چه خبر - کنفرانس مطبوعاتي روبرتو پرينياني در جشنواره جهاني فجر

نشست خبري روبرتو پرپينياني تدوينگر ايتاليايي در روز سوم جشنواره جهاني فيلم فجر در سال در محل «گذر اجتماعات» پرديس سينمايي چارسو با حضور بابک کريمي به عنوان مترجم برگزار گرديد.

روبرتو پرپينياني درباره نحوه ورودش به حوزه تدوين اين گونه توضيح داد:

روند ورود و فعاليت من در حوزه تدوين, به حدي پيچيده است که نمي توانم همه آنچه که اتفاق افتاده است را به طور خلاصه براي تان بگويم. نگاه من به مقوله تدوين ربط مستقيمي به تجربيات من در طول زندگي ام دارد. من در ابتدا ميخواستم نقاش شوم, اما حوادث طور ديگري رقم خورد. به من پيشنهاد شد تا به عنوان کارآموز با اورسن ولز بزرگ همکاري کنم و اين همکاري يک سال به طول انجاميد.

او درباره آغاز همکاري اش با اورسن ولز گفت:

اولين همکاري ما در مستندي درباره خاطرات ولز از سفرش به اسپانيا به سفارش تلويزيون اسپانيا بود و بعد ما در پاريس فيلم «محاکمه» را با هم کار کرديم. من بدون هيچ آشنايي خاصي با سينما دستيار ولز شده بودم اما بعد از اين يک سال کاملا مجذوب سينما شدم.

روبرتو پرپينياني درباره علت ادامه نيافتن همکاري اش با اورسن ولز تصريح کرد:

بعد از مدتي به رم بازگشتم و تلاش کردم به عنوان دستيار شغلي پيدا کنم اما کسي مرا قبول نمي کرد و همه مي گفتند تو فقط با اورسن ولز کار کردي. در نهايت اين همکاري توجه جوان سينماگر ديگري را جلب کرد؛ برناردو برتولوچي. او تصور مي کرد همکاري ام با ولز مرا براي همکاري هاي ديگر در سينما تربيت کرده است. برتولوچي در آن دوره مي خواست دومين فيلمش که اولين فيلمش به عنوان مولف بود بسازد. ما هم سليقه بوديم و در حالي که من براي ولز تنها يک دستيار بودم، برتولوچي از من مي خواست که برايش يک همکار خلاق باشم.

پرينياني با اشاره به اين که به خاطر خواسته هاي برتولوچي مجبور شده تا تلاش بيشتري براي شناخت و يادگيري سينما انجام دهد، گفت:

همکاري در فيلم «پيش از انقلاب» مرا وارد مسيري کرد که ديگر نمي توانستم از آن بازگردم. بعد از اين فيلم بود که با کارگردان هاي جوان ايتاليايي بسياري آشنا شدم که همه آنها تلاش داشتند بيان اصيل خودشان را در ايتاليا داشته باشند.

وي درباره شروع همکاري اش با برادران تاوياني بيان کرد:

در سال 1968 با برادران تاوياني آشنا شدم، دقيقا 50 سال پيش و از آن موقع تا به امروز به صورت مداوم با هم کار کرديم تا همين چند روز پيش که يکي از آنها درگذشت و اين اتفاق بسيار برايم تاسف برانگيز است.

پرپينياني در توضيح علت اينکه چرا به وي لقب روشنفکر داده اند, افزود:

آنها هم مي خواستند نگاه و بيان اصيل خودشان را داشته باشند يعني سينما را رسانه اي مردمي اما به شدت روشنفکرانه مي دانستند. با وجود اين که آن نوع سينما در آن دوره سينمايي نبود که از نظر اقتصادي بازگشت مالي داشته باشد اما در ايتاليا سالي 350 فيلم ساخته مي شد و بسياري از آن مي ترسيدند به من هم لقب «تدوينگر روشنفکر» داده بودند.

او درباره نگرش سينماگران ايتاليا به خودش گفت:

آنها مي گفتند پرپينياني فيلم هايي را تدوين مي کند که در گيشه فروش ندارند اما من و برتولوچي همچنان به همکاري با هم ادامه مي داديم تا زماني که به فيلم «دنباله رو» رسيد و به من گفتند شما زيادي با هم دوست هستيد، برتولوچي به کسي نياز دارد که او را تصيح کند. آنجا بود که ما از هم جدا شديم.

پرپينياني در توضيح چگونگي حضور يافتنش در فيلم پدر سالار گفت:

بعد يک تهيه کننده ايتاليايي به من پيشنهاد داد که فيلمي تجاري را تدوين کنم. اين فيلم کاملا با ايدئولوژي ام مغاير بود اما از نظر حرفه اي آن را دقيق انجام دادم و آن فيلم در گيشه بسيار پرفروش شد. آن موقع بود که تهيه کننده ها گفتند حالا مي توانيم به تو اطمينان کنيم و بعد فيلم «پدرسالار» برادران تاوياني جايزه کن را گرفت و اين اتفاق بسيار لذت بخش بود. از آن زمان بود که مجبور شدم به سينماي کلاسيک تر روي بياورم. البته در همان شرايط هم شخصيت هاي قوي مي توانستند مولف باشند و من ياد گرفته بودم که يک تدوينگر شيک باشم. اين خلاصه مسيري بود که برايتان تعريف کردم.

او سپس در توضيح اينکه چرا از ادامه ندادن نقاشي خوشحال است گفت:

من مسيري لذت بخش داشتم و فيلم هايي به من پيشنهاد شد که آنها را بسيار دوست داشتم و همين موضوع باعث شد تا از اين که نقاشي را کنار گذاشتم ناراحت نشوم. چرا که وقتي نقاشي مي کنيد فقط خودتان آن را امضا مي کنيد اما در سينما يک گروه با هم فيلم را امضا مي کنند.

پرپينياني در ادامه توصيه اي به جوانان داشت و گفت:

اميدوارم جوانان همگي به دنبال کار گروهي بروند.

روبرتو پرپينياني در ادامه از وجود يک مرکز پژوهشي در آلمان با نام زد کي ال که در آن نمايشگاهي به نام سينما آينده وجود داشت, خبر داد و گفت:

من دانشجويانم را به زور به آلمان بردم, آنها پس از آنکه يک هفته در سينماي آينده به سر بردند, گفتند ما ديگر نميخواهيم باز گرديم. من به آن ها گفتم من شما را باز ميگردانم, بعدا براي ادامه راه تان خودتان تصميم بگيريد. اين دوستان تصميم دارند اين راه را ادامه دهند.

وي همچنين درباره مساله باور پذيري در سينما توضيح داد:

ما داريم از تخيلي فراتر از واقعيت صحبت مي کنيم, قرار است سينما باور پذير باشد, وقتي از سينما صحبت مي کنيم از هنري به واقع سخن به ميان مي آوريم که تا حد زيادي وابسته به واقعيت است. ناراحت نيستم که از جايي به بعد نتوانستم با برتولوچي کار کنم. با تدوين مي شود, راه هاي مختلفي را رفت و به جاهاي بهتري رسيد, من سعي کرده ام تمرکزم را روي صدا ببرم تا بتوانم از تصوير عبور کنم.

او در پايان از مهم ترين هدفش سخن به ميان آورد و گفت:

متاسفانه مديران سينمايي ايتاليايي جسارت کافي را ندارند, اما من خيلي مصمم به تاسيس يک مرکز پژوهشي در سينما هستم.

نويسنده: پگاه ماسوري
منبع: سيمرغ