بزرگنمايي:

چه خبر - وقوع 17 هزار گزارش تعرض جنسي به دانش آموزان در آمريکا

چاز وينگ 12 ساله بود که آنها به سراغش آمدند. همکلاسي هايش که او را آزار دادند نيز کودک و در حال ورود به سن و سالي بودند که صدايشان خش برمي دارد و پشت لبشان سبز مي شود.
در نهايت او سوگند ياد کرد که اين پسربچه ها پس از يک سال آزار و اذيت، به او تجاوز کرده و او را در حال خونريزي به حال خودش رها کرده اند. هرچند که چاز مکررا به معلمان و مديران مدرسه گفته بود که مورد توهين و حملات فيزيکي قرار گرفته، ولي تا يک سال بعدتر تعرض جنسي را گزارش نداده بوده، گزارشي که به گشوده شدن يک مبارزه حقوقي طولاني بر سر اين انجاميد که آيا مدرسه به قدر کافي از او حفاظت کرده است يا خير.
ماجراي چاز چيزي بيش از يک زورگويي تشديد شده است. در سطح آمريکا هزاران دانش آموز از سوي ديگر دانش آموزان در دبيرستان ها، مدارس راهنمايي و حتي مدارس ابتدايي مورد تعرض جنسي قرار گرفته اند؛ وحشتي پنهان که دست اندرکاران حوزه تعليم و تربيت از مدت ها پيش هشدار داده بودند، نبايد آن را ناديده گرفت.
آسوشيتدپرس با اتکا بر سوابق آموزش و پرورش ايالت که با داده هاي جرم و جنايت فدرال تکميل مي شد، در جريان تحقيقاتي يکساله روشن ساخت که در طول دوره چهار ساله پاييز 2011 تا بهار 2015 حدود 17 هزار گزارش تعرض جنسي از سوي دانش آموزان صورت گرفته است.
هرچند که اين رقم کامل ترين رقم در دسترس است، با اين حال به طور کامل نشان دهنده تعرضات جنسي درميان 50 ميليون دانش آموز مدارس انتفاعي کشور نيست، چرا که چنين حملاتي عمدتا گزارش نمي شوند و در برخي ايالت ها مورد پيگيري قرار نمي گيرند و آنهايي هم که دنبال مي شوند، بيشتر در اين باره که چگونه دسته بندي شده و در زمره خشونت جنسي قرار مي گيرند يا نه، اختلاف نظر دارند. شماري از برآوردهاي آکادميک اين رقم را به شدت بالاتر از اين نشان مي دهند.
کارول شيکشافت استاد دانشگاه مشترک المنافع ويرجينيا که در زمينه سوء رفتار جنسي درمدارس تخصص دارد مي گويد: «مدارس ملزم به حفظ امنيت دانش آموزان هستند. اين بخشي از ماموريت آنها محسوب مي شود. بخشي از مسئوليت قانوني آنها به حساب مي آيد ولي اين اتفاق نمي افتد. چرا ما بيشتر در اين باره نمي دانيم و چرا جلوي اين وضع گرفته نمي شود؟»
مدارس ابتدايي و راهنمايي هيچ الزام ملي به دنبال کردن يا فاش کردن خشونت جنسي ندارند و خود را براي پنهان کردن آن زير فشار شديدي احساس مي کنند. حتي با توجه به تنوع قوانين ايالت هاي مختلف، تاييد يک حادثه مي تواند جرقه زننده عملي شدن الزامات و تعهدات زيادي شود. و تا زماني که مدارس دست به عمل نزده اند- يا تا زماني که تلاش هايشان براي ريشه کني سوء استفاده جنسي بي تاثير مي ماند- عدالت تضمين نمي شود.
وينگ در جريان تشکيل پرونده عليه دبيرستان برانزويک گفت که اين دقيقا همان اتفاقي است که براي او رخ داد.
هرچند که مدرسه در اين که تجاوزي رخ داده يا نه حرف دارد، آسوشيتدپرس دريافته است که مديران اين مدرسه اجازه داده اند قلدري نسبت به چاز تشديد شود و سپس از تحقيق و بررسي کافي درمورد ادعاهاي سوء استفاده جنسي از او قصور کرده اند.
چاز گفته است تقريبا از اولين روز ورودش به دبيرستان برانزويک بچه ها شروع به آزار و اذيت او کردند، در مورد وزنش او را دست انداخته اند و آزمايش هايي چون «آزمون همجنس باز نبودن » را روي او انجام داده اند. او گفت که شکايت کردن نزد معلمان و مديران مدرسه نيز به او کمکي نکرده است. در نتيجه او وارد فاز افسردگي شده و از رفتن به مدرسه خودداري کرده است.
