بزرگنمايي:
چه خبر - گفت و گو با باران کوثري
«عصباني نيستم» بعد از حواشي فراواني که داشت بعد از پنج سال مجوز اکران عمومي را به دست آورد. باران کوثري نقش ستاره را در اين فيلم بازي مي کند.
باران کوثري بازيگر مطرح سينما گفت:
نويد محمدزاده با اينکه آن زمان موقع فيلمبرداري «عصباني نيستم» تجربه سينمايي زيادي نداشت، اما من را جلوي دوربين شگفت زده مي کرد و برايم اين موضوع بسيار جالب بود. محمدزاده از همان ابتدا دوربين را به خوبي مي شناخت و مي دانست که بايد چگونه بازي کند.
وي از نقش و اتفاقاتي در اين چند سال براي اين فيلم رخ داد صحبت مي کند که در ادامه مي‌خوانيد:
«عصباني نيستم» بعد از چند سال و با فرازو نشيب‌هاي زياد اکران شد. اين فيلم يکي از پرحاشيه‌ترين آثار سينمايي ايران لقب گرفت. با اين تفاسير فکر مي‌کني اکنون که اکران شده مي تواند براي مخاطبين جذاب باشد؟
معتقدم هيچ فيلمي استحقاق اين را ندارد که مورد بي مهري قرار بگيرد. اما مردم استقبال خيلي خوبي از اين فيلم به عمل آوردند و اين نکته بسيار مهمي است. 5 سال از توليد اين فيلم گذشته است. هر اثري در هر جاي دنيا اگر 5 سال توقيف باشد قطعا از لحاظ سوژه و موضوعيت به نوعي کهنه مي‌شود. اما «عصباني نيستم» دچار اين وضعيت نشد و به دليل داستان و روايتي که داشت مورد مهر مردم قرار گرفت. البته اميدوارم همه فيلم هايي که در توقيف هستند بتوانند نمايش داشته باشند و مورد توجه قرار بگيرند. زيرا اين ميان فقط بحث از بين رفتن سرمايه نيست بلکه اميد يک فيلمساز هم از بين خواهد رفت. رضا درميشيان انسان بسيار قوي و مستحکمي است، با اينکه «عصباني نيستم» اکران نشده بود شروع به ساخت «لانتوري» کرد.
مگر ما قيم مردم هستيم که چنين رفتاري را داشته باشيم
اعتقاد دارم «عصباني نيستم» هيچ موضوع يا چيز عجيبي را در خود جاي نداده است که بخواهد مشکلي را ايجاد کند يا اينکه خطري براي جايي داشته باشد.هيچ کسي اين اجازه را ندارد که بگويد مردم چه چيزي را بايد ببينند يا نبينند مگر ما قيم مردم هستيم که چنين رفتاري را داشته باشيم. در همه جاي دنيا فيلم هايي ساخته مي شود که ناخوداگاه يک سري مسائل را مورد هدف قرار مي دهند حالا اين موضوعات مي تواند اجتماعي باشد يا سياسي؛ مسئولين امور رده سني خاصي براي فيلم ها قائل مي شوند تا افرادي که صلاحيت دارند بتوانند آن اثر خاص را مشاهده کنند. اين تفکر که مردم نبايد چيزي را ببينند نمي دانم از کجا آمده و چه استدلالي پشت سر آن است. اين ميان سئوالي پيش مي آيد مگر تا به امرزو فيلم هايي با اين سوژه خاص ساخته نشده است؟
ه «عصباني نيستم» که رسيد قلب آسمان تپيد و همه چيز خراب شد
چطور فيلم هايي ديگر مي توانند نمايش داشته باشند اما به «عصباني نيستم» که رسيد قلب آسمان تپيد و همه چيز خراب شد. چند فيلم درباره اين موضوع خاص ساخته شد و در آن دروغ هاي فاحش گفتند و اجازه اکران گرفت و نمايش داده شد.«عصباني نيستم» درباره اتفاقات سال 88 نيست. اين فيلم اجتماعي است و درباره حواشي که در کنار اين اتفاقات به وجود آمد صحبت مي کند. مگر مي شود کتمان کرد که در آن حوادث دانشجوياني آسيب ديدند يا اينکه از درس محروم شدند!
