بزرگنمايي:

چه خبر - تاثير انزواي مزمن اجتماعي بر مغز

محققان در يک مطالعه جديد به پيامدهاي انزواي مزمن اجتماعي براي مغز و يک راه ممکن براي از بين بردن اثرات منفي آن پيدا کردند، که منجر به استفاده بالقوه در روان‌درماني و مديريت اختلالات رواني مي‌شود. اما آيا انزواي اجتماعي بر رفتار و شيمي مغز تاثير مي‌گذارد؟

محققان شواهدي مبني بر تغييرات شيمي مغز، در نتيجه انزواي مزمن اجتماعي يافتند، اما آنها همچنين درمان احتمالي آن را نيز يافته‌اند.

انزواي اجتماعي(social isolation) يک وضعيت عدم ارتباط کامل يا نزديک به کامل بين فرد و جامعه است که با تنهايي متفاوت است و نشان‌دهنده عدم ارتباط با ديگر انسان‌ها است.
انزواي اجتماعي مي‌تواند در هر سني دامن‌گير فرد شود، گرچه علائم آن ممکن است بر اساس گروه‌هاي سني، متفاوت باشد.
انواع انزواي اجتماعي مي‌تواند شامل در خانه ماندن براي مدت زمان طولاني، عدم ارتباط با خانواده، آشنايان يا دوستان و اجتناب از هرگونه تماس با ديگر افراد در زماني که فرصت آن بوجود مي‌آيد، باشد.
محققان طي يک مطالعه جديد دريافتند که انزواي مزمن اجتماعي در واقع بر روي شيمي مغز تاثير مي‌گذارد و منجر به تغييرات منفي رفتاري مي‌شود.
محققان براي آزمايش اثرات انزواي اجتماعي، دو دسته موش را، يک دسته به مدت دو هفته و دسته ديگر به مدت 24 ساعت در حالت انزواي اجتماعي قرار دادند و رفتارهاي ناشي از آن را مشاهده کردند.
جالب توجه است که محققان تغييرات رفتاري خاصي را در موش‌هايي که به مدت طولاني ايزوله شده بودند، مشاهده کردند. آنها ترسو و پرخاشگر شده بودند.
به عنوان مثال، هنگامي که در مواجهه شديد با تهديد قرار گرفتند، موش‌هايي که تحت دو هفته انزواي اجتماعي قرار داشتند، در جاي خود ايستادند. در حالي که موش‌هايي که تحت 24 ساعت انزواي اجتماعي قرار داشتند، پس از تهديد، چنين رفتاري نداشتند و واکنش مناسبي نشان دادند.
علاوه بر اين، ديگر رفتارهاي مشاهده شده در ميان موش‌هايي که تحت انزواي مزمن قرار داشتند، شامل ترس مداوم، حساسيت نسبت به محرک‌هاي تهديد و افزايش پرخاشگري به موش‌هاي ناآشنا هستند.
مطالعه قبلي نشان داد که "تاچيکينين"، يک عنصر شيميايي عصبي، نقش مهمي در ايجاد رفتارهاي پرخاشگرانه در ميان مگس‌هاي سرکه ايزوله شده اجتماعي دارد.
براي درک اثرات "تاچيکينين" بر پرخاشگري ناشي از انزواي اجتماعي در پستانداران، محققان مطالعه حاضر به بررسي اثرات آن بر روي موش پرداختند.
در موش، ژن "تاچيکينين تک2"(Tac2)، "NkB" را که يک نوروپپتيد توليد شده در مناطقي از مغز مانند هيپوتالاموس و آميگدال است که مناطق مرتبط با رفتار اجتماعي و عاطفي هستند، رمزگذاري مي‌کند.
آنچه محققان دريافتند اين بود که انزواي مزمن اجتماعي عملا انتشار Tac2 را افزايش داد و همچنين توليد NkB را در مغز افزايش داد. علاوه بر اين، هنگامي که محققان به طور مصنوعي سطوح Tac2 را در موش‌هاي بدون استرس افزايش دادند، آنها درست مانند حيوانات تحت تأثير استرس و منزوي اجتماعي رفتار کردند.
شگفت‌آور بود که هنگامي که محققان دارويي که گيرنده‌هاي خاص "NkB" را مسدود مي‌کنند، به موش‌ها دادند، به رفتار عادي بازگشتند.
علاوه بر اين، آنها توانستند ببينند که Tac2 در مناطق مختلف مغز چگونه متفاوت عمل مي‌کند. به طور خاص، سرکوب Tac2 در آميگدال، ترس مداوم را برطرف کرد، اما بر پرخاشگري تاثيري نداشت. در حالي که سرکوب Tac2 در هيپوتالاموس نتيجه معکوس داشت و پرخاشگري را حذف کرد، اما ترس مداوم را از بين برد.
محققان بر اين باورند که اين پيشرفت ممکن است پيامدهاي مثبتي در درمان بيماري‌هاي رواني در انسان داشته باشد. تاکنون، درمان‌هاي روان شناختي اغلب بر روي سيستم‌هاي انتقال‌دهنده عصبي مانند سروتونين و دوپامين که در سراسر مغز گردش مي‌کنند، متمرکز شده بود. بنابراين از بين رفتن آنها مي‌تواند برخي عوارض جانبي ناخواسته را نيز ايجاد کند.
با يافته‌هاي فعلي، درمان‌هاي حاصل ممکن است دقيق‌تر، موضعي و احتمالا با عوارض جانبي کمتر باشد.
اين مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.

منبع: isna.ir