تا اينکه يک روز در سال 2012 مادرش با بازگشت به خانه، او را در حالي يافت که در تختش به خود مي پيچيد. مادرش از او خواهش مي کند به او بگويد که چه اتفاقي برايش افتاده و اندک اندک کلمات از دهان چاز خارج شدند: «اونا اذيتم کردن.»
او گفت که مورد تجاوز قرار گرفته است. سه بار.
چاز با قيد سوگند به پليس و بازرسان سوء استفاده جنسي از کودکان گفت که او به اين دليل نزديک يک سال درمورد اين تجاوز سکوت کرده است که متجاوزان گفته بودند در صورت حرف زدن، تهديداتي را عليه خودش و خانواده اش عملي مي کنند.
تحقيقات پيرامون ادعاها درمورد تعرضات جنسي دشوار است. چون بسياري از قربانيان در ابتدا ساکت مي مانند و شواهد فيزيکي مي تواند مدت ها پيش از ورود بازرسان به موضوع از بين رفته باشند. اغلب هيچ شاهد عيني هم وجود ندارد و تنها روايت هاي متضاد متهم و قرباني وجود دارد.
بر اساس بررسي آسوشيتدپرس از داده هاي جرم و جنايت فدرال که امکان تجزيه و تحليل دقيق تري را از سوابق تحصيلي آموزش و پرورش ايالت فراهم آورد، کودکان بيشترين آسيب پذيري را براي تعرضات جنسي از سوي ديگر کودکان در خلوت يک خانه دارند. اما مدارس- که در آنها عده زيادتري افراد بزرگسال مراقب هستند و والدين اين اعتماد را دارند که کودکانشان در محيطي امن قرار دارند- مکان شماره دو تخلفات جنسي کودکان توسط همتايانشان محسوب مي شوند.
خشونت جنسي که آسوشيدتپرس ردگيري کرده و از تجاوز کامل تا دستمالي را در برمي گيرد، در هرجايي که دانش آموزان بدون نظارت بزرگترها باقي مي مانند اتفاق مي افتد؛ مثل داخل اتوبوس و دستشويي ها، راهروها و رختکن ها. هيچ نوع مدرسه اي در برابر وقوع اين حوادث ايمن نيست، چه مدرسه در يک حومه سطح بالا قرار داشته باشد، چه يک محله وسط شهر يا در يک شهر زراعتي.
آنطور که آسوشيتدپرس با بررسي داده هاي فدرال مربوط به جرم و جنايت دريافته، دستمالي ناخواسته شايع ترين شکل تعرض است، اما از هر پنج دانش آموزي که مورد تجاوز قرار گرفته اند، در يک نفر لواط يا دخول شيئ خارجي صورت گرفته است.
در حدود 5 درصد خشونت هاي جنسي، کودکان 5 و 6 ساله دخيل بوده اند. اما اين تعداد در سنين 10 و 11 به شدت افزايش پيدا مي کند- يعني حدود همان زماني که دانش آموزان وارد سال هاي دوره راهنمايي مي شوند- و تا 14 سالگي اين افزايش همچنان ادامه پيدا مي کند. سپس وقتي دانش آموزان وارد دوره دبيرستان مي روند، اين روند اندک اندک کاهش مي يابد.
آسوشيتدپرس تنها شديدترين اشکال تعرض جنسي را مورد بررسي قرار داده و اشکالي را که دامنه تعريف وسيع تري دارند مثل آزار و اذيت جنسي يا رفتاري چون بوسيدن در حياط مدرسه را کنار گذاشته است.
برعکس تصور عموم مردم، داده ها نشان مي دهند که تعرضات جنسي دانش آموزي توسط همتايان بسيار شايع تر از اين تعرضات از سوي معلمان هستند. در برابر هر سوء استفاده جنسي بزرگسال به کودک که در محيط مدرسه گزارش شده، هفت تعرض از طرف دانش آموزان وجود داشته است.
بر اساس يافته هاي آسوشيتدپرس، مدارس مکررا عدم تمايل يا عدم تجهيزات خود براي رسيدگي به اين مشکل را ابراز کرده اند، با وجودي که مدت هاست ديوان عالي آمريکا حکمي صادر کرده که مي توان آنها را ملزم به پرداخت غزامت مالي کرد. برخي از مديران و کادر آموزشي حتي در لاپوشاني هايي براي پنهان کردن شواهد يک جرم احتمالي و حفظ وجهه مدرسه خود دست داشته اند.
