بزرگنمايي:

چه خبر - موميايي کردن چطور انجام مي شود؟

نقش مهمي که موميايي ها دارند شناخت تاريخ بشر است. در اين مقاله به بررسي چگونگي و علت ساخت موميايي مي پردازيم.

موميايي انساني است که بافت نرم بدنش تا مدت ها بعد از مرگ وي حفظ مي شود. به طور طبيعي زماني که يک انسان مي ميرد، فرايند تجزيه باعث مي شود طي چند ماه تنها اسکلت از بدن باقي بماند. سرعت تجزيه به عوامل مختلفي بستگي دارد که يکي از مهم ترين آنها طبيعت محيط اطراف است.
در اکثر محيط ها اولين مرحله تجزيه طي چند ساعت اول شروع مي شود. در اين مرحله اوليه که اتوليز يا گوارش خود به خود ناميده مي شود، اندام هايي که داراي آنزيم هاي گوارشي هستند (به عنوان مثال روده ها) شروع به گوارش خود مي کنند.
بعد از اين مرحله، مرحله پوسيدگي شروع مي شود که در واقع تجزيه مواد آلي به وسيله باکتري هاست. در حالت طبيعي و شرايط متعادل مرحله پوسيدگي سه روز پس از مرگ شروع مي شود. طي چند ماه از بدن فقط اسکلت باقي مي ماند. در هواي گرمتر و محيط هاي مرطوب اين فرايند سريعتر رخ مي دهد زيرا در اين شرايط باکتري ها سريعتر توليد مي شوند. در هواي سردتر و شرايط خشک فرايند به آهستگي رخ مي دهد چرا که باکتري ها براي زندگي به گرما و آب احتياج دارند (به همين دليل است که غذاها در يخچال تا مدتي باقي مي مانند).
اگر شرايط به اندازه کافي سرد يا خشک باشد يا در محيط اکسيژن کافي وجود نداشته باشد، در چنين محيطي زنده ماندن باکتري ها بسيار سخت خواهد بود. در اين شرايط بدن به طور کامل تجزيه نمي شود و حتي ممکن است هزاران سال بماند.
محيط هاي زيادي وجود دارند که مي توانند به حفظ موميايي کمک کنند. در طبيعت اجساد در يخ يخچال هاي طبيعي، در عمق بدون اکسيژن باتلاق هاي زغال سنگ و زمين خشک صحراها حفظ شده اند.
مرد يخي در سال 1991 توسط توريست هاي ايتاليايي در کوه هاي آلپ کشف شد که يکي از شگفت انگيزترين موميايي هاي طبيعت است. جسد 5300 ساله که ابزارش کاملا حفظ شده بودند، در يک چاله سنگي مرده بود که به سرعت به وسيله برف پر شده بود. اين وضعيت يک يخچال طبيعي درست مي کند که بافت بدن را حفظ مي کند. اين موميايي اطلاعات زيادي در مورد قدمت اروپا از جمله تکنولوژي اين سرزمين، سلامت انسان و شيوه هاي خالکوبي به تاريخ دانان ارائه داده است.
در برخي موارد موميايي هاي طبيعي دانسته هاي ما نسبت به تاريخ را به شکل چشمگيري تغيير داده اند. موميايي هاي پيدا شده در صحراي Taklimakan سرنخ هاي زيادي در مورد بومي هاي مدرن اين منطقه ارائه داده اند. ساختار صورت موميايي ها نشان مي دهد که آنها از تبار هندي اروپايي بوده اند.

مردي که 1000 سال قبل از ميلاد مسيح زندگي مي کرده داراي خالکوبي متمايزي در قسمت شقيقه است که شبيه به نماد باستاني خداي هندي – ايراني بوده است. اين اجساد با شن هاي داغ در گور خود احاطه شده اند و موميايي آنها حفظ شده است. زماني که بدن بدون هيچ ساختار محافظتي در شن داغ دفن مي شود، شن مي تواند تمام مايعات بدن را جذب کند و بدن به طور کامل خشک مي شود. اين فرايند طبيعي موميايي کردن در قديمي ترين گورهاي مصر نيز رخ داده است.
وقتي بدن در صحراي مصر دفن مي شده، اندام هاي داخلي حفظ مي شده اند و پوست به يک پوسته تيره و شکننده مانند پوست صدف تبديل مي شده است. اين پديده تاثير عميقي بر مصريان باستان داشته است و به اين ترتيب در بين مصري ها اين اعتقاد به وجود آمد که وقتي بدن مي تواند تا مدت ها پس از مرگ باقي بماند، پس روح انسان هم مي تواند چنين باشد.

مصري ها در طي آزمايشاتي دريافتند که تجزيه اجساد به طور عمده از درون شروع مي شود. باکتري ها ابتدا در اندام هاي داخلي بدن تجمع پيدا کرده و سپس از آنجا به بيرون حرکت مي کنند. براي متوقف کردن پوسيدگي آنها تصميم گرفتند اندام هاي داخلي را خارج کنند. اين مسئله با کشف عامل خشک کننده طبيعي اي به نام ناترون natron همراه بود و موميايي هاي معروف مصر را به وجود آورد. ناترون پودري از ترکيبات سديم است که باعث جذب بالاي سديم مي شود.
پس از اين اکتشافات مصري ها براي موميايي کردن اجساد ابتدا مغز و ديگر اندام داخلي بدن را خالي مي کردند و سپس جسد را به مدت 30 تا 40 روز در ناترون قرار مي دادند تا کاملا خشک شود.
پس از اين مدت داخل جسد را نيز با پودر ناترون مي پوشاندند و سپس روي بدن را با باند مي پوشاندند، به اين ترتيب از رسيدن رطوبت به جسد و همچنين متلاشي شدن آن پيشگيري مي کردند.

منبع: سيمرغ