بزرگنمايي:

سيدعبدالله احمدي‌قلعه رييس نظام روان‌شناسي و مشاوره استان زنجان، اظهار کرد: رابطه اضطراب با سلامت و کارايي فرد يک رابطه خطي نيست. يعني افراد بايد حدي از اضطراب را داشته باشند تا کارايي خوبي داشته و زندگي‌شان روي روال منظم باشد، اما اگر اين ميزان بيشتر از حد نرمال شود کارايي فرد را مختل کرده و بازدهي او را پايين مي‌آورد.

اضطراب مانند نمک غذاست، يعني مقداري از آن براي بهتر شدن غذا لازم است، اما زياد شدن آن مي‌تواند غذا را خراب و طعم آن را شور کند. در واقع مي‌توان گفت اضطراب تا حدي مفيد است و افرادي که هيچ اضطرابي ندارند، راحت در خانه مي‌خوابند و هيچ کاري انجام نمي‌دهند. اما افرادي که در زندگي فعال هستند و احساس مسئوليت مي‌کنند هميشه تا حدودي اضطراب در مقابل کارهاي خود دارند و در واقع همين اظطراب مثبت، شخص را به فعاليت و کار وادار مي‌کند.

تشخيص اين‌که اضطراب ما در چه حدي است و اين‌که آيا اين اضطراب مفيد است يا آثار منفي روي کارمان دارد، گاهي مشکل است. براي تشخيص بين اين دو حالت بهترين کار اين است که دقت کنيم و ببينيم به واسطه اضطرابي که داريم کار و مسئوليت‌مان را خوب انجام مي‌دهيم يا برعکس آن صدق مي‌کند؛ چراکه اگر اضطراب‌مان بيش از اندازه شده و منجر به سلب آسايش دائمي ما شود، ديگر مفيد نيست.

برخي افراد هميشه در کارهايشان اضطراب دارند و همين اضطراب هم موجب پيشرفت کاري‌شان مي شود. اين افراد کمال‌گرا هستند و معمولا از خود انتظار بالايي دارند و به سادگي احساس رضايت نمي‌کنند. به همين دليل هميشه تا حدي استرس و تنش دارند؛ در حالي که بايد از انتظارات‌شان کم کنند يا اين‌که افکار مزاحم اضطراب‌آور را از ذهن خود بيرون کنند؛ چراکه مدام در آينده زندگي کرده و آن را بد و وحشتناک تصور مي‌کنند.

هرکسي به روشي با اضطراب‌هاي خود مقابله مي‌کند. برخي ترجيح مي‌دهند از کنار آن رد شوند، برخي هم از آن فرار مي‌کنند و عده‌اي نيز ترجيح مي‌دهند با اضطراب‌هايشان رو در رو شده و با آن مقابله کنند؛ در واقع فرار و اجتناب از موقعيت‌هاي اضطراب‌زا نه تنها درمان‌کننده نيست، بلکه ممکن است آن را تشديد کند.

مواجه شدن با عامل اضطراب‌آور آنقدرها هم ترسناک نيست، استرس نيز معمولا در دو معني به کار مي‌رود. يک زمان به‌عنوان عامل ايجادکننده و محرک اضطراب و گاهي به معناي خود اضطراب مستعمل مي‌شود. در واقع يکي از علايم استرس همان حالت‌هاي اضطرابي است که ممکن است فرد را از حالت تعادل خارج کند.

اضطراب زماني بروز مي‌کند که شرايط استرس‌زا در زندگي فرد بيش از حد طول بکشد يا به شکل مکرر رخ دهد. در اين حالت دستگاه عصبي فرد نمي‌تواند به مرحله مقاومت پايان بخشد، در نتيجه بدن فرسوده و در برابر بيماري‌هاي جسمي و رواني (مانند اضطراب) آسيب‌پذير مي‌شود.




منبع:isna.ir