دکتر بيل هاو يک معلم سابق که 17 سال را صرف نظارت بر انطباق ايالت کانکتيکات با قانون «عنوان چهار» - قانون فدرالي که براي حفاظت بيشتر از قربانيان تعرضات جنسي درمدارس مورد استفاده قرار مي گيرد – کرده، مي گويد: «هيچ مدير مدرسه اي نمي خواهد مدرسه اش به جايي معروف شود که در آن تجاوز صورت مي گيرد و در روزنامه ها از آن به عنوان مدرسه اي که تحقيقات در مورد آن انجام مي شود نام برده شود. مدارس مي کوشند اين مسائل را پنهان کنند. تعداد مديران شجاعي که کار درست را انجام دهند، بسيار اندک است.»
قوانين و موانع قانوني نيز به نفع مسکوت گذاشتن اين موارد عمل مي کنند. مدارس با تفسير به راي از قوانين حفاظت از دانش آموزان و حريم خصوصي نوجوانان، به طور گسترده اي از ارائه اطلاعات اساسي درباره حملات جنسي رخ داده در اين مدارس به اجتماعات مربوطه خود مضايقه کرده اند. قربانيان و خانواده هايشان براي شکايت موفقيت آميز از مدارس به اتهام عدم ايجاد يک محيط آموزشي ايمن، با محدوديت هاي قانوني زيادي مواجه اند.
ويلسون کني روانشناس اهل اورگان که به شکل گيري برنامه هاي مداخله دانش آموزي کمک کرده مي گويد: «همه احساس مي کنند که گويي ما چنين مشکلي نداريم و دليل اين احساس آنها نيز اين است که سرشان را زير برف کرده اند.»
به گفته کني تعرضات جنسي دانش آموز به دانش آموز در مقايسه با توجهي که به خشونت ناشي از اسلحه در مدارس مي شود- که قابل ذکرترين آنها حادثه تيراندازي نيوتاون بود- همواره در سايه نگه داشته مي شوند. وي مي گويد: «براي سوء رفتار جنسي هيچ رويه قانوني روشني وجود ندارد، در حالي که به نظر من احتمال صدمه از اين ناحيه بسيار بيشتر است.»
مبارزه حقوقي چاز با دبيرستان برانزويک درک نادري را از تحقيقات يک مدرسه درمورد ادعاهاي تعرض جنسي از سوي دانش آموزان به دست مي دهد.
آسوشيتدپرس حدود 1500 صفحه شهادت، ايميل، مدارک دادگاهي و گزارش هاي تحقيقات و نيز شهادت ضبط شده 15 مدير مدرسه، معلم و پليس و مصاحبه با دوازده فرد مرتبط با اين پرونده را مورد بررسي قرار داده است.
مقامات مدرسه و ناحيه، درخواست هاي آسوشيتدپرس براي مصاحبه را رد کردند. والدين برخي از دانش آموزاني که متهم به حمله شده بودند نيز به همين ترتيب، جز اينکه مدعي شدند که پسرانشان بي گناه هستند.
آسوشيتدپرس معمولا از قربانيان ادعايي تعرضات جنسي نامي نمي برد، اما چاز و والدينش تصميم گرفتند به اميد کمک به ديگران نامشان را علني کنند. امي وينگ مادر او مي گويد: «دلم نمي خواهد که اين اتفاق براي کودکان ديگر هم بيفتد.»
به گفته معلمان مدرسه از اولين روزهاي حضور چاز در دبيرستان برانزويک در سپتامبر 2010 روشن بود که او از آن نوع بچه هايي است که هدف قلدري قرار مي گيرند.
مطالعات مدت هاست که دريافته اند قلدري مي تواند يک پيش درآمد آزار و اذيت و تعرض جنسي باشد. قربانيان نوعا رفوزه مي شوند، از حضور در جمع اکراه دارند و درجاتي از افسردگي و اضطراب را از خود نشان مي دهند و افکار خودکشي در آنان افزايش پيدا مي کند. گرچه مدارس عموما نشانه هاي هشدار را ناديده مي گيرند و فکر مي کنند که «بچه ها فقط دارند بچگي شان را مي کنند.»
در آمريکا مدارس بايد هر نوع اطلاعاتي را در مورد دانش آموزانشان گزارش کنند، از نام کساني که ناهار رايگان دريافت مي کنند تا کساني که سلاح گرم با خود به مدرسه مي آورند، ولي هيچ الزام فدرالي به ردگيري خشونت هاي جنسي در مدارس وجود ندارد.

منبع: ilna.ir