يا کاهش حافظه مربوط به سن اشتباه بگيرند. دريافت درمان در اکثر افراد سالمند مبتلا به افسردگي، اين مشکل را برطرف ميکند. روان درماني به ويژه براي افرادي که نميتوانند يا نميخواهند دارو مصرف کنند، مفيد است.

زماني به افراد توصيه ميشد با صحبت کردن درباره مشکلاتشان، وضعيت را بدتر نکنند. امروزه شواهد نشان ميدهد که مباحثات هدايت شده توسط يک متخصص ميتواند وضعيت را بسيار بهتر کند. انواع مختلف روان درماني با شناسايي الگوي فکري منفي، احساسات ناخود آگاه يا مشکلاتي در روابط، به درمان افسردگي کمک ميکند. اولين قدم صحبت با متخصص سلامت روان است.

توصيه قديمي تاکيد بر مثبت انديشي، امروزه تبديل به يک راهکار براي مقابله افسردگي شده است. به اين شيوه درمان رفتاري شناختي (سي بي تي) گفته ميشود. افراد در اين شيوه درماني راهکارهاي جديدي براي تفکر و رفتار مثبت ياد ميگيرند. رفتار و گفتگوي دروني منفي شناسايي شده و باا افکار مثبت تر جايگزين ميشود. اين روش به تنهايي يا در ترکيب با دارو در بسياري از افراد درمان موثري است.

اگر چه بسياري از نوجوانان دمدمي، جدلي و تحريک پذير هستند اما تحريک پذيري و ناراحتي و غم طولاني مدت براي آنها طبيعي نيست. وقتي شاد نبودن بيش از دو هفته طول بکشد، ممکن است علامت افسردگي باشد که تقريبا در يک نفر از هر يازده نوجوان اتفاق مي افتد. علائم ديگري که نشان ميدهند نوجوان نياز به کمک دارد عبارتند از: دائما تحريک پذير يا نارحت هستند حتي وقتي با دوستانشان همراه هستند، از فعاليتهاي مورد علاقه شان لذت نميبرند يا افت تحصيلي ناگهاني دارند.

مطالعات بسيار خوبي نشان ميدهند که ورزش با شدت متوسط و به صورت منظم، ميتواند علائم افسردگي را کاهش داده و نيز به اندازه دارو در برخي افراد مبتلا به افسردگي خفيف تا متوسط مفيد واقع شود. ورزش گروهي يا همراه با دوستان خوب، حمايت اجتماعي را نيز به همراه مي آورد که به نوبه خود خلق را بهبود ميبخشد.

واقعيت اين است که اکثر افرادي که اقدامي براي بهبود افسردگي شان انجام ميدهند، بهبود مي يابند. در مطالعه بزرگي که توسط موسسه سلامت روان ملي امريکا انجام شد، 70% از افراد از طريق دارو علائمشان بر طرف شد، اگر چه ممکن است هميشه با اولين مصرف دارو اين اتفاق نيفتد. مطالعات نشان ميدهند بهترين درمان ترکيب دارو و گفتگو درماني است.

برخي وقايع زندگي موجب نااميدي يا غمگيني ميشوند اما اين حالات لزوما افسردگي نيست. سوگ پس از مرگ، جدايي، از دست دادن شغل يا شناسايي يک بيماري جدي، طبيعي است. يک نشانه نياز به درمان اين است که غمگيني اکثر مواقع روز و در اکثر روزها وجود دارد. وقتي فرد به طور مناسب و صحيح در حال گذراندن شرايط دشواري باشد، معمولا گاهي حواسش از ناراحتي پرت ميشود يا خوشحالي را تجربه ميکند.

ممکن است افراد در اعماق افسردگي تصور کنند هيچ اميدي براي بهتر شدن زندگي وجود ندارد. اين نااميدي بخشي از اين بيماري است نه واقعيت. با درمان، به تدريج نگرش مثبت جايگزين افکار منفي ميشوند، خواب و اشتها بهبود مي يابد و خلق بهتر ميشود. افرادي که براي گفتگو درماني به متخصص مراجعه ميکنند، به مهارتهاي غلبه بر استرس در زندگي که ميتوانند نااميدي به همراه داشته باشند، مجهز ميشوند.

منبع: سيمرغ