اکران «عصباني نيستم» پنج سال عقب افتاد و داستان فيلم درباره اتفاقاتي است که در سال‌هاي گذشته رخ داده است. فکر نمي کني اين تعلل و عدم نمايش فيلم تا اين زمان باعث شود که ديگر سوژه و چيزي که ارائه داده شده براي مردم جذاب نباشد و ديگر از لحاظ سينمايي و داستاني مورد اهميت قرار نگيرد يا فيلم به روزي نباشد؟
به هر حال هزينه اين حواشي هايي که به وجود آمد بسيار سنگين و زياد بود و آسيب قابل توجهي را نيز به فيلم وارد کرد. اينکه مي گويند فيلم به دليل حواشي که داشته است مي فروشد صحيح نيست. دير کرد اکران آسيب هاي جبران ناپذيري را به فيلم وارد کرده است. مخاطب بيش از هر چيز با فيلم همذات‌پنداري مي کند. هنوز از ما تشکر مي کنند بسياري در سالن گريه مي کنند و آن شرايط خاص را با تمام وجود به ياد مي آورند. موضوع فيلم بسيار داغ است. هنوز دانشجوياني هستند که تازه مجوز حضور در دانشگاه را به دست آورده اند. زندانياني بوده اند که تازه آزاد شده اند و بيرون آمده اند. هنوز پيامدهاي آن وقايع در جامعه قابل لمس است و ديده مي شود.
باران کوثري را به عنوان يک بازيگر صرف نمي شناسيم يعني به عنوان فردي مي شناسيم که به هر موضوعي که در جامعه و در حوزه هاي مختلف رخ مي دهد واکنش نشان مي دهد و سعي دارد درباره موضوعات و اتفاقات همراه مردم باشد. چقدر افرادي شبيه به تو داريم و تا چه حد مي توانيم با کمک افرادي که صدايشان به جامعه مي رسد بحث توقيف و موضوعاتي که به ضرر سينما است را رفع کنيم و به نوعي کمک باشيم؟
فکر مي کنم ترسناک ترين چيز اين است که من يا ما روزي در مقابل مردم قرار بگيريم يا در فيلم هاي بازي کنيم که کاملا سفارشي هستند و بر ضد مردم هستند. باز هم مي گويم واقعا ترسناک است که در مقابل مردم قرار بگيريم. زيرا هيچ قدرتي به اندازه مردم تاثير گذار نيست. نمي دانم تا چه حد مي توانيم درباره سانسور تعيين کننده باشيم و تاثير بگذاريم. اما موضوعي که مشهود است اين مي تواند باشد که صحبت کردن و مطالبه گري درباره هر چيزي مي تواند تبعات خوبي را به بار بياورد. «عصباني نيستم» اگر مطابق با خواست مردم نبود يا اينکه رضا درميشيان تا اين حد نمي جنگيد قطعا اکران نمي شد. به رضا درميشيان وعده هاي زيادي دادند تا فيلم را واگذار کند اما او به درستي زير بار چنين پيشنهاداتي نرفت.
«عصباني نيستم» از موضوعات اجتماعي مي‌گويد و هم عاشقانه اي است که درباره روابط انسان ها در يک شرايط خاص صحبت مي کند. همکاري شما سه نفر يعني خودت و رضا درميشيان و نويد محمدزاده چطور شکل گرفت که نتيجه آن «عصباني نيستم» شد؟ چقدر روايت و داستان با موضوعات دروني تو همراه بود و چقدر با اين نقش همذات‌پنداري کردي؟
من، رضا درميشيان و نويد محمدزاده قبل از هر چيزي معتقديم اين فيلم يک عاشقانه متفاوت است. عاشقانه قابل درکي هم هست. به اين دليل که ما کمتر در سينما عاشقانه هايي مي بينيم که قابل درک باشد. با رضا درميشيان در «بغض» همکاري داشتم و او را مي شناختم و اين همکاري بسيار ارزشمند بود. کار کردن با درميشيان براي من عادي نشده است. يعني هنوز چيزهايي است که مي توانيم با هم کشف کنيم و به آن برسيم. با رضا درميشيان سه همکاري داشتم که در هر سه تاي آن سه نقش متفاوت داشتم و بازي کردم. از اوايل نگارش فيلمنامه در جريان بودم و با رضا درميشيان صحبت کرده بوديم که نقش ستاره تفاوت زيادي با نقش هاي ديگر من داشته باشد. قرار بود خشونت و هيجان من در اين فيلم کم رنگ تر باشد و من دختر ساده و آرامي باشم. وسواس عجيبي داشتيم که نقش ستاره از آن چارچوبي که مد نظر است بيرون نزند. نويد محمدزاده با اينکه آن زمان تجربه سينمايي زيادي نداشت. اما من را جلوي دوربين شگفت زده مي کرد و برايم اين موضوع بسيار جالب بود. محمدزاده از همان ابتدا دوربين را به خوبي مي شناخت و مي دانست که بايد چگونه بازي کند.
