بزرگنمايي:
موهاي زنان براي ساخت کلاه گيس طبيعي
گاهي زنان و دختران آمريکايي موهايشان را براي ساخت کلاهگيس به گروههايي خاص ميبخشند البته نه به اين خاطر که نگهداري از موهاي بلند نياز به مراقبت دارد بلکه به خاطر قيمت بالاي آنها اين کار را انجام ميدهند.
بسياري از کلاهگيسها هم از کشورهاي هند و چين به آمريکا وارد ميشوند؛ در اين دو کشور زنان هنوز به خاطر نياز مالي موهايشان را ميفروشند؛ اما تجارت موي انسان، تميز و بهداشتي نيست.
مثلاً در هندوستان در مکانهايي مانند معبد «وِنکاتِسوارا» که زائران مجبورند براي زيارت موهايشان را کوتاه کنند، فروش موي کاملاً به يک تجارت تبديلشده است هرچند خودشان مدعياند موها را به مؤسسات خيريه اهدا ميکنند.
بسياري از زائرين نميدانند که موهايشان فروخته ميشود. در ضمن کارگراني که مسئول مرتب کردن حجم بالاي موهاي دور ريخته شده هستند چارهاي جز کنار آمدن با خون ناشي از اصلاح سريع سر، شپشها و بوي بد محيط بستهبندي ندارند.
تراشيدن موي سر زنان
اِسکات کارني scott carney در گزارش سال 2010 براي مجلهي «مادر جونز» (Mother Jones) ميگويد: قرار دادن 21 تُن مو در اتاقي که مستعد رشد و نموي قارچ، کپک و بوي نامطبوع است، بسيار شرايط نامناسبي را به وجود ميآورد. بيشتر مردم معتقدند که موي زائران هندي به دليل عدم استفاده از مواد شويندهي گروهياي بهترين موي دنياست؛ اما درواقع بهترين مزيت آن در شباهتش به موي نژاد قزاقستانيهاست.
اما جنبهي سياه اين تجارت فقط در اين نيست که زنان فقير موهاي خود را براي تأمين هزينهي خانواده به افراد مرفه ميفروشند بلکه داستانهايي درباره مرداني به گوش ميرسد که زنان را مورد ضرب و شتم قرار ميدهند و با اجبار سر قربانيان را پايين نگهداشته و ميتراشند.
کلاهگيسهايي که از موهاي طبيعي ساخته ميشوند بهراحتي تا هزاران دلار فروخته ميشوند. در مقابل موهاي مصنوعي که طبيعي به نظر نميرسند و نميتوان آنها را آرايش کرد، روزبهروز باکيفيت بيشتري توليد ميشوند و البته قيمت مناسبتري دارند.
منبع: yjc.ir