چقدر ماندن در مواضعي که مد نظر بود براي اکران فيلم کمک کرد؟ تلاش هاي زيادي براي اکران فيلم از سوي افراد مختلف شکل گرفت. آيا اين اکران با اين همه مسائل و مشکلاتي که داشت پيام خاصي را براي سينما و جامعه به همراه دارد؟ اين اکران پيامي براي فيلمسازان جواني که مستقل فيلم مي سازند اما شرايط اکران را به دست نمي آورند به همراه دارد؟
هيچ کسي نمي داند که رضا درميشيان چه کشيد. آخرين باري که قرار بود فيلم اکران شود و اين اتفاق نيفتاد رضا درميشيان با بغض با من صحبت مي کرد. درميشيان يک تنه رفت به جنگ شرايط و افرادي که به هيچ وجه راضي به اکران اين فيلم نمي شدند. جالب اينکه افرادي موضع گيري مي کردند که هيچ ارتباطي نه به سينما داشتند و نه به فرهنگ! اما نظرشان تاثيرگذار بود و مي توانست مانع اکران فيلم شوند. با اين تفاسير به رضا درميشيان گفتم با اين شرايط يک سکانس از فيلم هم اکران شود جاي اميدواري دارد. معضل سانسور در کشور ما وجود دارد و کاملا آن را حس مي کنيم. متاسفانه جشنواره هاي رنگارنگي هم نداريم که متصور شويم که بلاخره در جايي بعضي از فيلم ها نمايش داده مي شوند. ما فقط يک جشنواره دولتي داريم که تاثير زيادي هم در شرايط اکران و مسائل ديگر دارد. اما پافشاري و تصميم رضا درميشيان يک پيام خوب براي فيلمسازان جوان داشت که بجنگند و با مسائل روبرو شوند تا به نتيجه برسند.
حالا در کنار بحث «عصباني نيستم» مايلم به فيلم «عرق سرد» هم اشاره کنم که سال قبل با آن در جشنواره حضور داشتيد. «عرق سرد» درباره زنان و حضور آنها در جامعه و مسائل حرفه اي که با آن در ارتباط هستند، دارد. چقدر سينماي ما در سال‌هاي اخير به موضوعات زنان توجه کرده است. تا چه حد ساخت فيلم هايي شبيه به «عرق سرد» مي تواند روي جامعه و استقلال زنان در حوزه هاي مختلف کمک کند؟
در سينماي ما تعدادي فيلم هاي توريستي درباره زنان ساخته مي شوند که به هيچ وجه درست نيست و نگاه دقيقي هم ندارند. ساخت اين نوع فيلم ها يا با اغراق همراه است و يا با نگاهي جنسيت زده که مخاطب را همراهي نمي کند. خوشحال هستم که سهيل بيرقي با حساسيت زياد توانست که فيلمي توليد کند که از حساسيت ها واهي به دور باشد و به اصطلاح توريستي نباشد. «عرق سرد » به دليل سوژه و موضوع زنان براي من بسيار عزيز و مهم است. در پايان دوست دارم بگويم که فيلم «عصباني نيستم» بسيار سخت بود فيلمبرداري سختي داشت. مدير توليد فيلم زحمات بسيار زيادي کشيد. همه با جون و دل براي فيلم زحمت کشيدند. صحنه هايي بود که من و نويد محمد زاده نمي توانستيم اشکمان را کنترل کنيم و اميدوارم مردم آن را دوست داشته باشند.
منبع: cinemacinema.ir